Ik mocht me niet goed voelen

 

Waar ik nu mijn dag indeel zoals ik dat wil, dingen plan waar ik naar uit kan kijken en geniet van een kopje thee op de bank, is dat in het verleden echt wel anders geweest. Iets dat nu lastig voor te stellen is. Ik voelde me vaak ellendig en eigenlijk vond ik dat prima. Dat was een vertrouwd gevoel, een passend gevoel, want mezelf goed voelen was niet de bedoeling. Gelukkig zijn was uit den boze...

Ik denk dat, zeker nu ik zo terugkijk, er meerdere dingen meespeelden. Ik gunde mezelf geen gelukkig leven. Ik was gewend om mezelf te kwetsen; te bekritiseren waar mogelijk. Juist omdat ik mezelf niets waard vond. Ik vond mezelf niet waardig om te leven, om te eten, te genieten. In het moment te leven. Gelukkig te zijn. Dat is best een pittige overtuiging vind ik nu, maar voor mij destijds heel normaal. 

Daarnaast kende ik het gevoel van gelukkig zijn ook niet. Dit klinkt heel dramatisch en misschien is dat het ook wel. Ik ben opgegroeid in een gebroken gezin waar mijn moeder met man en macht nog iets van probeerde te maken, maar voor mij voelde het als één grote façade. Misschien vond ik dit masker nog wel het meest pijnlijke van alles.

Mezelf bewust pijn doen

De jaren die volgden stonden in het teken van zelfvernietiging. Ik was me extreem bewust van mijn lichaam, mijn eigenschappen. En ik vond het allemaal vreselijk. Ik walgde van mezelf. Ik had de intense drang mezelf kapot te maken op elke mogelijke manier. Door middel zelfbeschadiging, een eetstoornis en door het opzoeken van emotionele triggers. Ik beval mezelf om terug te gaan naar pijnlijke momenten, ze bewust te herleven. Het diende als manier om mezelf te straffen, mezelf de hoop te ontnemen dat het ooit beter zou gaan. Nu ik dit typ, merk ik hoe vreselijk ik het vind dat ik mezelf op deze manieren bewust pijn deed door oud zeer op te halen. Ik opende wonden die nog niet eens geheeld waren.

Ironisch gezien was ik wel op zoek naar het geluk dat ik niet mocht voelen. Ik verdronk mezelf in zelfhulpboeken en artikelen op het internet die me een beter leven beloofden. Niets bleek minder waar. Aan het einde van de rit zat ik nog steeds met een rotgevoel. Een gevoel dat ik, door middel van deze zoektocht, meer bloot had gelegd en op deze manier had versterkt. Ik was immers bewust bezig geweest om me beter te laten voelen en dat besef deed vooral veel pijn. Dacht ik nu werkelijk dat het geluk voor mij weg was gelegd? Was ik nu echt zó dom? Juist de zoektocht naar verbetering bracht mij meer ellende.

Geen pieken zonder dalen

In één van mijn eerdere photo blogs beschreef ik hoe ik juist kan genieten nadat ik me een tijdje niet zo fijn had gevoeld. Dit werkt op de korte termijn, maar nu ik zo terugkijk zeker ook op de lange termijn. Ik heb me een flinke tijd ontzettend ellendig gevoeld. Ik voelde me niet waardig, onnodig, overbodig. Het leven werd me niet gegund. Ik dacht vooral door de wereld, maar ik bleek zelf mijn grootste vijand te zijn. Dit was confronterend, maar hierdoor kon ik wel gerichter actie ondernemen. Ik leerde inzien dat ik ontzettend hard naar mezelf was; niets was goed genoeg. En dat terwijl ik gebukt ging onder de fouten van een ander. Mijn vader had een alcoholprobleem en ik nam dit mezelf kwalijk. Geheel onterecht, maar dat zag ik pas achteraf. Therapie heeft mij uiteindelijk geholpen om dit in te zien en mezelf dit niet kwalijk te nemen. Daphne schreef ook een mooie blog over de signalen die je kunt herkennen als je te streng bent voor jezelf.

Ik denk dat deze periode er bij mij voor heeft gezorgd dat ik het leven dat ik nu ken en heb meer waardeer. Ik weet hoe het anders kan, ik herinner me de stappen die ik heb gezet om daar uit te raken en het voelt alsof ik - eindelijk - het leven verdien. Het leven dat ik nu heb, de fijne momenten, ik verdien ze. Ik heb er recht op. Ik werk ervoor. Dit is een hele ommekeer en dat heeft best wat voeten in de aarde gehad, maar het was en is mogelijk om te herstellen van die vreselijke gedachtes en gedragingen. Het is niet makkelijk, maar het is het meer dan waard. Jij bent het meer dan waard.

