Al eerder schreef ik een blog over de het hebben van een eetstoornis tijdens een griepepidemie en hoe je als je ziek bent goed voor jezelf kan zorgen. In een van de reacties gaf iemand aan juist graag ziek te willen zijn. "Kreeg ik maar griep!" Daarin vond ik een hoop herkenning. Ooit wilde ik dat ook, of zelfs erger...

"Oh ja, pfff, dat was ook zo, ja." Leven met een eetstoornis kan behoorlijk dubbel voelen. Je wil het wel, je wilt het niet. Gedachten en gevoelens kunnen recht tegenover elkaar staan. Ik wilde geen eetstoornis, maar ik durfde er ook niet echt van af. Natuurlijk vond ik het niet fijn om ziek te zijn en voelde ik me ook schuldig als ik ziek was. Aan de andere kant kon ik er ook naar verlangen om griep te krijgen. Of dat ik op een andere manier heel ziek zou worden. Ik schaamde me voor deze gedachten. Hoe kan je dat nou willen? Toch kan een eetstoornis de meest vreemde en nare gedachten in je naar boven halen.

Griep om af te kunnen vallen

"Ik ben echt x kilo afgevallen in een week door de griep!" Vertelde een vriendin van me. Ik grapte dat ze nu dan lekker onbezorgd pizza's kon eten. In werkelijkheid vond ik er weinig grappig aan. Sterker nog, ik merkte dat er een vlaag van jaloezie door me heen ging. Ik hoopte dat ze wel 100 pizza's zou eten, zodat die kilo's er binnen no time weer aan zouden zitten. Ik kon het niet hebben dat zij was afgevallen door de griep en ik niet. Iets in mij wilde ook de griep.

Best een idiote gedachte als je daar even logisch over nadenkt. Wie wil er nou de griep? Dat is toch helemaal niet fijn? Ik vond alles fijner dan de angst om te dik te zijn of worden. Ik wist zeker dat ik me met een paar kilo lichter veel fijner zou voelen, zelfs al kwam dat door de griep. Al eerder had ik met gedachten gespeeld om expres bedorven voedsel te eten en zelfs gegoogeld hoe je aan een lintworm zou kunnen komen, zodat ik zonder moeite af zou kunnen vallen. Zelfs al zou het ten koste gaan van mijn gezondheid en gemoedstoestand.

Als je merkt dat dun willen zijn belangrijker voor je is dan je gezondheid, kan je eigenlijk wel stellen dat je niet meer vanuit gezonde beweegredenen wilt afvallen. Ook al heb je overgewicht en wil je voor je gezondheid wat afvallen, dan alsnog is dit niet een gezonde, laat staan liefdevolle, gedachte. Van jezelf houden, jezelf alleen al accepteren zoals je bent, zonder dat je daarvoor aan bepaalde eisen moet voldoen is lang niet altijd makkelijk, maar wel ontzettend waardevol. Vraag jezelf af waarom het zo belangrijk voor je is om af te vallen en/of dun te zijn? Je mag het doen en willen, alles mag, maar wat wat voor manier? En wat levert het je op als het ten koste van alles gaat?

Ziek worden om niks te hoeven

In de tijd dat ik een eetstoornis had vond ik het leven eigenlijk te lastig om het aan te gaan. Ik had het idee dat er van alles van mij verwacht werd, verwachtte een hele hoop van mezelf en was bang dat allemaal niet te kunnen waarmaken. Ik heb in die tijd wel eens gehoopt dat ik een heel erge ziekte zou krijgen zodat ik niks meer zou hoeven. Mijn eetstoornis zag ik niet als een erge ziekte, maar gewoon gebrek aan ruggengraat. Nee, als ik echt ziek zou zijn, dan zou iemand weten dat ik er echt niks aan kon doen, dan zouden ze niet boos op me worden of het me kwalijk nemen. Dan zou ik niet kunnen falen en had ik tenminste een goed excuus.

