Vorige week konden jullie het verhaal van Sandra lezen. Deze week zal ik vertellen hoe het de afgelopen jaren met mij is gegaan en hoe ik nu in het leven sta. Ik heb meegewerkt aan Mij Niet Gezien omdat ik het belangrijk vond dat er meer aandacht kwam voor onzichtbare eetstoornissen. Ik merkte dat veel mensen hier niks vanaf wisten en dat zorgde voor veel onbegrip in mijn omgeving. De vele positieve reacties hebben me goed gedaan en ik was blij dat ik door middel van mijn deelname hieraan herkenning kon geven aan anderen die hiermee worstelden.

Tijdens de opnames van de docu was ik nog opgenomen in de Ursula Kliniek voor boulimia/NAO en twee maanden voor de première ging ik daar met ontslag. Op dat moment ging het super goed met mij. Ik had besloten om mijn droom achterna te gaan, namelijk een muziekopleiding volgen en doen waar ik gelukkig van word: zingen! Mijn eetstoornis was op dat moment voor 95 procent naar de achtergrond verdwenen en ik was ervan overtuigd er nooit meer naar terug te gaan.

Toen ik werd aangenomen op een muziekopleiding in Leeuwarden is alles in een stroomversnelling gegaan: ik moest op kamers omdat ik zelf namelijk uit Dordrecht kwam en ging dus in m'n eentje naar de andere kant van Nederland. Een nieuwe stad, nieuwe mensen, een nieuwe opleiding: gewoon echt een hele nieuwe start. Ik zat in een hele positieve vibe, alles leek mee te zitten: ik vond de perfecte kamer, ik ontmoette allemaal leuke mensen via mijn huisgenootjes en via school, ik had een super leuke en gezellige klas, de opleiding zelf was geweldig en ik rolde in allerlei projecten en opdrachten. Ik mocht bij eindexamenconcerten achtergrondzang doen, invallen bij coverbandjes, nummers inzingen voor hogere jaars etc. Ik leefde echt! Ik ging op stap, had plotselinge etentjes met klasgenoten, na schooltijd nog even een drankje doen in de stad, gewoon echt hoe een student hoort te leven, vrij en gelukkig!

Ondanks dat ik gelukkig en voor 95 procent vrij was van m'n eetstoornis speelden er in mijn hoofd nog wel veel dingen maar die probeerde ik verborgen te houden of te negeren. Dingen die nog niet helemaal goed zaten, waren: mijn negatieve zelfbeeld, het niet tevreden zijn met mijn lichaam, extreem hoge eisen aan mezelf stellen en daardoor vaak teleurgesteld zijn in mezelf omdat ik er niet aan kon voldoen of omdat ik bij voorbaat al blokkeerde, en dat ik 24 uur per dag bezig was met hoe ik overkwam bij anderen. Ik moest leuk, aardig, lief, gezellig, slim, volwassen, humoristisch, spontaan en nog veel meer gevonden worden. Kortom: ik moest perfect zijn. Het eerste jaar was dit nog redelijk goed vol te houden. Ik had af en toe wel m'n dip-momentjes maar ik accepteerde dat en wist dat het na een paar dagen, soms misschien een paar weken, wel weer beter zou gaan en ik me weer beter zou voelen.

Al vrij snel na de start van het nieuwe schooljaar merkte ik dat de eetgestoorde gedachten toenamen, ik nam al een tijdje geen brood meer mee naar school, wilde afvallen, sloeg eetmomentjes met de klas steeds vaker af etc. Het beangstigde me wel want ik wilde echt niet terug naar hoe het was toen m'n eetstoornis volledig terrein had gewonnen. In die tijd schreef ik voor een project op school ook een nummer gericht aan mijn eetstoornis. Daar kunnen jullie hier meer over lezen. Omdat ik merkte dat het steeds slechter ging, trok ik aan de bel bij de huisarts om aan te geven dat het weer opspeelde en dat ik dat voor wilde zijn. Ik kreeg gesprekken met een soort psycholoog in de huisartsenpraktijk maar al na een paar afspraken merkten we allebei dat het alweer vrij hardnekkig was dus stuurde ze me door naar GGZ Friesland afdeling eetstoornissen.

In januari 2014 werd ik daarnaar doorverwezen en in maart had ik m'n intake, ik wilde toen eigenlijk voor de 1-daagse therapie gaan maar daar was een wachtlijst van minstens een half jaar. Mijn eetstoornis was op dat moment echt NAO. Ik had geen eetbuien meer, het was meer de anorectische kant die trok, maar ik had nog wel gezond gewicht. Ik had voor ogen dat ik die komende maanden weer even therapie zou volgen, even weer oppakken wat niet goed ging, en dat ik na de zomervakantie weer volledig kon starten op school zonder eetstoornis. Voor de 4-daagse therapie was een kortere wachtlijst en daar kon ik begin mei starten dus heb ik toen daarvoor gekozen ook met de gedachte: ''ok, ik ga er nu even vol tegenaan, even alles weer aanpakken en dan na de zomervakantie gewoon weer naar school.''

Dit liep echter een beetje anders. De therapie viel me zwaar, ik kwam erachter dat er eigenlijk nog vrij veel lag wat ik bij de Ursula niet aangepakt had, de therapieën waren een grote confrontatie met mezelf en ik liep op veel gebieden vast. Ik schoot ook onwijs in de vermijding, kwam vaak niet opdagen bij therapie omdat ik dingen niet aan durfde te gaan of omdat ik ervan overtuigd was dat de groep en de therapeuten mij zat waren of niet meer aardig vonden. Ik kwam hierdoor in een neerwaartse spiraal terecht.

Vanaf september ging het eigenlijk alleen maar slechter, zowel qua stemming als qua eten en langzaamaan viel ik iedere week wat af. Dit was natuurlijk niet de bedoeling en zowel ik als het behandelteam zagen in dat dit zo geen zin had. In december heb ik samen met mijn ouders besloten dat het beter was om therapie bij hen in de buurt te zoeken zodat ik wat meer van hun steun gebruik kon maken in plaats van dat ik alles alleen moest doen buiten de therapieën om. In januari is er toen nog veel gebeurd en ik ben vanaf dat moment weer bij mijn ouders in Dordrecht gaan wonen en heb me uit moeten schrijven op school. 

Ik besloot me aan te melden bij Emergis in Zeeland. Hier kreeg ik het advies voor een klinische behandelgroep en hoewel dit eerst als falen voelde, leek het gezien de situatie nu qua stemming en mijn ervaring met vermijding de beste oplossing. 18 mei ben ik opgenomen op de behandelgroep van Emergis en sindsdien zit ik daar dus. Ik heb wel het idee dat ik hier op de juiste plek zit. Er wordt gekeken naar wat persoonlijk voor mij haalbaar is op dit moment, naar achterliggende problemen en naar welke therapieën ik nodig hebt. Ook is er veel mogelijk qua individuele therapieën naast het groepsprogramma.

Het zal alles behalve makkelijk worden, maar ik heb heel veel motivatie. Ik wil mijn leven weer terug, ik wil weer kunnen genieten en echt in vrijheid leven. Ik heb mezelf nu geen tijdslimiet meer gegeven, dat levert te veel druk op wat averechts werkt, dus ik zie het wel. Ik heb in ieder geval ervaren hoe het ook kan zijn zonder eetstoornis en daar wil ik weer naar terug. Als ik het nu niet aanpak blijf ik hier de rest van mijn leven mee lopen en daar pas ik voor oftewel: een leven lang met een eetstoornis: Mij Niet Gezien!

Volgende week: Mij Niet Gezien: 3 jaar later - Anneloes