Ik weet dat het bij het leven hoort en dat er eigenlijk geen ontkomen aan is, maar toch blijft het moeilijk en pijnlijk: gekwetst worden. Je ontmoet veel mensen in je leven. Deze mensen zullen echt niet altijd even aardig tegen je doen en zullen je zelfs pijn doen. Het kunnen mensen zijn die je eigenlijk helemaal niet zo goed kent, maar het kunnen ook mensen zijn die dichtbij je staan. Vooral dat laatste doet extra veel pijn en kan je ervan weerhouden om in de toekomst nieuwe relaties aan te gaan. Je wil tenslotte niet nog een keer zo gekwetst worden.

Toen ik een eetstoornis had, was ik erg gevoelig voor andermans opmerkingen. Ik trok me altijd alles van iedereen heel erg aan. Ik weet nog dat iemand op de middelbare school voor de grap tegen mij zei dat ik een varkensneus had. Dit deed mij toen echt heel veel pijn. Op dat moment liet ik het niet merken, maar ik heb hier heel lang mee gezeten. Het kwetste mij enorm dat iemand dat tegen mij had gezegd. Ik hoorde wel van andere mensen dat ik me dit niet aan moest trekken, maar in die tijd trok ik me echt alles aan. Ook van mensen die ik eigenlijk helemaal niet goed kende, zoals die jongen op de middelbare school die dat tegen mij zei. Ik was heel gevoelig en kwetsbaar dus alles kwam extra hard binnen en deed extra veel pijn.

Hoe ouder ik werd en hoe beter ik in mijn vel ging zitten, hoe minder zulke opmerkingen van onbekende mensen iets met mij deden. Ik zat lekkerder in mijn vel, vond mezelf eigenlijk best prima en ik had dus wat meer zelfvertrouwen. Hierdoor raakte ik niet meer zo snel van slag als een onbekend iemand zoiets tegen mij zou zeggen. Ik vond mezelf gewoon leuker en mooier en zo'n opmerking was voor mij niet meteen de bevestiging van 'Zie je nou wel dat je lelijk bent'. Ik vond namelijk dat het niet zo was dus maakte zo'n opmerking mij minder uit.

Toch kunnen niet alleen onbekende mensen jou kwetsen, maar juist ook de mensen die heel dicht bij jou staan. Ik heb nu geen eetstoornis meer en zit over het algemeen goed in mijn vel, maar ik vind het nog steeds heel lastig om met zulke situaties om te gaan. Ik ben in het verleden een aantal keer door zulke mensen ontzettend gekwetst. Het waren mensen die ik vertrouwde en mensen waarvan ik dacht dat ze van me hielden. Deze mensen hebben uiteindelijk iets gedaan wat voor mij het tegendeel liet zien. Ik snapte er ook echt helemaal niks van: hoe kon je nou zo tegen mij doen terwijl je wist dat ik je vertrouwde en dacht dat je van me hield? Mijn vertrouwen in de ander was in één klap weg. En dat deed zoveel pijn...

Écht gekwetst worden doet pijn. Je voelt je verdrietig en boos. Ook zorgt het ervoor dat je onzeker wordt, want als persoon X zo tegen jou zou kunnen doen, dan zou persoon Y dat waarschijnlijk ook kunnen. En wie zegt dat diegene jou niet net zo hard zal gaan kwetsen? Die onzekerheid is heel lastig, want één ding is zeker: je wil nooit meer zo gekwetst worden.

Door die negatieve ervaringen uit het verleden vind ik het moeilijk om mensen (opnieuw) te vertrouwen. Ik kan er onbewust al vanuit gaan dat mensen uiteindelijk het slechtste met mij voor hebben. Ik kan ook de overtuiging hebben dat iemand wel aardig doet in mijn gezicht, maar mij achter mijn rug om belachelijk maakt. Ik weet dat dit heel wantrouwend klinkt, maar dit komt echt voort uit mijn angst om opnieuw zo gekwetst te worden. Door bij voorbaat al zo negatief te denken, kan het voor mijn gevoel alleen maar meevallen.

Al die slechte overtuigingen die ik kan hebben, zorgen ervoor dat ik me geremd voel. Ik laat niet meteen het achterste van mijn tong zien als ik een nieuw iemand ontmoet. Ik ben heel goed in het praten over koetjes en kalfjes, maar wat er écht in mij omgaat, dat laat ik het liefste zo lang mogelijk achterwegen. Ik wil mezelf wel wat meer laten zien en blootgeven, maar ik durf het niet. Want als je jezelf laat zien, dan stel je je kwetsbaar op en komen mensen dichtbij. Mensen kunnen daar misbruik van maken en jou weer pijn doen. Althans, zo kan ik dan denken.

Het is absoluut niet zo dat ik door die angst geen nieuwe mensen wil leren kennen. Integendeel zelfs: ik vind dat juist leuk! Maar zodra ik merk dat iemand dichterbij begint te komen, dan ben ik wat meer op mijn hoede. Ik moet dan echt het vertrouwen krijgen dat de ander mij niet na drie keer gezien te hebben weer verlaat, achter mijn rug om zal praten of me zal laat vallen als ik een keer iets stoms doe. De ander moet zich voor mij dan echt bewijzen en laten zien dat hij of zij nog steeds leuk tegen mij kan doen, ongeacht de situatie.

Het is eigenlijk wel heel vermoeiend om constant bang te zijn gekwetst te worden. Ik heb ooit gelezen dat gekwetst worden iets is wat je zelf toelaat. Ik denk dat dat klopt als het gaat over als iemand bijvoorbeeld iets over je uiterlijk of karakter zegt. Als jij daar zelf blij mee bent, dan raakt een opmerking van iemand anders je minder en zal je je er dus niet zo snel gekwetst door voelen. Maar mensen van wie je houdt kunnen ook heel naar tegen je doen of opeens bij je weggaan. Ik geloof niet dat dat iets te maken heeft met zelf toelaten, maar met respectvol met elkaar omgaan. Ik voel me nu zelfverzekerd en sterk, maar als iemand van wie ik houd zich opeens heel naar tegen mij gedraagt of me uit het niets laat vallen, dan doet mij dat pijn en voel ik me gekwetst.

Ik weet dat het totaal niet helpend is als ik ervan uit blijf gaan dat iedereen mij op dezelfde manier pijn zal gaan doen als dat die mensen uit mijn verleden hebben gedaan. Niet iedereen is zoals dat zij waren. Er zijn ook echt mensen op de wereld die om jou geven en die jou geen pijn zullen doen. Ik weet dat wel, maar ik moet dat ervaren. Het heeft geen zin om iedereen weg te blijven duwen en niet toe te laten. Op die manier kom je nooit te weten welke mooie mensen er allemaal zijn. Gelukkig gaat dit steeds beter. Ik leer steeds meer dat er ook een hoop goede mensen zijn die mij niet zullen kwetsen. Het vertrouwen in de ander wordt steeds groter. Ik hoop dat jij dat vertrouwen in de ander ook langzaam weer terug zal winnen.

Hoe ga jij om met deze angst?

Fotografie: Dmitriy Fokeeev