Vandaag wilde ik wat tips opschrijven over hoe je het beste om kunt gaan met iemand die suïcidaal is. Terwijl ik me vol in dit onderwerp stort, bedenk ik me hoe lastig en complex deze situaties soms kunnen zijn. Ik wilde zelf namelijk dood. Maar niemand wist het. Hoe konden ze mij dan helpen? Steeds meer begin ik me te realiseren hoe belangrijk het is om open te zijn. Te vertellen wat er in mijn hoofd omgaat. Ik ben nu 26 jaar en nu pas besef ik dit echt een beetje.

Jarenlang zei ik liever niks. Ik was bang. Bang om iets los te laten over mijn gedachtes. Bang om gek gevonden te worden. Bang dat er iets moest veranderen. Ik wilde niet dat er iets zou veranderen. Of tenminste; ik wilde dat wel, ik wilde er alleen niks voor doen. Ik was dan ook weer te bang om die gedachtes onder ogen te komen.

Het leven is een vloek

Mijn zelfmoordgedachtes voelden veilig. Deze gedachtes waren er zo langzaam ingeslopen, dat ik niet meer wist dat het niet gezond was om dood te willen. Ik had anderen nodig die me dit konden vertellen. Maar het leek me niet relevant om deze gedachtes bespreekbaar te maken. Ik wilde hier geen ding van maken. Ergens ging ik er vanuit dat iedereen dit soort gedachtes ervoer. Dat iedereen stiekem eigenlijk gewoon dood wilde. Dat het leven een vloek in plaats van een gift was.

Terwijl ik dit allemaal zo opschrijf, merk ik dat ik me weer net zo voel als jaren geleden. Ik voel me vooral even heel eenzaam. Verdrietig, omdat ik het zo graag beter voor mezelf had willen doen. De angst die ik elke dag opnieuw ervoer. De angst die me meer dan eens tegenhield om juist dat verdriet te onderzoeken. De angst die me tegenhield om mijn verdriet bespreekbaar te maken. De angst die te bang was om ontdekt te worden. 

Vooral niet meer leven

Jij bent niet gek en ik was en ben niet gek. Het is niet normaal om dood te willen, maar ik heb het idee dat het wel steeds normaler wordt. Misschien omdat ik er nu meer over hoor en lees dan jaren geleden, misschien omdat de maatschappij toch wel veel-vragend is. Ik weet het niet. Hoe dan ook betekent het niet dat die gedachtes ook normaal horen te zijn. Je bent niet alleen, ik was niet alleen, maar het is wel een eenzame strijd. Een gevecht tussen geest en lichaam, die ik elke dag opnieuw weer voerde. Tegelijk met zoveel anderen. Eigenlijk wilde ik helemaal niet dood. Ik wilde vooral niet meer leven op de manier zoals ik dat deed. Een heel eerlijk, maar ook pijnlijk besef. Omdat ik niet met leven om kon gaan, probeerde ik ertegen te vechten. Iets wat me gek genoeg beter afging, maar me niet gelukkiger maakte. Hoe meer ik juist met die destructieve gedachtes meeging, hoe ellendiger ik me voelde. 

Mijn eetstoornis als coping

Tijdens mijn herstel heb ik nooit echt verteld over mijn 'verlangen' naar de dood. Mijn eetstoornis vroeg al genoeg aandacht, daar kon dit echt niet bij. Al die aandacht was echt niet nodig, zo erg was het niet. Terwijl dit juist thema's zijn die vaker samengaan. Mijn eetstoornis werd mijn manier om met het leven te dealen, maar al snel was het niet genoeg en begonnen de gedachtes weer. Ook toen ik mijn eetstoornis vaarwel moest zeggen, kwamen de destructieve gedachtes weer in volle glorie terug. Ik denk dat ik mijn eetstoornis ook deels gebruikte om om te gaan met die gedachtes. Om ze te temmen, maar niet te ervaren. Hoe eetgestoorder ik me gedroeg, hoe minder ruimte ik overhad om mezelf dood te wensen. Mijzelf beschermen door middel van een eetstoornis. Daarnaast was mijn eetstoornis denk ik ook mijn manier om mezelf toch op een destructieve manier te behandelen. De dood was definitief, een eetstoornis voelde echter niet zo. Een eetstoornis kon geen kwaad...

Bang om gek gevonden te worden. Bang om niet geloofd te worden. Bang om zwak gevonden te worden... Gedachtes die ervoor zorgden dat ik maar niks zei. Alles binnenhield. Mezelf op slot zette. Maar aan zelfdoding denken is niet zwak. Het is, denk ik, een teken dat je je op dat moment niet content voelt in het leven dat je leidt. Gevoelens die meerdere mensen wel eens ervaren, zonder hier daadwerkelijk ook iets mee te willen. Het wordt echter een heel ander verhaal wanneer je deze strijd dagelijks ervaart. Voor mij waren deze gedachtes een teken dat het leven voor mij op dat moment een te grote opgave was. Iets waar alleen ik zelf aan kon werken. Ik voelde me zwak. Maar dat het juist heel sterk was om mezelf hieruit te vechten en te onderzoeken wat ik wél nodig had, zag ik veel later pas in. 

Gedachtes over de dood zijn niet raar. Maar ik heb het idee dat dit een thema is waar meer over gepraat kan en mag worden. Juist om die (misplaatste) gevoelens wat te minderen. Je bent het waard om te leven, om voor te vechten. Praat. 

Denk je aan zelfmoord? Praat erover. Bel 0900-0113 of chat via 113.nl.