Ik lees zoveel negatieve reacties overal over de hulpverlening in ziekenhuizen en klinieken. Zo ontzettend jammer vind ik dat. Ondanks het nergens perfect zal zijn blijf ik het ontzettend jammer vinden dat mensen die wel iets positiefs te melden hebben minder posten dan mensen die iets te "klagen" hebben. Zoals jullie in de vorige blogs kunnen lezen, ben ik drie weken geleden begonnen met de dagbehandeling in het ziekenhuis. En jeetje... wat had ik het zwaar de eerste weken. Ik ben iemand die van nature erg onzeker is en graag aardig gevonden word. Op het moment van mijn instroom was er een beetje een negatieve sfeer in de groep.

Er waren mensen die het even erg zwaar hadden met het loslaten van hun eetstoornis en hun houvast hieraan. Daardoor liep mijn motivatie een flinke deuk op. Huilend en tierend kwam ik dan ook bij de psychologe binnen die me lekker liet uithuilen en tips gaf om met mijn gevoelens om te gaan. Ook was dit regelmatig een thema dat terug kwam in de groep therapieën. De therapeuten voelde de sfeer in de groep goed aan en zette extra hulp in. De ene therapeut sluit bij de andere therapeute aan om extra hulp en extra steun te bieden. Dat is toch alleen maar fijn?! Ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe moe zo'n therapeute moet zijn aan het einde van een werkdag.

Als ik naar onze groep kijk, vol met verschillende karakter eigenschappen, verschillende onderliggende problematieken, allemaal verschillen in eetstoornis en allemaal een andere aanpak nodig. Van iedereen alles onthouden, van baby tijd tot in huidige tijd, alles noteren en alles in de gaten houden. En dan komt het ergste... iedere dag een compleet andere bui. Als ik naar mijzelf kijk: een Britt die huilt, teleurgesteld is in zichzelf en het leven, een Britt die alles weg lacht en het allemaal goed probeert te praten, een ontzettend verdrietige Britt, de stugge Britt, boze Britt, eetstoornis Britt en vast nog een paar. Iedere keer moeten ze weer inschatten welke Britt er voor hun zit, hoe mijn dag is en hoe ik die dag in mijn stoornis sta. Iedere keer opnieuw moeten ze zoeken naar de gezonde kant van mij en of ze die kunnen vinden en kunnen stimuleren.

De ene keer gaat het makkelijk maar soms gooi ik, of kan ik de eetstoornis hiervan misschien de schuld geven, het over de stugge en ontzettend eigenwijze boeg. Hoeveel energie zou het kosten om iedere dag opnieuw te moeten vechten met de eetstoornissen in ons en ons gerust moeten stellen, ons kalmeren en ons afleiden van onze eetgestoorde gedachten. Iedere dag de strijd of we wel of niet volgens de aankom lijst hebben gegeten. Verpleging die te maken krijgt met patiënten die de dingen die ze in de therapie hebben geleerd op hun gaan oefenen. Ik neem mezelf even als voorbeeld. Al stamelend, huilend en mega zenuwachtig ging ik voor de allereerste keer een gedachte toetsen bij eenverpleegkundige. Mocht ze eerst uitleggen waarom mijn gedachte niet klopte, daarna mocht ze me troosten en ook nog een compliment maken voor het feit dat ik het kwam toetsen en niet mee bleef rondlopen. Ik vind ook haar engelengeduld fantastisch.

Waar het me nu eigenlijk om gaat is dat we vaak kunnen klagen over alles wat niet goed gaat of niet goed naar de zin van onze eetstoornis, maar laten we ook eens onze dankbaarheid zien? Dankbaarheid om er voor ons te zijn, naar onze problemen te luisteren (ook als dat veel langer dan de consult tijd duurt), de discussies met onze eetstoornissen aan te gaan, ons helpen met keer op keer te herhalen waar we het voor doen. Ook al twijfel ik voor de 100.000e keer of het echt beter wordt in de toekomst zonder eetstoornis. Iedere keer loop ik een stuk lichter de deur uit en heb ik een hoop van mijn problemen bij haar neergelegd. Laten we onze hulpverleners allemaal af en toe eens bedanken! Bij deze: Bedankt voor alle therapeuten die met ALLE vormen van Britt dealen! Bedankt!

Lees ook: Goede opmerkingen van hulpverleners.

Fotografie: Marco Verch