Lastige opmerkingen van hulpverleners
Niet iedereen weet hoe eetstoornissen precies in elkaar zitten. Dat is soms lastig en vervelend, maar helaas kun je dit niet altijd van iedereen verwachten, zeker niet van mensen die totaal geen ervaring met en verstand hebben van eetstoornissen. In de praktijk betekent dit dat je weleens te maken krijgt met opmerkingen die pijnlijk zijn. We hebben dan ook al regelmatig geschreven over wat je beter niet kunt zeggen tegen iemand met een eetstoornis. Denk hierbij aan opmerkingen als ''je eet toch gewoon'' of ''je bent toch helemaal niet mager?''
Ik heb hier zelf ook regelmatig mee te maken gehad, maar toen ik terechtkwam in de hulpverlening, had ik niet verwacht dat ik ook daar nog met zulke opmerkingen te maken zou krijgen. Ik had hier te maken met mensen die gespecialiseerd waren in eetstoornissen waardoor ik dacht dat zij wisten wat wel en niet helpend was om te zeggen. Toch ging het ook daar nog weleens mis. Op de redactie kwamen we erachter dat we helaas allemaal zulke ervaringen hadden. In deze blog delen we er een aantal.
♦ Sandra
Ik deel hieronder een greep uit de opmerkingen die ik weleens heb gekregen. Het zijn opmerkingen die me echt bij zijn gebleven en waar ik nog steeds weleens aan denk. Destijds was ik nog een stuk jonger en voelde ik me afhankelijk van hulpverleners. Ik durfde dan ook niets te zeggen als er iets werd gezegd wat onprettig voelde. Ik sloot me enkel af en ging het contact vermijden. Als ik er nu op terugkijk is dat wel anders en weet ik zeker dat ik tegen een hulpverlener zou kunnen en durven zeggen dat een opmerking totaal niet helpend is. Soms kan een hulpverlener een opmerking dan uitleggen of er voor zichzelf simpelweg van leren. In andere gevallen is een opmerking gewoon lomp en heeft de ander niet door dat het ontzettend onhandig is.
''Je bent niet te dik, je bent gewoon niet strak''
Ongeveer acht jaar geleden ging ik voor het eerst naar een diētiste. Ik had behoorlijk wat problemen met eten en vond het doodeng om naar haar toe te gaan. Toch hoopte ik dat ze me kon helpen. Onderdeel van haar behandeling was ook dat ik op de weegschaal moest. Ik schaamde me ontzettend voor mezelf, ondanks dat ze direct tegen me zei dat ik een gezond gewicht had. Ik weet nog dat ik me uit een soort automatisme excuseerde voor mijn gewicht, omdat ik mezelf zo dik voelde. Vervolgens zei ze tegen me dat ik niet te dik was, maar dat ik gewoon niet strak was. Ik kon totaal niet bevatten dat ze dat zei. Ik was hartstikke onzeker en had een enorm laag zelfbeeld. Het laatste wat ik kon gebruiken was zo'n opmerking.
Het raakte me zo dat ik binnen een paar weken flink wat kilo's afviel. Toen ik daarna weer bij haar kwam, stuurde ze me door naar een psycholoog die gespecialiseerd was in eetstoornissen omdat ik te complex voor haar zou zijn. Achteraf ben ik daar blij mee omdat ik aan die psycholoog ontzettend veel heb gehad. De reden dat ik zo snel afviel in korte tijd, had echter alles te maken met haar opmerking. Zelf nu, jaren later, denk ik er nog steeds regelmatig aan. Zeker nu met de hele hype rondom sport en krachttraining, spookt het regelmatig door mijn hoofd. Wellicht dat ik daardoor ook wel een beetje een afkeer ervoor heb gekregen.
''Gelukkig heb je nog genoeg vlees op je botjes''
Ik heb een keer een intake gehad bij een instantie waarbij ik een gesprek had met een hulpverlener en het ging over in hoeverre ik in staat was naar de instantie heen en weer te reizen. Het was namelijk niet in mijn regio. Vervolgens begon hij over het feit dat het voor veel mensen met anorexia te zwaar is om te reizen en dat zij daarom vaak opgenomen was. Echter, ''voor mij moest dat prima te doen zijn, want ik had nog genoeg vlees op mijn botjes,'' zei hij. Ik was stomverbaasd en kon eigenlijk niets uitbrengen. Uit die zin haalde ik, of mijn eetstoornis, direct meerdere boodschappen: ik ben dik, mijn eetstoornis valt wel mee, het is pas ernstig als je anorexia hebt en ga zo maar door. Ik ben daar uiteindelijk niet in behandeling gegaan.
