Ik zie de pijn in je ogen, het intense gevecht. Je kijkt me aan en zonder woorden smeek je: ‘Kijk naar me, help me dan, alsjeblief, ik kan het niet alleen.’ Maar als ik zachtjes terug wil fluisteren ‘ik ben er al’, dan verandert je blik. ‘Ik heb het onder controle, kom niet te dichtbij en bemoei je niet.’ Oh, lief, mooi meisje… Ik zou willen dat je jezelf door mijn ogen kon bekijken. Je zou zien hoe prachtig je bent, maar ook hoe kwetsbaar je bent geworden, opgeslokt door die nare ziekte.

Elke keer opnieuw schrik ik een beetje meer, niet alleen omdat je er zo fragiel uitziet, maar ook omdat je ogen telkens weer wat doffer zijn geworden. Ik zou je zo graag vast willen houden en al mijn liefde willen geven, al mijn hulp willen bieden. Tegelijkertijd zou ik je door elkaar willen rammelen en schreeuwen: ‘EET DAN!’

Machteloos.

Ik snap dat het zó ontzettend moeilijk is, maar het is het ook zó ontzettend waard. Zet door, hou vol, doe het voor je familie en je vrienden, voor je toekomst, maar vooral… Doe het voor je jezelf, voor jouw geluk. Doe het voor de kerstdagen, waarbij je weer kan genieten van een heerlijke maaltijd; doe het voor je verjaardag, waar je weer een stukje taart (of twee, of drie) mee kan eten; doe het voor je toekomst, zodat je lichaam weer gezond wordt en je kan studeren, kan werken en later misschien zelfs kinderen kan dragen…

Vecht terug en krijg de energie terug, die je al zo lang verloren was. Energie, waarmee je al je dromen na kunt jagen, waarmee je eindeloos kan gaan shoppen met vriendinnen, waarmee je oneindig kunt zwemmen in een warme zee op vakantie, waarmee je bergtochten kan maken door de prachtige natuur. Hoe meer je de eetstoornis kunt laten gaan, hoe meer je jezelf terugkrijgt. Je bent zo prachtig, maar je zult nog mooier zijn als je lacht en je ogen lachen mee. Als die tinteling weer terugkomt en je straalt van geluk.

Hoe eng het ook lijkt, het is het waard. Jíj bent het waard. Geef niet op, want er komt een moment, waarschijnlijk als je het het allerminst verwacht, wanneer je voor de zoveelste keer hetzelfde rondje loopt, met je haren in de wind en de zon tintelend op je huid, terwijl er een kindje vrolijk lacht om de springende lammetjes en de vogels vrolijk fluiten, dat je ineens realiseert dat je je gelukkig voelt. Je zult terugkijken op alles wat je hebt doorstaan en je zult trots zijn dat je nooit hebt opgegeven.

Het enige wat ik hoop, is dat ik, al is het maar voor heel even, je heb geholpen om een sprankeltje motivatie te vinden om je leven terug te krijgen. Want, vertrouw me, het leven kan écht mooi zijn.  Liefje, je hebt die eetstoornis niet nodig om liefde te mogen ontvangen. Als je toch eens een beetje van die liefde die je anderen geeft, aan jezelf zou kunnen geven… Je bent zo ontzettend waardevol, bijzonder, moedig en geliefd, onthoud dat alsjeblieft.

Ik wil je niet kwijt.