Voor deze blog heb ik expres een lachende foto gekozen. Puur omdat dit een versie is van mijzelf waar ik trots op ben. De versie die ik nu ben en zich blijft ontwikkelen. De Lonneke van jaren geleden had niet gelachen, of misschien een beetje zuur. Maar het mag weer, het kan weer. Ik hoop dat deze blog je motivatie kan geven; goede energie en hoop om door te zetten. Want dit is iets dat ik jou ook gun. ♥


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Odette - Vrijdag 18 september 2020 15:01
Wauw, zo herkenbaar.
Flo - Vrijdag 18 september 2020 15:51
Je bent zo’n prachtig mens!❤️
Anne - Zaterdag 19 september 2020 08:52
Ik kom uit een soortgelijk gezin en ik herken helemaal wat je schrijft. Dat je niet gelukkig mag zijn.
Het is voor mij een hele lange weg om te leren dat je, onafhankelijk van hoe anderen zich voelen, gelukkig mag zijn en en fijn leven mag hebben. . Dat je niet jezelf uit loyaliteit, bijvoorbeeld, niet gunt om te leven. Dat je je eigen wereld hebt en het mag invullen zoals jezelf wilt zonder schuldgevoelens.
Ik moet nog steeds heel hard" vechten "om mijzelf te blijven en grenzen te stellen, maar ik word toch een klein beetje sterker hierin.
Wat mij op het moment helpt is om te kijken hoe anderen dat doen, mensen die gezonde relaties met zichzelf EN anderen onderhouden, en die goed met het leven omgaan fijne dingen beleven en doen. . O ja, denk ik dan zo kan het ook, misschien kan ik het ook wel proberen.🙂 Het is zo bijzonder om te ervaren dat je een keuze hebt, ook al is het soms heel moeilijk, maar dat je echt kan en mag kiezen voor je eigen geluk.Bovendien, dat je dan JUIST anderen helpt en niet andersom! 💞


NCWB - Zondag 20 september 2020 09:03
Heel mooi beschreven en heel herkenbaar. Het idee van niet mogen genieten. Daarbij komt bij mij ook angst dat als je even jezelf toe zou staan om blij te zijn, de klap van de teleurstelling en pijn (die je verwacht dat er toch weer gaat komen) des te harder aan komt..
Ik zou graag meer weten over hoe je dit precies hebt omgedraaid? Dat lijkt me wel ingewikkeld (merk ik zelf althans). Inzicht in dat het niet jouw schuld was, is een cruciale stap om anders naar jezelf te kunnen gaan kijken. Voor mij kwam daarna nog de rouw om het feit dat je jezelf inderdaad lange tijd zo slecht hebt behandeld. En daarna pas: hoe kan ik eigenlijk plezier hebben? Wat is daarvoor nodig? Hoe kan ik mijn angsten hiervoor overwinnen? En hoe hangt het eetprobleem hiermee samen (dat staat voor mij ook heeeel erg het hebben van plezier in de weg...). Een hele klus..
E. - Zondag 20 september 2020 13:25
Dit herken ik zo. En ik vecht mij eruit een hele kkus inderdaad. 🙂

Toch ik bent zelf de enige persoon die het kan doen. Ik moet en MAG mijn eigen leven creeren en de angsten die ik had hoeven niet de rest van mijn leven bepalen. Zo veel blijft ook uit gewenning. Hoe vaker je dingen ANDERS DOET hoe beter het met je gaat want je creeert nieuwe herinneringen nieuwe ervaringen en het oude en de oude denkpatronen en gevoelens worden steeds minder belangrijk /sterk. Eerst voelt het niet fijn, en is plezier raar en eng maar het wordt een goede gewoonte.

Het is je gegund om gelukkig te zijn.En ook mag je je eigen geluk beschermen door grenzen te stellen : dit ben ik en dit is mijn leven, tot hier komt de ander maar niet verder ik blijft een zelfstandig mens met eigen wil, kracht, dromen en verlangens etc die ik mag vetwerkelijken ook al ben ik met mensen samen. Niemand kan mijn leven overnemen of bepalen.)