Een tijdje terug heb ik met jullie gedeeld dat mijn vader ernstig ziek is. In deze blog kunnen jullie hier meer over lezen. Intussen is de winter al een tijdje overgegaan in de lente en heeft mijn vader al veel behandelingen moeten doorstaan. Met opgeheven hoofd en een hoop kracht gaat hij deze allemaal aan. Hij heeft uiteraard zijn goede en minder goede dagen, maar hij gaat nog altijd door. Toch nemen we onbewust steeds een beetje afscheid van elkaar en kreeg ik pas van hem zijn dagboek. Met veel tranen, maar ook met een glimlach heb ik deze van het begin tot eind gelezen. 

Een dagboek is heel persoonlijk. Zelf heb ik vroeger meerdere pogingen gedaan om een dagboek bij te houden, maar het is me nooit goed gelukt. In tegenstelling tot mijn vader. Een periode lang heeft hij elke dag erin geschreven en elk detail dat voor hem belangrijk was, werd erin genoemd. Hij schreef over de problematiek van mijn moeder. Hij schreef over mijn astma. Hij vertelde op welk nummer we een hotelkamer hadden geboekt. Alles stond erin, behalve één ding. Pap, waar was mijn eetstoornis? 

Deze vraag heeft me veel beziggehouden. Ik heb er uren wakker van gelegen en heb meerdere malen het dagboek van A tot Z gelezen. Viel mijn eetstoornis dan toch wel mee? Was ik zo manipulatief dat hij het echt niet heeft doorgehad? Of was ik als persoon belangrijker en stond de eetstoornis voor hem op de achtergrond? Het antwoord op deze vraag weet ik nog niet, maar de verhalen die hij over mij heeft geschreven, zijn bijzonder. Ze raken me en er staat geen lelijk of boos woord over me in. Was ik dan toch de dochter voor hem die ik zo graag wilde zijn? 

Een eetstoornis geeft negatieve aandacht

Als kind en als puber was op zoek naar liefde en aandacht. Liefde en aandacht die ik voor een deel van mijn ouders heb moeten missen, doordat mijn moeder leed aan psychische problematiek. Elke dag wanneer ik uit school kwam, trof ik haar aan op bed. Mijn moeder was depressief en het spontane karakter dat ze vroeger had, was ze verloren. Mijn mama was mijn mama niet meer. Hierdoor heb ik onbewust haar rol overgenomen. Ik zorgde voor de boodschappen, voor het schoonmaken in huis en voor extra liefde aan mijn vader. Elke ochtend stond ik vroeg op om het ontbijt voor hem klaar te zetten. Elk weekend was ik met mijn vader op pad om samen iets leuks te gaan doen. En ik leerde urenlang om maar die hoge cijfers op school te halen. Ik moest en zou een 'perfecte' dochter zijn. Doordat ik mezelf al deze taken oplegde, stroomde mijn hoofd vaak over. Ik mocht dit niet laten merken, maar wat moest ik hier dan aan doen?

Ik denk dat ik door het in stand houden van mijn eetstoornis onbewust gezien wilde worden. Ik wilde gezien worden door mijn vader. Ook al deed ik alles voor hem, ik kreeg niet de bevestiging en aandacht waar ik zo naar verlangde. Door de eetstoornis te behouden, moest er soms wel voor me gezorgd worden. Moesten mijn ouders me aandacht schenken en was ik even het kind en niet de moeder. Ik schaam me hiervoor. Ik kan hierom woedend op mezelf worden. Maar uiteindelijk was het voor mij op dat moment de enige uitweg die ik zag. De weg om bemind te worden. Ik heb er spijt van, dat wel. Ik zocht door mijn eetstoornis negatieve aandacht... 

Prestaties zijn niet wie je bent 

De eetstoornis bracht me negatieve aandacht, maar mijn prestaties leverden me positieve aandacht op. Althans, dat was mijn denkwijze. Vwo, universitaire bachelor, master, alles moest zo hoog mogelijk. Alles moest ik halen. Ik moest mezelf voor mijn vader bewijzen. Mijn vader wilde toch dat ik die studie ging doen? Mijn vader zou me toch zien staan als ik later directeur zou worden? Maar mijn vader heeft dit eigenlijk nooit met zoveel woorden tegen me gezegd. Ik heb mezelf dit aangepraat, omdat ik de beste versie van mezelf voor mijn vader wilde worden. Mijn vader moest een goede, slimme, lieve, zorgzame dochter hebben. Nu besef ik dat mijn vader mij nooit om mijn prestaties heeft bewonderd. Natuurlijk was hij trots toen hij bij de uitreiking van mijn diploma was, maar hij was ook trots geweest als ik HBO of MBO had gedaan. En hij is nu ook trots, nu ik voor Proud2Bme werk en helemaal nog geen directeur ben. Mijn vader gunt me het allerbeste en voor hem maakt het niet uit wie of wat ik ben. Het gaat erom dat ik gelukkig ben met mijn leven. 

♥

Lieve papa, de woorden die je over mij hebt geschreven zal ik voor eeuwig koesteren. Je dagboekje was alleen een beetje abrupt geëindigd. Ik hoop dat jouw overlijden nog lang duurt, maar ik besef me dat jouw strijd vroeg of laat ophoudt. Ik zal jouw dagboek in het echte leven verder vormgeven. Ik zal proberen de dochter te blijven die jij beschreef en waarvoor jij bewondering hebt. Lieve papa, ik houd van jou. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.