Dag mooi mens, dappere strijder. Ik ben bij je, elk moment van de dag. Dag lieve jij, die vecht. Trots ben ik, op de stappen die je zet. Wij. Samen. Je bent alleen zo streng. Ik zie hoe je probeert, hoe je wankelt, hoe je struikelt, valt en weer opstaat. Eigenwijs te vaak alleen wil doen, te vaak alleen hebt gedaan. Hoe je doof bent voor mijn signalen en blind voor die toereikende hand. Leun maar meer, het is oké. Nu kun je nog niet alleen, hoef je nog niet alleen.

Ik hoop dat je van mij leert houden, om wie jij bent en wij samen zijn, op weg naar ‘ik ben'. Gewoon jij, die misschien bang is voor het leven en zoekende naar de zekerheid die niet bestaat, maar waar je wel naar verlangt. Jij, die bang is om te voelen en te zijn met alles wat er is en daarbij komt kijken. Het is oké, echt. Je mag er zijn.

Je mag de tranen laten stromen en de boosheid laten grommen, ook als anderen je in jouw kwetsbaarheid kunnen zien. En als de dikke muren niet langer als bescherming dienen, afbrokkelen tot er niets anders overblijft dan gruis, laat het dan gebeuren.

Laat mij maar beven, trillen, zweten van angst en vervolgens staren in het niets, onbereikbaar en ongrijpbaar. Het is oké, allemaal, ook al is het eng. Je mag de liefde en steun die anderen je graag willen geven ontvangen en de verbinding gaan voelen; die warmte is nodig, het heelt daar waar ik gebroken ben en ik wil graag geheeld worden.

Dus stop alsjeblieft met het weigeren, verhongeren, bewegen tot jij niet meer kunt en ik al lang niet meer. Het vele dooreten tot een gevoel van verstikking je afremt; het kan er niet meer bij, echt niet, ik zit vol.

Luister in plaats daarvan met aandacht naar mijn signalen en accepteer die toereikende hand. En zou jij mij in dit nieuwe jaar met zachtheid willen verzorgen? Zullen wij meer samen zijn en samen doen als één geheel?

Ik hoop dat je van mij leert houden, om wie jij bent en wij samen zijn. En zo steeds dichterbij, op weg naar ‘ik ben'.

Veel liefs,
je lichaam