'Ik wou juist dat ik jou was, gewoon een dag niet mezelf was, dat ik alles was wat jij was...' is een stukje uit een bekend nummer van Veldhuis en Kemper. Een stukje tekst dat vroeger erg op mij van toepassing was. Ik wist niet wie ik was en wilde regelmatig zijn zoals iemand anders was. Andere mensen hadden het in mijn ogen altijd beter voor elkaar.

Ik was 15 jaar toen ik een bijbaantje kreeg bij Albert Heijn. Ik keek erg op tegen mijn baas, een vrouw van eind 30, krullend haar en ergens buitenaf wonend in een boederijtje. Ik vond haar heel interessant en ze had het voor mijn gevoel helemaal gemaakt. Dit maakte dat ik na een aantal maanden met haar werken, later graag wilde worden zoals zij. Ik wilde ook supermarktmanager worden. Ik wilde ook in een klein boederijtje buitenaf wonen en ik wilde ook zo aardig en spontaan als zij zijn. 

Een aantal maanden later kreeg ik op de middelbare school een nieuwe docent voor het vak tekenen. Een knappe vrouw met lang zwart haar. Ze reed ik een klein rood autootje en was naast tekenlerares ook coördinator van de mavo klassen. Voor mijn gevoel was zij gelukkig en had ze het helemaal voor elkaar. Ik wilde ook zo worden. Ik wilde later ook zo'n rood autootje. Ik zou later naar de kunstacademie gaan en manager worden op een school. Ik wist het zeker, ik wilde worden zoals zij was.

En zo volgden er nog vele mensen waarop ik graag wilde lijken. Ik wilde erop lijken omdat ikzelf niet wist wie ik was, omdat ik zelf niet wist wat werkelijk bij me paste, omdat mijn zelfbeeld heel negatief was. Bijna alles en iedereen had het in mijn ogen dus beter voor elkaar dan ik. Klasgenootjes waren knapper, hadden leukere ouders, waren slimmer, beter in sporten of waren populairder. Ik wilde altijd anders zijn, meer op anderen lijken, want ik vond mijzelf nooit goed genoeg.

Helemaal toen het slecht met me ging, wilde ik iemand anders zijn. Ik was mijn eigen ik en mijn eigen leven zo zat dat alles wat ik wilde, vluchten voor mijzelf was. Ik droomde regelmatig van in de auto of trein stappen en gewoon weggaan naar een ander land. Het probleem was echter dat ik hiermee mijzelf niet zou ontvluchten, maar enkel mijn omgeving. Ik nam mijzelf altijd mee en daar zat hem nu juist het probleem. Ik had in die tijd eigenlijk helemaal niet door dat ik zo'n negatief zelfbeeld had. Ik was gewoon ongelukkig en wilde dat het beter werd. Mijn oplossing was: zo worden als iemand anders die wel gelukkig was.

Meestal kwam ik er na een tijd echter achter dat de mensen tegen wie ik op had gekeken en waar ik op had willen lijken, helemaal niet zo gelukkig waren als ik dacht. Velen van hen hadden ook problemen en waren ook onzeker. Van de buitenkant kan iets er vaak veel perfecter uitzien dan het in wezen is. En omdat ik ongelukkig was, ontevreden met mijzelf, had ik het idee dat iedereen het leuker en beter had dan ik.

Inmiddels ben ik jaren verder en ben ik erachter gekomen dat de sleutel naar een beter leven niet lag in het willen zijn zoals anderen, maar in het worden van jezelf. Dat was geen eenvoudige weg, met name omdat ik flink de weg kwijt was en nergens een eenvoudige bewegwijzering kon vinden. Jezelf vinden, ontdekken wie je werkelijk bent is een hele lange weg en nog steeds heb ik die weg niet volledig bewandeld. Ik ben een heel eind, maar ik weet zeker dat ik de komende jaren nog veel van mezelf zal ontdekken. Positieve en minder positieve dingen. Dat is spannend en soms pijnlijk. Maar het leuke is dat ikzelf dingen kan veranderen die me niet aanstaan en dat ik stap voor stap de persoon kan gaan worden die ikzelf ben en wil zijn.

Op iemand anders willen lijken kan aantrekkelijk voelen, maar uiteindelijk is het veel aantrekkelijker om de persoon te worden die jijzelf bent. En die negatieve trekjes die je niet aanstaan, die heeft iedereen en die kan je zelf verbeteren. Don't be afraid to be you.