''In Afrika vinden ze volle vrouwen juist heel mooi''
Ook deze opmerking komt van een diëtiste met wie ik een discussie had over mijn gewicht. Het was gezond, maar toch vond ik mezelf te dik. Zij wilde niet dat ik af zou vallen, ik zag daar geen probleem in. Ik was koppig en eigenwijs en kwam met allerlei argumenten. Uiteindelijk kwam zij met het argument dat volle vrouwen in Afrika juist heel mooi worden gevonden. Ik kan me goed herinneren dat ik destijds enorm boos ben geworden. Ik had ten eerste niks te maken met vrouwen in Afrika. Daarnaast vond ik dat ze daarmee mijn eetstoornis bagatelliseerde. Het ging immers wel over iets meer dan jezelf wel of niet mooi vinden. Tot slot vond ik ''volle vrouwen'' klinken alsof ze mij dus ook onder die categorie schaarde.
♦ Danique
"Maar je hebt het toch zo goed thuis?"
Ik vond dit een onwijs pijnlijke opmerking die mij nog lang heeft achtervolgd. Met deze opmerking leek mijn therapeut mijn eetstoornis niet te snappen. Thuis had ik het goed; ik had lieve ouders, een leuk broertje, we woonden in een mooi huis etc. Alles leek mee te zitten, maar toch voelde ik me echt heel erg ongelukkig en had ik een eetstoornis ontwikkeld. Toen de therapeut deze opmerking maakte, werd ik overvallen met een enorm schuld- en schaamtegevoel. Ik voelde me schuldig over de eetstoornis. Ik schaamde me ook, omdat ik dacht dat zelfs de therapeuten mij een aansteller vonden. Het liefst wilde ik verdwijnen. De therapeut leek mijn eetstoornis dus totaal niet te snappen. Als zelfs zij het niet snapte, hoe moest ik dan ooit mezelf snappen en serieus nemen?
♦ Irene
"Die extensions zien er beter uit dan je eigen haar."
Deze opmerking maakte een begeleider van de groepstherapie in de tijd dat ik voor anorexia in behandeling was. Mijn eigen haar was helemaal niet mooi meer en ik had via internet clip-in extensions gekocht. Ze waren weliswaar onnatuurlijk lang en je zag ze gewoon zitten, dat had ik achteraf ook wel door, maar op dat moment was ik er nog heel blij mee. Ik vond het een heel kwetsende opmerking om te maken, zeker van iemand die verstand had van mensen met eetstoornissen. Ik werd er heel erg onzeker door en heb mijn extensions vanaf toen ook niet meer gedragen. Deze opmerking zal ik niet snel meer vergeten.
Bovenstaande opmerking was kwetsend en ondoordacht, maar verder heb ik altijd veel gehad aan mijn hulpverleners. Soms kon ik opmerkingen als kwetsend of negatief ervaren, omdat ze me op de harde waarheid wezen. Verder heb ik eigenlijk niet zo heel erg veel rare opmerkingen gehad vanuit de hulpverlening. Gelukkig maar. :-)
♦ Scarlet
Een opmerking die ik vrij vervelend vond en maanden later nog steeds in mijn hoofd zat was de opmerking van een sociotherapeut over mijn eetgewoontes.
"Jij bent wel een lekkerbek"
Ik vertelde haar op haar verzoek wat ik globaal at en niet at. Het ging slecht met mij en mijn gewicht was ongezond laag. Ik zag er ongezond uit en was obsessief bezig met gecontroleerd en te weinig eten en te veel bewegen. Ik deed mijn best om aan te komen en probeerde dit middels producten waar ik vroeger erg van kon genieten, zoals witte Magnums. Ik schaamde me tegelijkertijd erg voor dit eten. Ik voelde me een vreetzak hierdoor, ongecontroleerd en een soort van 'nep-anorect'. Toen de sociotherapeut mijn "Magnums eten" ook nog eens benoemde als "Jij bent wel een lekkerbek" vond ik dat helemaal lastig.
