Ik wil niet opgeven, maar...

 

Ik schrijf deze blog omdat mijn gedachten aan het overlopen zijn. Ik blijf maar piekeren over wat ik nu wel moet doen. Ik heb schrik, schrik dat ik de foute beslissing ga maken, schrik dat het niet gaat pakken wat ik beslist hebt en ik kan een teleurstelling er nu niet nog  bijnemen. Ik wil geen beslissingen maken. Ik wil niets beslissen, maar ik wil ook iets doen. Ik wil vooruit met mijn leven, maar ik heb het gevoel dat het mij niet lukt. Ik heb zo lang in opname gezeten. Ik ben er even uit en ik voel dat ik op sommige momenten dieper zit dan een jaar of twee geleden. Ik wil niet opgeven, maar het strijden tegen die gedachten maakt me zo verschrikkelijk moe.

Een psychische ziekte is heel zwaar en dat wordt door heel veel mensen onderschat. Het onbegrip , de vooroordelen die er rond zijn. Iemand die in het ziekenhuis ligt met een gebroken been of wat dan ook, daar heeft iedereen begrip voor, maar iemand die in het ziekenhuis ligt omwille van een zelfmoordpoging en psychische problemen, dat is net een trein te ver voor sommigen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Opname: heeft dat wel zin? Daarna moet ik het toch alleen doen? De kans zit erin dat ik mij terug zo ga voelen en ja, dan heb ik alles on hold gezet om er uiteindelijk niets aan te hebben gehad. Weer zoveel maanden van mijn leven, als ik het al zo mag noemen, verspild.

opgeven

Ik wil niet meer denken aan de dingen waar ik verdriet, pijn, angst en littekens van heb nagelaten. Mensen zien genieten doet mij ook zoveel pijn. Mensen die mij komen bezoeken en vertellen helpt mij, maar ik denk maar aan het moment dat ze mij weer zullen achterlaten en ik daarna terug alleen ben. Verschrikkelijk om in die angst te moeten leven. Nadenken wat er misschien morgen gaat gebeuren. Wat zou ik doen? Ga ik nu wel eens wat meer eten? Ga ik nu wel eens tijd maken voor mijn lichamelijke verzorging? Ga ik praten met mensen op facebook die het moeilijk hebben of negeer ik die? Er zit geen STOP op mijn gedachten.

De steun die ik gekregen heb in deze nare tijd van vriendinnen, mama heeft me wel een sprankeltje hoop gegeven. Er zijn toch mensen die om mij geven. Misschien moet ik toch volhouden en het doen voor hen? Wat als die mij uiteindelijk ook verlaten? Dan heb ik niemand meer. Die schrik en angst is veel groter voor mij, waardoor ik het heel moeilijk kan toepassen om te blijven vechten voor de mensen die het wel goed met mij voorhebben. Misschien voelen ze zich verplicht dit te doen? Misschien zijn ze er nu wel voor mij, maar nadat ik weer wat beter ben, denken ze dat alles terug tip top gaat en sta ik weer alleen met mijn fragiele benen op de grond van de wereld.

Ga ik vallen? Ga ik blijven staan? Is er iemand in de buurt die ik vertrouw en kan toelaten als ik zou vallen om me op te vangen? Nee, dat weet ik niet. Dat maakt me onzeker en bang. Ik wil niet gekwetst worden zoals ik jaren aan één stuk heb gehad. Ik wil dat niet meer en ik kan dat ook niet meer aan. Bestaat er nu echt geen pilletje of een operatie tegen die gedachten? Ik zou er miljoenen euro’s voor geven...

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

britneyangel - Zondag 14 januari 2018 10:19
ik herken het ook , ik pieker ook veel vooral s'avonds! bij jou is het het denk ik wel anders als bij mij maar we piekeren en dat is erg lastig!
its-like-an-avalanche - Zondag 14 januari 2018 10:25
heel herkenbaar helaas
E. - Zondag 14 januari 2018 11:12
Op een dag vind je jezelf en ben je niet meer bang om alleen te worden gelaten.
Daar moet je eerst door heen het alleen zijn en het kan even moeilijk zijn,maar gaat steeds beter.Je kan het alleen meren door erdoorheen te gaan.Je vindt iets heel moois en waardevols als je het doet.
Dan hoef je ook niet meer bang zijn dat mensen je verlaten,want je hebt ze wel nodig omdat je van ze houdt en vice versa,maar niet uit afhankelijkheid van hun zorg en aandacht .
Don't give up - Zondag 14 januari 2018 11:45
er zijn genoeg mensen hier die jou niet kwijt willen. neem nou je moeder! of je vriendinnen. YOU HAVE TO DO IT. niet alleen voor jezelf ook voor hun.
Eline - Zondag 14 januari 2018 12:12
Mooie blog, lief ❤❤ Ik ben zo fier op waar je staat, wat je al bereikt hebt... Ik weet dat het moeilijk is, maar je mag er gerust zeker van zijn dat ik er altijd voor jou zal zijn. Niet omdat ik me verplicht voel, maar omdat jij Astrid bent... Een topper, een vriendin, een prachtige meid en nog zoveel meer! Knuff xxxxx
D - Zondag 14 januari 2018 15:01
Wat moeilijk idd. alle twijfels die je hebt over letterlijk je leven. Ik hoop dat je de tijd doorkomt en er dan iets op je pad mag komen, waardoor je de keuzes over wat je nu het best kunt gaan doen, wat makkelijker worden. Heel veel sterkte!
Fina - Maandag 15 januari 2018 20:41
Houd vol lief mens ieder is het waard om geliefd te worden. Worstel zelf ook met een zware depressie
Erwin - Zondag 20 december 2020 14:49
Zoek een doel voor dichtbij en veraf, hoe simpel het ook mag klinken in jou oren, ga op je doel af, langzaam, maar gestaag, besef dat er tegenslagen zullen zijn, besef dat je af en toe zwak zal zijn, maar ik garandeer je met elk klein stapje, met elke kleine overwinning kom je dichter bij je doel, blijf je focussen op kleine stapjes, kleine overwinningen en voor dat je het weet ben je er al en ga je voor een nieuwe uitdaging en ook die zal je overwinnen. Want je hoeft niet knap, rijk of een Goliath te zijn om zegevieren maar hij of zij, de fermen, die niet zullen versagen winnen op den duur de strijd en zullen succes hebben.
Hou vol. Kies voor het leven. Kies voor je zelf!, ik wens jullie het beste.