Bijna een jaar geleden was ik klaar met therapie voor mijn eetstoornis. Destijds schreef ik voor mijn afscheid van de groep en als afsluiting voor mijzelf een brief aan mijn lichaam. De laatste tijd ging het even wat minder goed en als motivatie was ik door mijn oude therapie-documenten  aan het bladeren. Ik kwam deze brief weer tegen en dit hielp mij om weer m'n neus de goede kant op te krijgen. Daarom wil ik het graag met jullie delen.

Lief lichaam,

Wat ben jij sterk. Het is niet niks, waar ik je helemaal doorheen trek. Tot het gaatje ben ik gegaan en misschien nog verder dan dat. In de turnhal, in de fitness, in de keuken en in de wc. Maar je hebt mij nooit opgegeven. Vaak had je het zwaar en was je moe. Maar altijd kwam je er weer bovenop. Ik heb niet goed voor je gezorgd, al was dat wel mijn intentie. Ik dacht dat alles beter zou worden, als jij perfect zou zijn. Ik dacht dat ik je hielp. Ik dacht dat jij de enige was die mijn geluk nog in de weg zat. Als jij perfect zou zijn dan was ik leuker. Dan was ik mooier. Dan kon ik beter trampolinespringen. Dan werd ik wél gezien. Als jij perfect zou zijn... Maar waarom zag ik niet dat je dat altijd al was? Ik vond je niet goed genoeg, terwijl jij op je tenen liep om vol te houden wat ik je aandeed.

Ik heb je uitgehongerd en ik heb je helemaal volgestopt. Ik heb je alles laten uitspugen, tot m’n maag leeg was en m’n keel pijn deed. Ik heb je zo veel laten sporten. Ik liet je door en door gaan en het was nooit goed genoeg, terwijl je soms allang aangaf dat je niet meer kon. Ik heb je pijn gedaan en ik heb je beschadigd, omdat ik zo verdrietig en boos was. Maar ondanks dat ben jij er nu nog steeds voor mij.

De eetstoornis-stem was zo sterk en heeft ons uit elkaar gedreven. En hoe dichter ik bij de eetstoornis kwam, hoe verder ik bij jou vandaan ging. Hij praatte op me in, op zo veel verschillende manieren dat ik het ook niet meer wist. Wie ben ik? Wie is de eetstoornis? Heb ik honger? Heb ik eetdrang? Heb ik te veel gegeten, of heb ik het nog nodig? Ik was hopeloos en ten einde raad. Ik vond je verschrikkelijk, ik vond je lelijk en ik vond je stom. Ik heb je zo gehaat. Ik heb gewenst dat je er niet meer was. Je was te veel... Je was te groot... Je was te dik... Je was te vet. Het was allemaal jouw schuld... Maar nu zie ik in dat dat niet zo was. Het was de eetstoornis en niet jij.

Nu wil ik vriendjes met je zijn. Ik wil van je houden. Wij samen één. Jij bent mijn huisje en met jou moet en wil ik het voor de rest van m’n leven doen. Nog steeds is het soms lastig, want nog steeds ben ik bang dat je me in de steek zal laten. Het is eng om op je te vertrouwen. Maar hoe oneerlijk is dat, want al die tijd was het juist jij die niet op mij kon vertrouwen.

Maar samen staan we sterk want we hebben al zo veel doorstaan. Het is nu wij tegen de eetstoornis. En niet meer de eetstoornis en ik tegen jou. Je hebt al lang genoeg gevochten. Je bent goed zoals je bent en nog veel meer dan dat.

Je hebt mij gebracht naar waar ik nu ben, je hebt m’n dromen uit laten komen. Dingen waarvan ik niet wist dat ik ertoe in staat was. Ik heb je tot het randje geduwd en elke keer pakte je het weer op. Ik ben trots op jou. Je bent goed genoeg en supersterk. 

♥