Ik moet toch aankomen...

 

Ik word wakker en voel me leeg, schaamte omdat ik mij niet aan mijn regels heb gehouden. schaamte omdat ik faal. Ik moet aankomen, ik moet aankomen, ik moet aankomen. We starten in het weegkamertje. De diëtiste vraagt, zoals iedere week, hoe het is gegaan. Ik zeg oké en denk wat anders. Dat zegt de weegschaal ook. Afgevallen. De diëtiste blijft rustig en vertelt dat ik het op deze manier niet ga redden om het juiste BMI te behalen voor de 2e fase groep. Ik weet het. Ik weet het dondersgoed, maar ik ben bang, zo bang nog steeds. Bang om aan te komen. Walgelijk voel ik me.

Deze hele week voelde ik me al moe en anders. Ik dacht dat het kwam van de wintersport en dat is deels ook zo, maar ik ben op. De eetstoornis trekt zo verschrikkelijk aan mij, dat ik niet meer weet wat ik moet. Ik wil het echt bijna opgeven.. Het lijkt zo vreselijk uitzichtloos. Hoe de dag startte. Ik word wakker. Zoals gewoonlijk te vroeg van mevrouw de eetstoornis. Ik MOET nog in bed blijven, want ik verdien het nog niet om te gaan ontbijten. Ik doe ook immers de hele dag niks, dus waarom moet ik eten? Toch ga ik maar uit bed.

meisje in bed aankomen

Shit, er ligt nog een krentenbol. En ik had gisteravond nog wel zo bedacht dat die 3 krentenbollen wel op zouden zijn als ik de volgende ochtend zou ontbijten. Helaas 1 van de 3 anderen in dit huis heeft geen krentenbol op. Die krentenbol moet op. Nee nee, niet naar luisteren. Ik besluit gewoon braaf mijn havermoutpap met appel en rozijnen te nemen. Het was lekker. Ik heb voldoende gegeten. Heeee, de krentenbol. Nou, goed.

Ik moet aankomen, dus ik eet hem gewoon op. Dan ook maar meteen met boter en suiker, want ik moet toch aankomen. Nu ik toch bezig ben, kan er ook nog wel een koek en een boterham met hagelslag bij, want ik moet toch aankomen. Nog geen 2 seconde later, schuuuuuuuuuuldgevoel. Spijt, ongelofelijk spijt dat ik het heb gedaan. Wat ben ik wel niet voor raar persoon. Na die havermoutpap zat ik al vol en dan toch nog meer eten.

Onderweg naar mijn behandeling bedenk ik wat ik daar zal zeggen… Ben ik ziek? Koorts? Moe van de wintersport? Nee, ik ga eerlijk zijn. Na het wegen trok ik het niet meer en begon ik al met huilen, wat tot ongeveer half 3 heeft geduurd. Ik weet het niet meer. Ik wil het niet meer. Ik kan het niet meer. We hebben het met elkaar gehad over de mogelijkheden. Iemand die mij de hele dag in de gaten houd. Een kliniek?

Onderweg naar huis gaat alles door mijn hoofd. Ik ben leeg. Ik kan niet meer nadenken of voelen. Wat wil ik? Wat voel ik? Ik denk dat ik trek heb en neem thuis 2 stroopwafels. Het valt zo ongelofelijk verkeerd dat ik het gevoel heb dat ik moet overgegeven. Ik ben gewoon misselijk van mezelf. Ik moet overgeven, maar eigenlijk komt er niks. Alles doet pijn, mijn keel, mijn nek en mijn spieren.

En nu.. Nu lig ik in bed.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Stellar - Vrijdag 16 maart 2018 14:05
heftig zeg, sterkte hoor!
F - Vrijdag 16 maart 2018 14:49
Ik snap niet hoe je naar bed kunt gaan na het eten als je je zo schuldig voelt en zo bang bent om aan te komen.
Ook begrijp ik niet waarom je schrijft dat je in bed moet blijven liggen. Ben je dan niet bang om aan te komen als je alleen blijft liggen in bed zonder te eten?
Laura v - Vrijdag 16 maart 2018 15:23
Beste F,
Het blijven liggen na het eten is uit schuldgevoel. Het is uit leegte,verdriet en teleurstelling. Je bent zo slecht in je vel dat je gewoon niet kan,wil of moet. Dus kruip je je bed in, op zoek naar een veilige plek waar ales en iedereen je gerust laat en je alleen bent met je gedachten
F - Vrijdag 16 maart 2018 16:20
Bedankt voor je uitleg maar ik kan het me gewoon niet voorstellen. Heb je dan niet juist extra angst om aan te komen doordat je niet beweegt?
Lyan - Vrijdag 16 maart 2018 18:07
Niet iedereen heeft die bewegingsdrang. Heerlijk wegkruipen in bed voelt veilig
Hoi F - Vrijdag 16 maart 2018 16:00
Ik heb precies hetzelfde. Gewoon depressief in bed. Niks zo veilig als je eigen bedje, niks zo klein als de wereld van je bed.
Laura v - Vrijdag 16 maart 2018 15:21
Waw dit gevoel heb ik ook!!! Dank je voor deze blog. Echt waar.
Ik heb er tranen van. Het blijven liggen op bed na het eten, het schuldgevoel, het 'toch eten' en de dilemmas om excuses te vinden waarom het niet gaat... Die on eindige leegte die zelfs voeding kiet kan vullen.....
Michelle - Vrijdag 16 maart 2018 17:15
♥♥♥
SammieP - Vrijdag 16 maart 2018 20:35
Wat erg voor je, heel veel sterkte en super knap dat je zo eerlijk bent.
Hopelijk krijg je snel hulp en in elk geval een luisterend oor. Blijven vechten hoor xxx
Lisaaa - Vrijdag 16 maart 2018 20:40
Heel herkenbaar...
Het wel weten, maar niet durven.
Jansje - Zaterdag 17 maart 2018 18:26
Ik vind het heel herkenbaar.
Echt. De es waarvan je niet mag eten, de afspraken die je hebt met je behandelaar en die je ook na wil komen, ergens wil je dolgraag eten want eten is lekker en je lijf schreeuwt om eten...
Maar dan over je grenzen gaan en de paniek die dat weer oproept.. en dan maar in bed willen liggen en willen dat alles over gaat, dat je je es in je bed kunt verstoppen en daar laten. Dát. Omdat je eigenlijk nooit meer mét je es uit je bed wil komen....
Sterkte Anouk! En veel liefs....en bedankt voor het delen, je bent niet alleen, ik heb soms precies hetzelfde.