Ik heb spijt van mijn eetstoornis
Ik ben inmiddels 26 en ik durf zelf te zeggen: het gaat goed. Ik heb m'n leventje op orde, ben gelukkig en gezond. Het gaat goed, na jaren narigheid. En over die narigheid voel ik mij heel soms nog weleens rot. Ik voel me schuldig over alles wat er is gebeurd, de zorgen die ik mijn gezin en vrienden heb opgeleverd en heb spijt. Ik had het zo graag anders gedaan, zonder die stomme eetstoornis, de zorgen en het verdriet.
Laatst had ik een interview voor een magazine. Het ging over mijn eetstoornisverleden en over mijn werk nu. Een verdrietig verhaal met een mooi einde, zo zou je het kunnen zien. Toch liep ik de dagen erna met een rotgevoel rond en ik wist niet precies waarom. Drie dagen later ontving ik de tekst voor het artikel in mijn mail en ik schrok een beetje. Was dit schokkende verhaal over anorexia mijn verhaal?
Een meisje dat loog, haar eten aan de hond voerde, stiekem op de weegschaal ging staan en zichzelf lelijk vond? Was ik het meisje dat zichzelf uithongerde, ongezond dun werd en iedere avond huilend in slaap viel? Het meisje waar broers, ouders en vriendinnen bezorgd om waren en om hebben gehuild? Ik weet maar al te goed dat dit verhaal mijn verhaal is, maar wil het liever niet geloven.
Ik wou dat dit nooit gebeurd was.
Ik wou dat ik terug kon gaan met de kennis die ik nu heb, zodat ik het anders kon doen. Maar die kennis had ik niet van te voren, die heb ik juist gedurende mijn herstel opgedaan. De zorgen die ik mijn ouders bezorgd heb, had ik ze zo graag willen besparen. De verdrietige momenten waarop ze mij troostte zijn mooi, maar toen dit jaren duurde, werden deze momenten zwaar en moeilijk. Ik had zo graag een gezonde vrolijke dochter geweest, ook toen al. Eén zonder al die zorgen en verdriet. Zonder problemen die alleen met veel therapie op te lossen waren. Gewoon een meisje.
Lange tijd had ik nog wel eens dromen over de kliniek waarin ik vijf maanden verbleef. Dit was de plek waar ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt; het ging niet goed met mij. Het heeft me niet beter gemaakt, die opname, het was eerder een veel te lange logeerpartij tussen mensen met verslavingsproblemen waar ik helemaal niet tussen paste. Ik hoop ergens nog altijd dat dit een droom was. Dat mijn hele eetstoornis verleden een hele slechte, nare droom is geweest, zodat ik niet hoef te geloven dat dit iets is dat bij mijn verleden hoort.
Lange tijd ben ik alleen maar 100% trots geweest op mijn overwinning, en ik wil dan ook zeker niet zeggen dat ik dat niet meer ben. Integendeel. Ik ben apetrots op waar ik op dit moment sta in mijn leven. Zeker weten. Maar heel soms op bepaalde momenten maakt die trots heel even niets meer uit. Ik had dit gewoon liever allemaal niet meegemaakt. Niet voor mijn omgeving, maar ook niet voor mezelf. De herinneringen zijn naar, verdrietig, angstig en soms maken ze me ook boos.
De vrouw die ik nu ben is een andere dan het meisje dat ik was tijdens mijn eetstoornis. Maar toch was ik het zeker wel. Ik heb in de shit gezeten. Ik heb mezelf verdriet gedaan, uitgehongerd, uitgeput en uitgescholden. Ik ben slecht voor mezelf geweest. En af en toe grijpt dat me weer heel even aan.
Toch kan ik het mezelf niet kwalijk nemen. Dit is mij overkomen, ik heb er niet voor gekozen. Ik wist niet hoe het anders moest, dit leven. Nu weet ik dat wel. Helaas heb ik dat moeten leren via een niet zo'n prettige omweg, maar ik ben hierdoor wel geworden wie ik ben. Iemand waar ik op dit moment blij mee ben. Een jonge vrouw die gelukkig kan zijn, goed voor zichzelf en anderen kan zorgen en zichzelf heeft leren kennen. Ik durf weer te leven, met open armen.
