Van de buitenkant leek alles prima. Weer een gezond gewicht. Weer gezellig mee eten. Weer naar school, plezier maken met vrienden. Een bezige bij kon je me zelfs noemen. Wat een contrast met de tijd daarvoor, toen ik nog zo diep in mijn eetstoornis zat. De therapie en het werken aan mezelf heeft me goed gedaan. Ik had weer kracht gevonden en haalde plezier uit het leven. Toch voelde ik me niet hersteld. Er waren nog zo veel dingen lastig.

Achterliggende problematiek
"Wat fijn dat het weer zo goed met je gaat!" Ja, zeker fijn en het gaat ook goed. Ik eet goed, ik ben gezond, ik begrijp mezelf beter en ben over het algemeen in een betere stemming, maar ik heb nog een hoop om aan te werken. De eetstoornis is immers niet zomaar uit het niets ontstaan, maar vanuit achterliggende oorzaken. Die oorzaken zijn voor iedereen anders. Een stukje aanleg, karakter, opvoeding etc kunnen er allemaal mee te maken hebben. Je krijgt geen nieuw hoofd na je eetstoornisherstel, tegenslagen zal je krijgen en je moet goed voor jezelf blijven zorgen.

Bij mij speelde ADD bijvoorbeeld een grote rol. Hoewel het krijgen van de diagnose al voor een hoop opheldering en begrip zorgde, moest ik daar nog altijd mee leren omgaan. Telkens mezelf ervan behoeden niet te veel hooi op mijn vork te nemen en niet te streng te zijn voor mezelf. Ik wist het wel, maar het doen is een tweede. Pas toen de eetstoornis weg was had ik eigenlijk de tijd en ruimte om daarmee aan de slag te gaan. Een eetstoornis is er nooit zomaar. Herstellen daarvan is een hele overwinning, waar je ontzettend trots op mag zijn. Het kan goed zijn dat je tijdens je eetstoornisherstel al een hoop aan de achterliggende problematiek hebt kunnen doen, maar misschien is niet alles opgelost. Dat betekent niet dat je niet goed bezig bent geweest, juist wel. Herstellen van je eetprobleem betekent namelijk ook dat er meer ruimte is om weer verder te gaan. 

Comorbiditeit, ofwel het hebben van twee of meerdere diagnoses, is iets dat heel veel voorkomt bij mensen met een eetstoornis. Daar kan je op verschillende manieren mee omgaan. Soms staat eetstoornisherstel voorop, zodat je daarna verder kan met de rest. Soms staat herstel of het verwerken van iets anders voorop, zodat het niet te heftig is om je eetstoornis later los te laten. Soms gaat het gelijkmatig en soms gaat het heel wisselend. Dat kan lastig en even zoeken zijn, maar het kan dus zijn dat je je nog niet helemaal hersteld voelt, omdat er een andere diagnose op de voorgrond is komen te staan. Vervelend en lastig, maar ook heel erg fijn, want daar is nu dan eindelijk de tijd en ruimte (letterlijk, maar ook in je hoofd) voor om echt iets mee te gaan doen. Reken jezelf er niet op af, denk niet dat je niks hebt bereikt, maar ga door, want dat je sterk bent heb je al bewezen. Je kan meer dan je denkt.

Is dit het dan?
Eetstoornisherstel voelt niet altijd krachtig. Daarover schreef ik deze blog al eerder. Het is een vreemd gevoel dat je aan het begin van de hele rit misschien niet verwacht. Zelf had ik het idee dat mijn leven zo veel fijner zou zijn zonder eetstoornis en dat was het zeker ook, maar veel dingen bleven ook gewoon lastig. Herstellen van een eetstoornis is geen garantie voor geluk. Elke dag, elke week, elk jaar blijft gaan met ups en downs. Dat is het leven. "Is dit het dan?" Heb ik me wel eens afgevraagd.

Een leven zonder eetstoornis was iets waar ik echt aan moest wennen. Logisch ook wel. Mijn eetstoornis ontwikkelde zich tijdens mijn puberteit. Een tijd waarin ík me zou moeten ontwikkelen, maar waar ik niet de kans voor kreeg, omdat mijn eetstoornis mij zo in de weg had gezeten. Hoewel ik niet mijn eetstoornis was voelde het wel als een stukje van mijzelf. Iets waar ik dag in dag uit mee bezig was. Dat loslaten voelde op sommige moment alsof er niks anders over bleef dan leegte. Als ik geen eetstoornis aan het hebben was, wat deed ik dan wel, wie was ik dan wel?