Hulp vragen vond ik enorm lastig. Ik wilde me niet aanstellen, niet overdrijven en schaamde me voor het feit dat ik überhaupt weer hulp nodig had. Tegelijkertijd ging het enorm slecht en wist ik dat er iets moest gebeuren wilde ik niet dat het fout zou aflopen. Ik trok aan de bel en had eens in de twee weken een gesprek. Ergens voelde dat raar. Mensen om mij heen met wie het niet per se slechter ging hadden in mijn situatie soms full-time therapie en ik moest het met een gesprekje in de twee weken doen. Op advies van een andere professional uit het vak, kaartte ik dit aan. De reactie was...
"Jij vindt het nodig om meer dan 1 gesprek per twee weken te hebben?"
Dat voelde heel naar. Direct gingen de woorden NEE, LAAT MAAR in mijn hoofd rond. Hoezo werd het zo benadrukt en hoezo vond zij het niet nodig om meer gesprekken te hebben. Zij zag toch ook hoe verdomde slecht het ging? Ik voelde me echt een aansteller. Gelukkig had ik er toen schijt aan en zei ik "Ja, dat vind ik en ik niet alleen." Toch voelt het naar om in zo'n toestand nog zo voor jezelf te moeten vechten. Mij lukte dit nu, maar ik kan me voorstellen dat een ander die 10 jaar jonger is dan ik hier nu zou afhaken.
Ik vertelde de sociotherapeut dat het in de zomer vaak zo warm was en dat ik dan last kreeg van opgezette aderen. Ik zag daarom wat op tegen mijn vakantie op Curaçao. Ik wilde niet overal met blote armen lopen in Nederland, omdat het er gewoon naar uitzag en mensen me dan nakeken. De sociotherapeut vroeg vervolgens of ik mijn armen even wilde laten zien. Ik vond dat eigenlijk onzin, maar deed het toch maar, enigszins overvallen door de vraag...
"Ik vind de magerte van je armen wel meevallen hoor"
Oké, blijkbaar overdrijf ik de boel en ben ik helemaal niet zo mager als ikzelf denk? Ik begrijp best dat ze het zei om me gerust te stellen, maar in het geval van anorexia kan zo'n opmerking nogal eens anders binnenkomen.
"Heb je wel gevoelens van lust als je een Magnum eet?"
Uhmm sorry? Ik ben niet preuts ofzo, maar om nou over gevoelens van lust te gaan praten bij een Magnum vond ik nou ook weer niet zo nodig...
"Als je over 6 maanden niet bent aangekomen, heb je een chronische eetstoornis"
Toen ik bij een eetstoornis instantie kwam en voor het eerst specifiek aan mijn eetstoornis wilde werken, werd er na een aantal weken gezegd dat ik misschien ook mijn eetstoornis moest leren accepteren. Ermee moest leren leven. Are U kiddin me?! Prima als je na jaren van behandeling hier eens in een goed en uitgebreid gesprek over begint, maar ga me niet na een aantal weken vertellen dat ik misschien mijn hele leven maar een eetstoornis moet houden. Prima dat 'jullie' geen oplossing weten, maar dat betekent niet dat er nog zat andere instanties en goede hulpverleners zijn die wél mogelijkheden zien
"Ja hoor, je bent goed aangekomen en het is allemaal vet"
Hahahahaha. Ik kan nu nog lachen om die opmerking. Hoe kan je dat nou zeggen tegen iemand die herstellende is van anorexia en doodsbang is om aan te komen en dik te worden? Ik ben blij dat ik iemand ben die overal de humor van in probeert te zien én heel rationeel ingesteld is. Hierdoor kan ik dit soort opmerkingen relativeren en erom lachen, maar echt handig is het natuurlijk niet...
Ik wil mijn klaagzang trouwens even besluiten met de toevoeging dat ik begrijp dat het voor iedere professional ook gewoon super ingewikkeld is om altijd maar het juiste te zeggen. Een eetstoornis ligt zo extreem gevoelig en zeker als je zelf geen eetstoornis gehad hebt, is het heel eenvoudig om nét het verkeerde te zeggen. Dit zegt echter niets over iemand kwaliteiten of professionaliteit of het vermogen goed te kunnen helpen.
