Zenuwachtig loop ik het grote gebouw in. De geur van misplaatste warmte geeft mij een ongemakkelijk gevoel. De goedkope luchtverfrisser probeert de sfeer nog een beetje te verbloemen maar met weinig succes. Automatisch loop ik de klapdeuren door, de gang in en neem plaats op het stoeltje waar ik vaker heb gezeten. Ik tuur naar de wandschildering die ik met mijn ogen dicht na zou kunnen schilderen. Ik hoef niet lang te wachten tot ik mijn naam hoor. Gespannen loop ik verder en niet veel later sta ik weer buiten met een paar slappe a4tjes in een lange envelop. Mijn leven op papier.

Voor mijn nieuwe behandeling had ik informatie nodig van mijn eerdere behandelingen. Ik kon dit schijnbaar heel makkelijk zelf aanvragen en ophalen. Ineens had ik toegang tot het dossier waar ik nooit eerder bij stil had gestaan. Alles wat ik had verteld stond hierin opgeschreven. Ik twijfelde even of ik het wilde lezen, maar mijn nieuwsgierigheid won. Dit ging over mij, natuurlijk moest ik dit lezen. 

Gaat dit over mij?

Met trillende handen open ik de dichtgeplakte envelop. Het zijn maar een paar a4tjes. Ergens vind ik het een gek idee dat ik hier voor mij mijn hele leven heb staan. Ik ben dat, wat hier op papier staat. Dit gaat over mijn leven en dat is gepakt in maar 3 velletjes printpapier. Mijn ogen glijden langs de woorden en datums. Binnen een paar minuten heb ik het al uitgelezen. Binnen die paar minuten heb ik 20 jaar aan Lonneke gelezen. Wekenlange gesprekken over trauma’s die zich hebben gemanifesteerd tot een eetstoornis.

Het voelt alsof dit kleine stukje tekst onrecht doet aan alles wat er is gebeurd, gezegd, gedaan. Alle nachten vol herbelevingen, alle keren dat ik angstig over straat liep met het idee dat ik mijn vader tegen kon komen, alle keren dat ik niks zei maar van alles wilde zeggen maar het toch niet durfde. Het is droog, heel droog, terwijl mijn wangen altijd nat zijn geweest. Alle sappige details zijn weggelaten en dit is wat er dan overblijft. Korte, klinische zinnen vol moeilijke woorden die deze momenten moeten dekken.

Het viel mij op dat mijn verhaal op een hele duidelijke, chronologische manier op was geschreven. Alsof mijn leven dat ook echt geweest is. Mijn leven kende een duidelijk begin, maar verder is het altijd rommelig geweest. Tijdens de gesprekken heb ik moeite moeten doen om alles terug te halen, om alles te vertellen. Hier leek het alsof alles heel netjes na elkaar was gebeurd. Een soort film waar ik geen deel meer van uitmaakte. Ik herkende mijzelf amper in het verhaal dat ik zelf zo had verteld. 

Het hielp misschien ook niet mee dat ik het verhaal ook niet geschreven had. Het ging weliswaar over mij, maar ik was niet de auteur geweest, alleen de hoofdpersoon. Ik had het zelf waarschijnlijk heel anders beschreven. Minder klinisch, want ik wist hoe de situaties voelde. Ik wist waar de trauma’s zijn ontstaan en hoeveel pijn dit mij heeft gedaan. Ik wist als geen ander hoe ik mij voelde toen ‘mevrouw omschreef dat haar vader uit huis is gezet.’ Ik wist het. Maar ik voelde het niet als ik dat lees.

Mijn leven voelt als een boek dat nooit af is. Het heeft geen einde, mijn verhaal gaat door. Dit verhaal hier heeft een einde. Er staat niet wat ik vorige maand heb gedaan, wat ik twee maanden terug heb overwonnen. Het eindigt bij mijn laatste gesprek, jaren geleden. Voor mij was het hierdoor helpend om te bedenken dat ik ondertussen zoveel ben veranderd en gegroeid. Ik ben niet meer het bange meisje van toen. Dit is nog steeds mijn verhaal maar het is niet meer volledig, ik ben meer dan deze woorden op papier. Dit boek voor mij wordt niet meer afgemaakt, er wordt niks meer bij geschreven. Dat betekent echter niet dat mijn verhaal hier ook stopt. 

Pagina's vol ellende

De a4tjes heb ik bewaard. Ik was ze eigenlijk een beetje vergeten. Een tijd geleden toen ik mijn kast aan het opruimen was kwam ik ze tegen. Ik herkende de envelop in eerste instantie niet eens. Langzaam las ik de tekst nog eens door. Terwijl de woorden aan mij voorbij schieten merk ik dat ik verdrietig wordt. Elke pagina staat vol met ellende, mijn ellende. De mooie dingen die ik heb meegemaakt lees ik nergens. Nergens vind ik iets over de reizen naar mijn familie in Amerika, over mijn diploma uitreiking, mijn eerste vriendje. Heb ik dit nooit verteld? Het besef dat ik door alle rottigheid de mooie dingen niet kon zien vind ik eigenlijk heel jammer. Ik probeer de tijd terug te halen, ik probeer mijzelf voor te stellen hoe ik toen in het leven stond. Ik was ook heel verdrietig. Ik vond het ook lastig om het goeie van het leven in te zien. Waarom ik dit op dat moment niet door..?

Ook al vond ik het voorheen zo lastig om te lezen wat ik zelf had verteld, ergens gaf het mij nu rust om het nogmaals eens door te lezen. Sommige dingen was ik een beetje vergeten, hoe gek dat ook klinkt. Ik denk dat dit voor mij een teken is dat ik wel degelijk ben doorgaan. Dat mijn verhaal echt verder is gegaan. Ik merkte dat ik het juist wel prettig vond om alles ineens op deze chronologische volgorde opgenoemd te zien worden. Ineens kwam het binnen wat er allemaal was gebeurd, wat mijn leven is geweest. Ik begreep ook dat het misschien niet mogelijk is geweest om alles wat ik voelde hier neer te zetten. Dan was het een heel complex boekwerk geworden waar niemand misschien iets van had begrepen. Ik begreep het zelf amper. 

Ondertussen weet ik dat ik meer ben en voel dan wat ik op dat moment in de envelop vond. In de jaren hierna heb ik mijzelf beter leren kennen. Op dat moment hield ik te veel vast aan alles wat mij omschreef. Ik dacht mijzelf te leren kennen door te verwerken wat anderen over mij dachten en vonden. Dit zorgde ervoor dat ik zelf geen invulling kon geven aan wie ik werkelijk dacht te zijn. Ik durfde dit gewoonweg zelf niet aan te gaan. Het was voor mij veel makkelijker om mij te gedragen naar de persoon die anderen mij verwachtte te zijn, zo hoefde ik dit zelf niet uit te zoeken.

De tekst die uit de gesprekken is gekomen is een deel van wie ik ben, maar niet alles wat ik ben geweest. Het zijn fracties van momentopnames die een deel van mij zijn, maar zeker niet mijn hele zelf. Het laat niet zien op welke muziek ik danste als ik blij ben en hoe ik van elk zakgeld dat ik kreeg bloemen voor mijn moeder kocht. Kanten van mij die ik wel kende maar vergat bij het lezen van de bedrukte a4tjes. Ik ben meer dan die tekst, ik ben meer dan de bloemen die ik cadeau deed. Ik ben alles wat ik ben geweest en nog zal worden.

♥