Dat onderzoek was aan mij. Je zou denken dat het een heel leuk onderzoek zou moeten zijn, maar het voelde vaak ook wel onwennig. Mijn onzekerheid speelde hier een grote rol in. "Wat als ik iets niet kan? Wat als ik het verkeerd doe? Wat als dit niet bij me past? Wat als ik tekort schiet?" De eetstoornisrol voelde veilig en vertrouwd, iets dat ik kon, maar écht leven, misschien kon ik dat wel helemaal niet? Toch was het belangrijk om dit onderzoek aan te gaan, wetende dat je er helemaal niet fout aan kan doen.

Opgroeien, volwassen worden, zijn wie je bent, het is niet makkelijk en het gaat met vallen en opstaan. Je probeert iets, het lukt niet, nou en? Je probeert het nog eens, je vind iets een tijdje leuk, dan toch niet meer, dan doe je iets anders! Je wil wat, je gaat ervoor, het lukt, feest! Iets lijkt je tof, je vind het lastig, maar beleefd er wel plezier aan, het hoeft niet perfect. Zolang jij doet wat goed voor jou voelt kan je het niet verkeerd doen. Niks staat vast en je mag altijd overal op terug komen. Het is nooit te laat om iets nieuws te proberen. Wie jij bent staat niet vast. Er is geen goed of fout in, alleen wat goed voor jou voelt.

Bang voor terugval
Al vaker is mij de vraag gesteld of ik niet bang ben voor een terugval. Om eerlijk te zijn kan ik me daar op dit moment in mijn leven niets bij voorstellen, maar goed, zeg nooit nooit. Dat heeft wel eens anders gevoeld. Met terugvallen ben ik namelijk niet onbekend. Dan ging het weer weken goed en dan ineens kon het toch weer mis gaan. Man, wat voelde dat hopeloos en mislukt, maar het maakt die dagen dat het goed ging natuurlijk niet ongedaan. Als ik er op terugkijk voelde het vooral ook zo slecht omdat het daarvoor beter ging, als het gewoon slecht was gebleven was het misschien anders, ik weet het niet. Dat was belangrijk om te onthouden. Het was juist goed dat er steeds meer tijd tussen die slechte dagen in ging zitten, toch ben ik wel bang geweest om helemaal terug te vallen.

Het ging namelijk best wel goed, maar ik voelde de hete adem van de eetstoornis nog wel in mijn nek hijgen. Hoewel ik er niet meer naar handelde had ik nog wel eens last van negatieve gedachten over mijn lijf en over m'n voeding. Die gedachten waren er niet continu, maar als ze er waren moest ik wel echt even tegen mezelf zeggen dat ik er niet naar hoefde te handelen of dat het goed was om even afleiding te zoeken. Ik kon nog steeds wel eens ontzettend onzeker zijn of even niet meer weten waar ik het nou allemaal voor deed. De achterliggende oorzaken waren niet ineens weg en het leven voelde soms best rommelig. 

Een eetstoornis heeft natuurlijk ontzettend veel met controle te maken. Controle waarvan ik nog best wel eens het gevoel had dat ik het niet had. Niet gek dus dat ik na mijn eetstoornis nog wel last heb gehad van paniekklachten of dwangmatige trekjes. Klachten die ook mij ADD zouden kunnen passen. Nu de eetstoornis weg was, was er veel meer ruimte om die puzzel eens overzichtelijk te bekijken en vielen er een hoop puzzelstukjes op z'n plek, maar de puzzel was niet af. Er was nog werk aan de winkel en een terugval kon ik daar niet bij gebruiken.

Op dit moment kan ik me niet voorstellen dat ik een terugval zou krijgen, maar dat is dus niet altijd zo geweest. Dat gevoel heeft ook moeten groeien. Elke goede dag gaf me meer vertrouwen en met elke tegenslag leerde ik beter om dingen op een constructieve manier op te lossen. Ik heb mijn grenzen en krachten leren kennen. Het leven gaat met ups en downs. Ik voel me ook niet altijd goed, niet altijd mooi, niet altijd leuk, niet altijd fijn, maar dat is oke. Komen waar ik nu ben, had tijd nodig. Gun jezelf ook die tijd, want je bent goed bezig. Maak een terugvalpreventieplan of lees meer over angst voor een terugval in deze blog.

♥ Liefs,
Irene