Ik neem het mezelf dan ook niet kwalijk dat ik ziek werd, maar spijt en de wens om alles terug te draaien is er nog wel eens. Aan de andere kant zou dat zonde zijn. Ik heb zoveel geleerd in deze moeilijke periode en ook uit andere moeilijke of verdrietige periodes in mijn leven. Natuurlijk had ik die dingen graag op een andere manier geleerd met wat minder pijn en verdriet. Maar daar kan ik helaas niets aan veranderen. Daarin heb ik zelf helaas geen keuze gehad. Wel kan ik kijken naar wat het me heeft opgeleverd.
Graag zou ik afscheid nemen van mijn eetstoornisverleden. De kaartjes, de briefjes, de dagboeken van therapie; alles heb ik in een grote doos op zolder gezet. Misschien dat ik binnenkort dat afscheid maar eens ga 'vieren'. Dat het voorbij is. Dat is het al zeker zes jaar, maar ik heb het gevoel dat het goed is om alles eens weg te doen, te verbranden en er op een mooie manier afscheid van te doen. Het is mijn verleden, maar het is niet meer iets van nu.
Dat klinkt misschien gek, want iedere werkdag bij Proud2Bme heeft er (in)direct iets mee te maken. Ik schrijf blogs over de dingen die ik zelf heb meegemaakt, maar toch is dat anders. Vaak voelt mijn verleden als praktisch hulpmiddel om anderen te helpen. Het voelt als werk waarin ik mijn hart leg. Het voelt niet meer echt als iets van mij, ook al liggen de verhalen van de meisjes en jonge vrouwen waarmee ik werk vaak dicht bij mijn hart. Ik deel mijn verhaal niet omdat ik er zelf nu zo graag over schrijf of er veel mee bezig ben. Integendeel, ik deel het omdat ik het gevoel heb dat ik er iets mee kan geven. Herkenning, begrip, tips, advies of gewoon een luisterend oor. Alles wat ik heb gemist tijdens mijn strijd en waardoor ik er waarschijnlijk langer dan 'nodig' mee rond heb gelopen.
Ik schrijf misschien veel over mijn eigen eetstoornis, toch is dat niet het hele verhaal. Tot op zekere hoogte deel ik wat er in die periode in mijn leven gebeurde, wat er achter zat, hoe ik dacht en hoe ik de dingen deed. Ik laat veel, maar niet alles van mezelf zien. Ik deel vooral hoe ik het nu doe, wat ik heb geleerd en wat ik jullie graag wil leren. Ik zet het in als een stukje hulpverlening. Tot op zekere hoogte heb ik de kans om meiden (en jongens) zoals jij te steunen en te helpen. Het is maar een klein stukje dat ik kan bijdragen, maar het is voor mijn gevoel de moeite waard.
Ik kan spijt hebben van mijn eigen verleden met mijn eetstoornis, maar eigenlijk heeft dat helemaal geen zin. Ik heb het gelukkig om kunnen zetten in iets moois en die kans krijgt niet iedereen. Heb jij op dit moment een eetstoornis, laat mijn gevoel van spijt over mijn eetstoornisverleden dan een motivatie voor je zijn. Ga er tegenaan zodat jij van een minder lange periode spijt zult hebben dan ik. Een eetstoornis is niets om trots op te zijn, maar de overwinning wel! En die gun ik je met heel mijn hart.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Echt een mooi verhaal Nouska!
maar als je zoveel schade hebt is de "zin" om te herstellen wel weg... :-(
Piata laat de schade die je hebt je waarschuwen om er mee te stoppen en gebruik het om er voor eens en altijd korte metten mee te maken.
Eén van de mooiste en meest eerlijke blog die ik tot nu toe heb gelezen!
Ik herken het zo! Ik denk vaak "had ik maar nooit....", "was ik maar nooit..." En heb ook soms spijt. Maar aan de andere kant, had je zonder die eetstoornis nooit gestaan waar je nu staat. Je bent er sterker uitgekomen en hebt veel over jezelf geleerd. En als ik kijk naar de vrouwen om me heen die hun eetstoornis hebben overwonnen...dat zijn stuk voor stuk prachtige vrouwen.
Ik denk ook dat het je een stukje dankbaarheid kan geven, als je kijkt naar waar je nu staat en hoever je bent gekomen.Je hebt geleerd dat geluk niet vanzelfsprekend is en je hebt er hard voor gewerkt om op dit punt te komen. Ik hoop dat ik ook ooit zover kom. Respect.