Ik verlangde zo naar rust dat ik fantaseerde over het breken van mijn eigen benen, of het krijgen van een ernstig ongeluk of een ontzettend nare ziekte. Iets wat je niemand zou wensen, maar blijkbaar wel jezelf. Ik schaamde me voor dit soort gedachten. Andere mensen hadden dat echt en deden er alles aan om goed te herstellen, maar ik wilde graag ziek zijn. Hoe durf je? Dat ik deze gedachten had wilde eigenlijk wel zeggen dat ik al ziek was. Ik had een eetstoornis. Geen gebrek aan ruggengraat, maar een ernstige psychische ziekte. Om die reden neem ik het mezelf niet meer kwalijk dat ik dit soort gedachten had, al was het onredelijk. Ik bedoelde het nooit respectloos.

Het was omdat ik het leven niet aandurfde, omdat ik zo verlangde naar rust, even niets te hoeven. Ik zou mezelf die rust alleen kunnen gunnen als ik fysiek gezien echt niet anders zou kunnen. Ik overschatte mijn mentale situatie. Niet zichtbaar aan te buitenkant, betekent niet dat er niks mis is. Als je zo ver gaat in je verlangen naar rust is het goed om jezelf af te vragen waarom dat gevoel zo sterk is. Ga je eigenlijk al de hele tijd je grenzen voorbij? Speelt er een enorme angst voor het leven mee en waar komt die angst vandaan? Neem jezelf serieus. Luister naar wat je voelt. Zoek hulp voor waar je mee zit. Een eetstoornis heb je niet voor niks.

Ik wil dat iemand voor me zorgt

Ik herinner me goed dat ik in de tram onderweg naar school zat en dacht: "Ik kan de eetstoornis ook gewoon heel erg laten worden. Dan word ik opgenomen en kan iemand het vechten even van me overnemen." Ik was zo ontzettend moe van het aangaan van de strijd, elke dag opnieuw, dat ik vurig verlangde naar iemand die het even van me overnam. Dat ik niet meer mee hoefde te draaien met elke nieuwe dag en dat een ander voor mij besloot wat ik wel of niet zou doen. Geen keuzes meer hoeven te maken. Niet meer na hoeven te denken. Niet meer leven, maar geleefd worden. Iemand die voor me zou zorgen.

Het was een mix van een behoefte naar troost en liefde en het leven zelf niet aandurven. Daarbij opgeteld dat ik vond dat mijn eetstoornis een gebrek aan ruggengraat was en ik eigenlijk geen steun verdiende. Het idee dat ik gewoon wat beter m'n best moest doen. Er hielden toch mensen van me? Ik kon toch gewoon naar school? Wat zat ik nou te zeuren? Tweestrijd, want er was toch echt iets. Het lukte me toch echt niet. Ik zag geen begin of einde meer. Wist niet waar dit heen zou gaan. Had gewild dat iemand me op zou vangen en het overnam.

Natuurlijk is het fijn als er iemand is die van je houdt en voor je wil zorgen als je dat nodig hebt, maar hoe fijn is het als je compleet afhankelijk bent van iemand anders? Is dat hoe je wilt leven? "Ja." Had ik gezegd als je mij dit toen in de tram had gevraagd. "Ja, ik wil zo leven, want ik kan dit niet aan. Ik vind het niet leuk." Ik geloofde dan ook niet dat het ooit anders zou kunnen, maar hier zit ik dan en het is zo. Voor mij is het heel belangrijk geweest om naar die steun, zorg en hulp te vragen wanneer ik het nodig had. Om mijn eigen krachten te leren kennen, want we zijn allemaal zo veel sterker dan we denken, maar ook om de lat wat lager te leggen voor mezelf. Dat haalde de druk om het goed te moeten doen er al voor een heel stuk af. Je bent goed zoals je bent.

Ieder mens is liefde en zorg waard. Hoe goed of slecht het ook met je gaat. Hoe groot of klein je zorgen ook lijken. Hoe sterk of zwak je ook denkt dat je bent. We leven samen op deze wereld. Er zijn mensen die van je houden en geen mens is perfect. ♥

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019