We hebben allemaal het beste met elkaar voor en willen allemaal helpen, dat staat voorop. Het is daarom het meest waardevol om 'onhandige opmerkingen' gewoon te bespreken en uit te leggen hoe iets binnenkomt. Zo leer je elkaar beter begrijpen. Een hulpverlener is immers ook maar een mens...
We zijn tot slot ook benieuwd wat jouw ervaringen hiermee zijn. Heb jij weleens lastige opmerkingen gehad van professionals? Hoe ben je hier destijds mee omgegaan? Laat het gerust weten in de reacties onder deze blog...
Lees ook: Goede opmerkingen van hulpverleners & Ode aan de hulpverlener
Fotografie: Madalyn Christine
Gerelateerde blogposts
Reacties
Laatst zei mijn psych, toen ik mijn streefgewicht (van de diëtist) vertelde: 'dat is hoog'. Dat kwam ook totaal verkeerd over, maar we hebben het er later wel nog over gehad. Inderdaad belangrijk om zulke dingen aan te geven, dan leer je er allebei van.
Ik vertelde over het gevoel dat mijn eetstoornis nep was en niet ernstig genoeg. Toen zei hij: "In eetstoornissen zijn natuurlijk verschillende gradaties".
Dit voelde voor mij alsof het in ieder geval niet ernstig genoeg was en het dus best wel meeviel.
Ik heb hier niks meegedaan, maar ik zou best nog wel eens terug willen gaan om diegene dat te vertellen.
Hij wilde er in ieder geval mee zeggen dat ik wel een eetstoornis had en dat het niet nep was, denk ik achteraf.
"Heather is echt heel ziek in haar hoofd".
Dat vond ik niet fijn klinken..
Dezelfde verpleegkundige vroeg ook een keer aan een groepsgenootje met boulimia "Dus dan heb je ineens dat je heel veel gaat eten?" Je zou verwachten dat ze dit in een kliniek gespecialiseerd in eetstoornissen toch wel weten, maar ze begrepen daar echt niets van boulimia.
'Er zijn 2 soorten mensen die vertellen over zelfmoord. Degenen die aandacht willen en degenen die het doen.' Die opmerking heeft me toen bijna over het randje geduwd.
Dat ging dus niet over mijn fysiek oid., maar over hoe ik dacht; mijn geestestoestand. Dat vond ik echt weird dat hij überhaupt, vanuit het 'niets' zo dacht op dat moment of tot die conclusie kwam.
Ik kwam daardoor weer tot de conclusie dat als iemand niets begrijpt van eetproblemen of problemen die mensen kunnen hebben an sich, mensen van alles kennelijk ook nog verder over je kunnen gaan denken of invullen, waarvan je denkt: huh?
Euhm meneer de psychiater misschien was DAT nu juist een groot onderdeel van het probleem....😰
Ik heb nu een therapeut die helemaal niks van eetstoornissen snapt. Maar gewoon echt niet, maar tegelijkertijd absoluut de goede intenties heeft. Dat ik dat weet en voel maakt het soms wat makkelijker relativeren. Ook omdat zij onderhand wel weet wat ik denk dat zij allemaal denkt en ze met die gevoeligheid rekening probeert te houden door steeds te zeggen dat ze erin geen oordeel heeft en dat ik de expert ben. Of ik dat laatste nu zo handig vind weet ik niet, maar haar verwoording helpt me wel meer om dingen niet te snel verkeerd te interpreteren.
Nou ik heb er prima voor gezorgd dat ik ver onder dat gewicht ging zitten. Dit was een eetstoornis instantie.
" ja je hebt wat kilo's ondergewicht maar ik heb meisjes met anorexia gezien die er echt eng uitzien. Jij ziet er nog mooi uit "
Eetstoornis instantie
opmerkingen als:
wat zie je er goed uit
je bent er zelf verandwoordelijk voor
je eet heus wel als je honger hebt
je bent niet heel dun
of ik ga je helpen en er word vervolgens niets meegedaan
"Weet je zeker dat je echt alles hebt verteld? Met jouw problemen zou ik verwachten dat er meer achter zit wat je nog niet hebt verteld."
