In mijn tienerjaren ontwikkelde ik een eetstoornis. Ik wilde onzichtbaar zijn, vooral niet te veel ruimte innemen en mezelf niet laten zien of horen. Mijn eetstoornis hielp mij hierbij; mijn emoties werden onzichtbaar voor mezelf en anderen. De focus op eten/niet eten zorgde ervoor dat al het andere naar de achtergrond verdween. Ik trok mezelf steeds meer terug en leefde in een 'veilige', door mij zelf gecreëerde wereld.

Op aanraden van mijn toenmalige vriend heb ik hulp gezocht. Ondanks dat ik dat toen helemaal niet nodig vond, is het achteraf gezien de beste keus die ik ooit gemaakt heb. Langzaam zag ik in dat ik helemaal niet zo gelukkig was en dat ik niet het leven leidde dat ik wilde. Toen ik mezelf weer wat fijner voelde en ik weer genoeg energie had, ben ik begonnen aan de opleiding sociaal pedagogische hulpverlening. Met al in mijn achterhoofd: ik wil anderen helpen met een eetprobleem of eetstoornis. Dit heb ik de hele opleiding in mijn hoofd gehad, maar ergens vond ik dit ook ontzettend spannend. In het derde jaar van mijn opleiding had ik mijn laatste stage. Als ik - op een laagdrempelige manier - wilde ontdekken of ervaringsdeskundige iets voor mij was, moest ik het nu doen. Dus ben ik gaan zoeken.

Anderen helpen met eigen ervaring

Ik kwam terecht bij Stichting JIJ, waar ze laagdrempelige, ervaringsdeskundige hulp bieden voor mensen met een eetprobleem/eetstoornis en hun naasten. Dit doen we door middel van individuele- en/of groepsbegeleiding, een inloophuis, herstelgerichte workshops en een steun- en informatiepunt. Het is een plek waar iedereen op zijn/haar eigen tempo aan herstel mag werken. Ook vrijwilligers mogen zich in hun eigen tempo ontwikkelen. Vanaf het moment dat ik binnenstapte, voelde ik mij op mijn plek. Daarom ben ik na mijn stageperiode als vrijwilliger gebleven.

Zelf weet ik hoe het is om te worstelen met psychische problemen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik met de juiste hulp deze problemen heb overwonnen, zelf weer de controle kreeg over mijn leven en weer het leven kan leiden dat ik wil. Helaas geldt dit niet voor iedereen die vecht tegen psychische problemen. Er kan nog zoveel verbeterd worden in de zorg, zodat herstel voor iedereen mogelijk wordt en blijft. Het verbreken van het taboe dat rond psychische problemen ligt, het ophelderen van alle vooroordelen die er zijn, het verkorten van de (soms gigantische) wachtlijsten, het voorlichten zodat er hopelijk eerder gesignaleerd wordt, het meer passend maken van de hulp, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Open zijn over je problemen, over wat je voelt en denkt kan ontzettend spannend en eng zijn. Maar als je het doet, krijg je er zo veel voor terug. Het kan ontzettend opluchten om je verhaal te doen. Het kan ervoor zorgen dat je je niet meer zo alleen voelt. Je hoeft jezelf niet meer te verbergen. Anderen zullen niet altijd begrijpen wat je voelt of denkt, maar je kunt het wel proberen uit te leggen, zodat er meer begrip voor jou komt. Je kunt het gesprek aangaan, over wat jij nodig hebt (van anderen). Veel mensen weten pas hoe ze je kunnen helpen als je het ze vraagt. En dat is spannend, maar helpt jou uiteindelijk in je herstel. Als je eenmaal die eerste stap hebt gezet, zal je ervaren dat het steeds makkelijker wordt om hulp te vragen. Ontzettend veel mensen zullen open staan om jou te helpen, maar ze moeten wel weten hoe en waarmee.

Last Man Standing

Een vrijwilliger vroeg vorig jaar wie er zin had om mee te doen met Last Man Standing 2019. Ik had er nog nooit van gehoord, maar nadat ik het opgezocht had, was ik meteen enthousiast. Last Man Standing is een evenement van MIND, waarbij honderden mensen zo lang mogelijk - maximaal 6 uur - op een paal in het water gaan staan. Letterlijk gaan staan om psychische problemen bij jongeren te voorkomen, openheid hierover te bevorderen en het taboe dat er nog steeds op rust te doorbreken. Om geld op te halen voor voorlichting, preventie en ondersteuning.

Daar waar ik in 2019 samen met 299 anderen stond, stond ik 31 oktober met vier anderen in het JIJ-huis. Samen met 299 anderen staan, gaf mij echt een ontzettende kick. Met zoveel mensen staan voor datgeen waar we allemaal in geloven, psychische problemen bespreekbaar maken. Het is bijzonder om onderdeel te zijn van zoiets groots en moois. Maar ook met z'n vijven staan, voelde als iets groots en moois. Het voelde veel intiemer en persoonlijker. Niet minder mooi, niet mooier, maar anders dan met 300. We stonden met z'n vijven. Samen. Want herstellen van psychische problemen doe je (vaak) ook niet alleen. En dat hoef je ook niet alleen te doen. Organisaties als MIND, Stichting JIJ en Proud2Bme zijn er voor jou en jouw naasten.

Ik wil niet meer onzichtbaar zijn. Sterker nog, ik wil gezien en gehoord worden terwijl ik (op)sta voor iedereen die het moeilijk heeft. Ik geloof dat iedereen, met de juiste hulp, kan herstellen van psychische problemen. Je staat er niet alleen voor.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.