Vergelijken in herstel: ik heb me er in het verleden weleens schuldig aan gemaakt. En nu nog steeds, als ik eerlijk ben. Hier kan ook een stukje faalangst bij komen kijken: doe ik het wel goed? Waarom heb ik hier nog moeite mee? 

Op sociale media, vooral op Instagram, kan je veel dingen voorbij zien komen over herstellen van mentale problemen, ook eetstoornissen. De quotes, recovery-wins en fearfoods vliegen je om de oren en dit kan je soms best onzeker maken. Bijvoorbeeld als jij met andere dingen moeite hebt dan anderen, of andersom: als jij iets helemaal niet lastig vindt, terwijl een ander het daar wel moeilijk mee heeft.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Het gevoel dat je 'faalt' in herstel, kan hier door getriggerd worden. Dat jij bijvoorbeeld (nog) een eetlijst volgt, terwijl anderen die je volgt de stap zetten om 'all-in' te gaan. Ik heb dat gevoel zelf ook vaak: dat ik denk dat ik te langzaam herstel, te kleine stappen zet, of dat ik boos word op mezelf als ik ergens nog moeite mee heb.

Maar, spoiler alert: iedereen is anders, en daardoor ziet ook ieders herstel er anders uit.

We zijn allemaal individuen, hebben andere interesses, andere angsten, compleet andere levens. En ook al zijn er misschien ook dingen die overeen (kunnen) komen, dat betekent niet automatisch dat we er allemaal op dezelfde manier mee om moeten gaan. De een kan 'all-in' gaan ontzettend helpen, terwijl het voor anderen, bijvoorbeeld voor mijzelf, beter werkt om alles stap voor stap te doen. Ik raak persoonlijk behoorlijk overweldigd (denk ik) als ik in één keer alle restricties zou loslaten. En tuurlijk: het einddoel is hetzelfde, namelijk volledig herstel. Maar nogmaals: er zijn meerdere wegen die naar Rome kunnen leiden.

Wat mij persoonlijk erg helpt om het gevoel van 'falen in herstel' te relativeren, is erover praten of schrijven. Ik vind schrijven erg fijn (vandaar ook deze blogs, hoi!) en schrijf ook regelmatig brieven aan mijn ouders, therapeuten of vrienden. Ik vind het makkelijker om mezelf op papier te uiten dan mondeling. Dan kan ik vaak de goede woorden niet vinden, word ik zenuwachtig en kan ik gaan stotteren. Met schrijven heb ik die problemen niet.

Soms kan ik me ook schamen voor deze gedachten, omdat ik me zo lang heb geïdentificeerd met mijn eetstoornis. Maar hoe verder ik kom in herstel, hoe meer ik die identiteit los weet te laten. Ik denk dat dit ook illustreert hoe zwart-wit ik soms kan denken: óf compleet hersteld zijn óf me identificeren met mijn eetstoornis en het gevoel hebben een wandelende eetstoornis te zijn. Het grijze gebied, in dit geval herstellende zijn, vind ik lastig. 

Wat mijn advies zou zijn aan jou, als je een eetstoornis hebt, of aan naasten? Probeer erover te praten, het is oké om deze gedachten te hebben. Maar probeer wel te beseffen dat er geen goed of fout is in herstel, mits het vanuit de juiste intenties is, met als doel om te herstellen. Als praten niet lukt, dan is schrijven, tekenen of een andere manier ook goed. Het is niet nodig om je ervoor te schamen en weet ook dat je niet de enige bent die deze gedachten heeft.

Waarom ik deze blog schrijf? Omdat ik mezelf hier de laatste tijd op betrap. Ik trek me veel aan van de vele meningen en statements die op sociale media worden gepost en hierdoor kan ik mezelf nog weleens verliezen. Ik kan jaloers worden op mensen die al volledig zijn hersteld en vrijheid ervaren: ik wil dat ook. Tegelijkertijd weet ik dat het een lange weg is en dat ik verder ben dan ooit tevoren. 

Ik heb lange tijd niet geloofd dat volledig herstel voor mij was weggelegd, maar inmiddels wel weer. Ik zeg het bij deze: anorexia, you’re going down. Misschien niet binnen nu en een maand, maar uiteindelijk ga ik ook volledige vrijheid bereiken.

En: als ik het kan, kan jij het ook.