Mijn interpretatie:
- Je mag alleen zulke problemen hebben als je nog ergere dingen hebt meegemaakt, dus ik ben een aansteller.
- Wat ik heb meegemaakt stelt niks voor en omdat ik er toch last van heb ben ik zwak.
- Ik word er ten onrechte van beschuldigd dat ik informatie achter hou.
Ik heb ook wel eens vragen van hulpverleners gehad of ik écht nooit ben misbruikt waarna ook nog een paar keer om bevestiging werd gevraagd. Mijn interpretatie: Je hebt alleen een goede reden voor deze problemen als je misbruikt bent. Ik heb dus geen geldige reden en ben gewoon een aansteller.
Een SPV, toen ik vertelde dat ik overwoog om naast de therapie ook een haptonoom te bezoeken: "Nou, als je naar een haptonoom gaat kun je net zo goed bij *naam instelling* weggaan."
Mijn interpretatie: ze wil van me af.
Ik vertelde kort geleden aan een therapeut dat ik steeds zo heftig reageer op kleine dingen, dat ik vaak wel weet hoe ik het anders zou moeten doen maar dat ik niet voldoende controle over mezelf heb om ook echt op een volwassen manier te reageren. Ik gaf aan dat ik hier heel veel last van heb en vroeg om hulp hierbij. Haar reactie: “Het kan ook een keuze zijn om het op dezelfde manier te blijven doen, dat mag ook, maar als je wilt dat er iets verandert zul je toch zelf iets anders moeten doen. Je moet bij jezelf beginnen.”
Als ik last heb van controleverlies moet je niet aankomen met 'je hebt een keuze'. Dat vat ik op alsof het mijn eigen schuld is dat ik in oude patronen blijf hangen en dat ik niet genoeg mijn best doe.
Een psycholoog op bestraffende toon, alsof ik niet genoeg mijn best deed, toen ik sinds een paar weken weer was gestopt met automutilatie en mijn uiterste best deed om mijn goede gedrag vol te houden (en met succes!): “Ja en snijden is dus toch het eerste waar je aan denkt!”
Ik: “Ja, dat zijn automatische gedachten en ik kan niet zorgen dat automatische gedachten niet komen. Ik kan alleen erover nadenken en uiteindelijk besluiten om er niets mee te doen, maar ik kan ze niet tegenhouden." Daar gaf ze me dan weer gelijk in. Moet ik dit serieus nog aan een psycholoog gaan uitleggen?
Mijn aller eerste psycholoog zei dat ze zich afvroeg of ik wel een HBO opleiding kon doen en zei me dat ik niet met mensen moest gaan werken. En nog een - niet kloppende - opmerking die ze in mijn dossier had gezet: ik citeer "Betreffende het sociale functioneren van cliënte lijkt ze adequaat contact te kunnen maken echter op een oppervlakkig niveau niet passende bij de leeftijd." Dat vind ik echt de meest kwetsende zin die in hulpverlenersland over mij is geschreven.
Dit terwijl een groepsgenoot " die wel moeite mocht hebben" zielig werd gevonden, geloofd werd en alle positieve aandacht kreeg.
Ik heb ook vaker te horen gekregen dat "ik de lat niet te hoog moe
st leggen voor mijzelf door mijn opleiding af te willen maken,bijvoorbeeld.Of de wensen om een normaal en gelukkig leven te willen ,dat dat ook te hoog gegrepen zou zijn!
Wie denken ze wel dat ze zijn eigenlijk ! Waar moet je dan voor vechten ?
En steeds aan mij vragen of ik een oplossing had voor mijn problemen in plaats van met mij mee te denken en overleggen etc.Als ik hulp zoek betekent dat dat ik echt ALLES al LANG zelf geprobeerd heb om een uitweg te vinden .
Over het eten voor mij invullen:maar dat wil jij niet ,of dat kan jij niet ,of dat durf jij niet.....
Over het algemeen vind ik te weinig respect voor de clienten.Ik wil als een gelijke behandeld worden,want dat ben ik ook.Rare opmerkingen die je in een kindpositie tegenover hen als autoriteit plaatsen zijn echt niet ok.
