Ik heb mijn familie verteld over mijn eetstoornis… Wat nu? Ik heb er genoeg van. Van het vermijden en piekeren over eetmomenten met de familie. Genoeg van het “stiekem” doen en het alsmaar afvragen of ze het door hebben. Al een tijdje staat er een mail in de map concepten van mijn mailbox. Moet ik mijn familie vertellen over mijn eetstoornis of niet? Het is toch iets van mij, mijn eigen ding waar ik de controle over heb. Ik wil ze niet lastig vallen met mijn issues en al helemaal geen medelijden en… steun. Of wil ik nou wel steun? Dat laatste daar ben ik nog niet uit. Dat zien we dan wel weer.

Stiekem heb ik al mailcontact met een medewerker van een eetstoorniskliniek (waar ik op de wachtlijst sta). Zij motiveerde mij het mijn familie te vertellen. Ook om het gissen te voorkomen. Vooral daarin vond ik wel dat ze gelijk had. Dat gissen wilde ik voorkomen. Ik had al het gevoel dat dat gebeurde.

Wat zij ook zei was: “Wij raden naasten altijd aan om niet tijdens eetmomenten over het eten te praten en om sowieso opmerkingen over eten/figuur/gewicht te vermijden.” Met dit advies voor naasten was ik om. Dit ga ik ze gewoon zeggen. Ik geef hun een handvat mee.

Ik ga het ze vertellen. Hoe ga ik dit doen? Via de mail of face2face? Ik mail altijd wanneer ik het moeilijk vindt een confrontatie aan te gaan. Is het dan juist niet goed om ook dit te doorbreken door het gewoon face2face te vertellen? Nee dat durf ik niet… Vertellen over mijn eetstoornis vind ik al zo moeilijk. Stap voor stap.

De mail
Ik haal de mail tevoorschijn en herschrijf hem, schrijf hem zo kort en krachtig mogelijk en lees hem vervolgens 1000 keer door. Ja hij is af. Boven aan de mail staat “lees de mail alsjeblieft helemaal”. Alle woorden moeten ze gelezen hebben, ik wil dat ze mij zo veel mogelijk begrijpen. Wat ik onder andere belangrijk vind is dat ze weten dat het niet alleen om het eten gaat, maar om mijn gedrag en gevoelens. Manier van verwerken. Ook heb ik ze (voor mijn eigen rust) laten weten dat de eerstkomende keer samen eten ongemakkelijk wordt voor mij, omdat ik dan het gevoel kga hebben dat ze op mij letten. Ik zou ik niet zijn als ik eindig met een grapje… “Nou dat was het dan weer… Wat voel ik mijn een dramaqueen :-P”.

Oneeeee… ik heb zojuist mijn directe familie een mail gestuurd. De mail is er uit… Nu de reacties afwachten. Ik ververs continu mijn mailbox. Moet ik ze even appen dat ik ze een mail gestuurd heb? Nee misschien zijn ze wel aan het werk en worden ze verdrietig of schrikken ze.

Reacties
15 minuten later de eerste reactie….  Mama: “Bedankt voor je mail, ik ben blij dat je het hebt verteld, heel knap en IK HOU VAN JE”. De laatste vier woorden had ik echt behoefte aan op dat moment. En dan vooral van mijn moeder. Van iedereen kreeg ik lieve reacties. Super lief. Die van mijn broertje was heel schattig en grappig:

“Goed dat je het aangeeft, maar je ziet er goed uit hoor, hopelijk dat het snel veranderd!”.

Later over de whatsapp:

“En jij maar de Fitgirl uithangen”.

Haha wat is mijn broertje af en toe toch hilarisch. Heerlijk dat er ook zo een reactie tussen zit.

De rest van mijn dag
Ondanks dat ik niet lekker in mijn vel zit, er veel gebeurd en deze “ziekte” mij gek maakt voelde ik mij deze dag goed. Goed door de lieve reacties en deze last van mijn schouders is. Er zullen vast nog wel vervelende reacties, vragen of opmerkingen volgen, maar de eerste reacties van de belangrijkste om mij heen heb ik gehad en die zijn super lief.

En nu...
Nu ben ik een beetje bang voor opmerkingen en vragen die ik ga krijgen. Eigenlijk vooral bang hoe ik daar op ga reageren. Ik ben van aard al erg conflictvermijdend.

In de agenda staat dat we binnenkort al een eentje gepland hebben staan bij mijn familie. Deze stond al in de agenda en wilde ik eigenlijk af zeggen, maar nu kom ik er niet onderuit. Ik vind het leuk, maar ook heel spannend om voor het eerst te eten waar mijn familie bij is. Mijn familie die nu weet dat ik een eetstoornis heb.

Hopelijk heb ik je, als je het van plan was, met deze blog gemotiveerd het je naasten te vertellen. Als je het wil en er op vertrouwd dan valt er zo een last van je schouders!