"Ik kan er niets aan doen, mijn eetstoornis is zo sterk. Ik mag van mijn eetstoornis niet eten. Ik heb het gevoel dat ik zelf geen keuze heb. Mijn eetstoornis is sterker dan ik ben. Ik ben niet sterk genoeg om er tegenin te gaan.''

Misschien herken jij deze gedachte wel, of een variatie hierop. In sommige periodes had ik ook het idee dat ik er niets aan kon doen. Dat de eetstoornis sterker was dan ik was en dat ik geen keuze had. Het lukte gewoon niet om de gezonde keuzes te maken. Ik was slachtoffer van mijn eetstoornis.

Ook omstanders hebben soms het idee dat de persoon met de eetstoornis er niets aan kan doen. Dat de ziekte zo sterk is en niemand haar kan helpen. De onmacht die omstanders ervaren kan daardoor enorm groot zijn. Zij weten niet hoe het is om een eetstoornis te hebben en dus al helemaal niet wat ze met hun vriendin, dochter, echtgenote of partner aanmoeten.

Soms voelt het inderdaad zo dat de eetstoornis sterker is dan jij. Toch blijf ik erbij dat dit niet het geval is. Jij bent altijd zelf de baas, zelfs als je het gevoel hebt dat dit helemaal niet meer het geval is. Vaak hebben jouw eigen keuzes daar een enorme invloed op. Herstellen en tegen een eetstoornis vechten is namelijk helemaal niet gemakkelijk. In tegendeel. Het is een enorm zwaar gevecht waarbij je soms echt even het vertrouwen in jezelf verliest, niet weet wat je moet doen of uitgeput raakt.

Ik wil dan ook vooral benadrukken dat het gevoel niet sterk genoeg te zijn of het gevoel hebben dat je eetstoornis sterker is, helemaal niet raar is. Het is denk ik iets wat er net zo goed bij hoort als de vraag "wil ik wel beter worden?". Daarom is het herstellen van een eetstoornis ook geen makkie. Het is een ingewikkeld zooitje daar boven in je koppie, als je er voor kiest om er tegenin te gaan. Maar het kan wel!

Je zult niet ineens in een stijgende lijn alleen maar beter (willen) worden. Je zult nog regelmatig teruggetrokken worden door die eetstoornis of moe zijn en daardoor ineens heel vatbaar zijn voor gedachtes die je door je eetstoornis hebt ontwikkeld. Dat is helemaal niet gek, maar, en dat is het belangrijkste van dit stuk, blijf er niet in hangen. Natuurlijk heb je wel eens een periode waarin het moeilijk is of je niet weet hoe je verder moet, maar laat dat geen vaste gedachte worden.

Als jij zelf blijft denken dat je het niet kunt en dat jij een uitzondering bent en behoort tot het kleine deel dat niet geneest, ga je ook echt niet beter worden. En ik weet heel zeker dat, zelfs ook al heb je het opgegeven, jij ergens diep van binnen heel graag weer gezond en gelukkig wilt worden. Niemand wil ziek zijn, dat denk je door je eetstoornis, niet door je eigen gezonde brein.

Als je blijft herhalen dat jij het niet kunt, ga je het ook echt niet kunnen. Dat is hetzelfde als iedere dag herhalen dat je lelijk en dik bent. Je gaat je door zulke woorden echt niet mooi en zelfverzekerd voelen. Probeer je bewust te zijn van hoe jij over je eigen herstelvermogen denkt en je eigen kracht. Heb je wel een beetje vertrouwen in jezelf of eigenlijk niet? Als je merkt dat daar een kink in de kabel zit, praat dan met je therapeut, ouders, vertrouwenspersoon, dietist of psycholoog.

Geen vertrouwen hebben in je eigen herstelproces of denken dat de eetstoornis sterker is, gaat jou niet helpen. Het voelt misschien fijn om te zeggen dat die eetstoornis sterker is en jij het niet aankunt. Je kunt dat stiekem, misschien onbewust als excuus gebruiken om in je eetstoornis te blijven hangen, maar ondertussen word je enkel zieker. Laat je niet beïnvloeden door die eetstoornis, maar maak je dilemma's en twijfels aan jezelf bespreekbaar. Jij bent echt sterker dan deze stomme ziekte!