Het hoeft niet te zijn dat je bijvoorbeeld wel of niet zou moeten aankomen,maar
Dat je je grenzen leert stellen zodat je zegt:dat gaat je niets aan.My body is my business ☺
Je leven niet in reactie op anderen inricht ,maar vanuit jezelf.
Triggers zijn altijd signalen dat er werk aan de winkel is,het zit in jezelf.Therapeuten helpen ons niet door alles op een gouden weegschaal te wegen voordat zij het zeggen en ze zijn ook maar mensen.Maar ze moeten natuurlijk wel zorgvuldig en deskundig met je omgaan!
Merk het in het dagelijks leven ook. Had ik bijvoorbeeld een jas die te dun was - ik kan lastig een jas vinden omdat ik niet tegen polyester kan. 'Ja, maar je bent ook zo dun!' Het ligt dus niet aan die jas maar aan mij. Of dat iemand mij masseerde bij me thuis - tocht aan alle kanten -. Dus dat ik het koud heb komt gewoon doordat ik dun ben. En dat mijn maag begon te borrelen van ontspanning kwam door diegene gewoon doordat ik honger had. Ook mensen die aan tafel vinden dat ik veel eet en naderhand roepen dat ik zo weinig eet.
Zou mijns inziens ook beter zijn dat je pas hulpverlener wordt als je eerst wat levenservaring hebt en aan jezelf hebt gewerkt. Vooral ook dat denigrerende, dat iemand geen opleiding zou kunnen doen. Als je midden in de eetproblemen zit misschien niet maar als je aan je problemen hebt gewerkt en sterker staat is er vaak nog veel mogelijk. Een mens kan veranderen maar hulpverleners willen je soms klein en afhankelijk houden; zijn bang voor kracht.
"client lokt negatieve gevoelens uit bij de hulpverleners" terwijl ze net een jaar waren bezig geweest om mij te leren dat ik iemand anders niet verantwoordelijk kon stellen voor mijn gevoel. O ironie...
Tevens paniekerig over het niet naar toilet kunnen gaan. Echter namen ze me niet serieus. Want ik at amper iets naast sonde Na echo bleek ik extreme verstopping te hebben( heel pijnlijk) Arts in opleiding zei toen “ja anorexia patiënten verzinnen wel vaker iets” dus daarom namen ze me niet meteen serieus.
Dat is mij altijd zo bij gebleven dat ik niet snel medische hulp ziek en altijd in gedachten dat hulpverleners mij minder snel serieus nemen.
Ik vertelde bij een therapeute met veel moeite wat ik at, dat was heel beperkt en er waren nog maar een paar producten die ik van mezelf mocht eten. Om vervolgens over mijn broodbeleg te horen te krijgen dat daar wel veel suiker in zat, en ik misschien beter bij een winkel kon gaan kijken voor varianten met minder suiker.
Eh, de hoeveelheid suiker is echt heel relevant en belangrijk op dat moment?! En ook helpend, om zo in mijn hoofd nog iets toe te voegen aan alle verboden producten?
Verder kwam ik een keer bij de huisarts voor erge vermoeidheid, last van mijn spieren e.d. Het ging met eten al wel weer beter, maar ik braakte nog x keer per week en met veel schaamte vertelde ik dat, omdat ik dacht dat dat misschien ook wat zou kunnen verklaren. 'Oh maar met x per week braken kan je geen tekort veroorzaken'. Alsof het niks is.. Braken is volgens mij hoe dan ook hartstikke slecht, maar door daar toen zo aan voorbij te gaan vond ik het heel moeilijk om dat serieus te blijven nemen en daar aan te werken.
Waarop ik nog vertelde welk BMI erbij hoorde (duidelijk ondergewicht), en de therapeut vertelde dat bmi ook niet alles is.
Waarop ik nog vertelde welk BMI erbij hoorde (duidelijk ondergewicht), en de therapeut vertelde dat bmi ook niet alles zegt.
Heb regelmatig gehoord dat het vast niet zo ernstig was want ik was niet dun etc (maar dat waren niet-es-hulpverleners.)
Een es-hulpverlener heeft een keer iets gezegd in de trant van dat ik mezelf lekker eetbui-eten gunde. Ik weet niet meer precies hoe ze het zij maar zij had het over lekker en genieten terwijl ze wist dat het over eetbuien ging.. en natuurlijk gun ik mezelf die niet..
Verder weet ik er eigenlijk niet zoveel dus dat is een goed teken!
Ik moest zo lachen, die heeft er echt niks van begrepen. Bizar zo'n opmerking van iemand met zoveel ervaring!
En dat er aan mij gevraagd is wat is dan het lichtste wat je gewogen hebt ik vond dat echt zo een vervelende vraag want het benadrukte dat gewicht belangrijk is terwijl ik toen ik een gezond gewicht ik meer lichamelijke klachten en meer last van mijn eetstoornis had had dan toen ik ondergewicht had.
Of toen ik bij de dokter zat omdát ik heel erge buikpijn had rn hij zei ha je lichaam moet weer helemaal wennen aan een normale hoeveelheid eten ik werd helemaal niet serieus genomen na jarenlang aandringen hebben ze onderzoek gedaan en bleek ik een maag darmbacterie te hebben.
Toen ik bij de diëtiste was zei je ja je mag maar zoveel gram fruit eten en zo milliliter dat en dat terwijl ik er kwam voor mijn eetstoornis bapng was voor eten en calorieën enz niet echt handig ik werd alleen maar banger.
En toen ze mijn ondersteuningsplan schrreven stond dat ik sociaal emotieel functioneerde als een baby of peuter terwijl dat niet klopt en het deed echt pijn en dat ik vind dat de wereld op mij moet draaien dat is echt niet waar.
Het is alleen zo dat ik bij veel onrust geen rekening met andere kan houden...
Terwijl ik juist meer moest eten en moest leren dat het niet verkeerd is om af toe lekker te snoepen en minder aan calorieën moest denken..
Is anorexia restrictief type ernstiger dan anorexia eetbui purgerend type of een andere eetstoornis dan? En is mijn eetstoornis niet ernstig en stel ik me gewoon aan? Daarbij zei ik helemaal niet dat ik dacht dat ik niet beter kon worden, ik had het erover hoe moeilijk ik het nu had en voor mijn gevoel had ze daar dan geen aandacht voor. "'client 1' 'client 2' en 'client 3' hebben het allemaal stukken moeilijker. Eigenlijk zou jij op een andere afdeling moeten zitten (niet voor langdurige eetstoornis)," heb ik ook wel eens gehoord. Laten we het vergelijken tussen mensen met eetstoornissen in behandeling, vooral niet extra aanwakkeren.
Heb er zelf ook nog wel een. Ik had anorexia en voelde me (doordat ik weinig at) meestal heel vol. Eten lukte gewoon bijna niet. Als ik dan moest eten, dan at ik liever iets wat ik in ieder geval nog lekker vond. Op mijn eetlijst had ik een keer als tussendoortje een brownie staan, waarop de diëtiste zei: "Weet je wel hoeveel calorieën er in een brownie zitten?? Vind je het gek dat je je zo vol voelt?!"
Ik dacht, toen ik in therapie ging dat therapie bedoeld was om je beter door te gaan voelen maar het tegendeel is eerder het geval!!!
ONT spanningstherapie- die ik krijg- is l.z.h. zo verworden tot spanningstherapie
Sommige therapeuten halen je buikpijn weg maar bezorgen je koppijn!
Ik ben 3 maanden geleden begonnen met m'n vrijheid terug te pakken.
Gisterenavond daarvoor een stuk gaan lopen op een plek waar ik volgens haar niet mag komen 'omdat 't in haar privésfeer ligt'. Toen ik klaar was met m'n rondje str...duizelig geworden en overgegeven! Binnen enkele minuten op die manier 'ontstressed'. Teken aan de wand!
Ik ben haar rotopmerkingen meer dan zat en denk zo onderhand dat ik 't beter , in een rustiger -MIJN- tempo zelf kan zonder haar op MIJN manier. 't Is me de laatste 2 1/2 -pauze-maand ook opgevallen dat ik me steeds ontspannender ga voelen........
Mijn therapeute is het type van 'Alles onder controle.... ' (ook haar cliënten(!!!)
Ik heb in 2 1/2 maand 'pauze' DUIDELIJKHEID gekregen; de beste therapeut die er VOOR MIJ bestaat ben ik zelf!
Jonnah