Bedankt voor het delen!
Je bent een prachtige jonge vrouw en ik wens je al het goede van de wereld toe!
Bedankt Nouska, echt echt heel mooi geschreven..
Je bent echt een prachtig mens, van binnen en van buiten.
Heb zelf 8 opnames achter de rug, zit er nu weer helaas, maar wat jij zegt; wist ik soms maar wat ik nu weet.........
Het beste gewenst voor jou Nouska en dat meen ik oprecht!
Liefs Sanne
Maar doordat je je zo onwijs inzet voor ons, neigt de weegschaal inmiddels meer naar 'mensen die steun en kracht van mij hebben gekregen' dan naar 'mensen die zorgen en verdriet van mij hebben gekregen'. En daar kan je inderdaad apetrots op zijn!! Heel veel respect voor dit blog en vooral voor jou! Ik ben namelijk iemand die zeker kan zeggen: ik heb steun en kracht van je gekregen. Daar ben ik je heel erg dankbaar voor en natuurlijk ook de rest van de mensen van proud!!!
(Ik ben ook erg benieuwd of we de tekst van het interview kunnen lezen)
Liefs Fleur
Wat een prachtige blog. Misschien troost het je om te bedenken dat dit nu eenmaal jouw levenspad is, het helpen,informeren en ombuigen van ervaringen. Als jij geen es had gehad was er misschien iets anders gebeurd (bv.drugs, teveel kopen, een ongeluk of een andere ziekte) waarbij je op een soortgelijk pad zou uitkomen. En hoe dan ook zou je niet op dit pad zijn gekomen (en ook de manier waarop jij erin staat) als zoiets niet was gebeurd.
Vecht ervoor mensen!
Echt een wondermooie blog....ik vind de juiste woorden niet, maar jij bent
zo een prachtig persoontje, echt een hartje van goud.
zelf heb ik het heeeel moeilijk.
In een notendop, ik heb sinds men 17 de anorexia, heel ernstig ondergewicht en ben nu al 35 jaar :(. Al noem ik het zelf een eetstoornis en niet AN want ik vind mezelf lelijk mager, eet graag, geen angst op dik te worden en toch kan ik niet normaal eten, begrijp het zelf niet. ik heb al tientallen opnames, ziekenhuizen, therapeuten, psychologen achter de rug, maar ik geraak er maar niet uit.
Integendeel, ik ben ALLES kwijt: men leven, men vrienden, men werk, men kracht, men sterke, men mooie uiterlijk, men lach...ik leef al jaren tussen men 4 muren, ook zoveel dwang, borderline ondertussen, depressie. Ik ben nu een andere weg aan het inslaan, begin verleden te verwerken, linken te leggen, alternatieve geneeskunde als shiatsu, PRI theorie, afstand nemen ouders...en nog zoveel dingen.
Maar een vraag die ik jou en de andere mensen hier op het forum wil stellen; hoe ga ik met dat verdriet en pijn om...stel dat ik nu nog genees of dat men leven in ieder geval toch een beetje leefbaarder wordt, ik mezelf iets kan gunnen, mezelf graag kan zien, durf leven...hoe ga ik dan om met " die spijt van men eetstoornis"...want bij mij is het al zoveel langer.....je bent 26.....je hebt nog een heel leven voor jou en je hebt dit gevoel....( en je bent al van je 20 ste eetstoornisvrij), maar ik ben 35 en nog niet genezen...men leven is een hel geworden, elke dag overleven...hoe ga ik ermee om met de gedachte...dat ook
al word ik beter...ik de MOOISTE JONGE JAREN VAN MEN LEVEN VOORGOED KWIJT BEN??? Dat ik sowieso een groot deel van mijn leven verknoeid heb en dat zal enorm pijn doen als ik ooit op men sterfbed lig, men leven had zo anders
kunnen zijn, maar tot nu toe enkel nog maar heel veel verdriet en pijn.
Alle reacties...zijn meer dan welkom, ze zouden me moed en steun geven.
dankjewel xxx
Team Proud2Bme
En toch ben ik in zekere zin ook dankbaar voor wat ik leerde uit de eetstoornis. Ik weet nu veel beter wie ik ben en wat ik wil bereiken in het leven. Met enkele van de vriendinnen die ik van me heb afgestoten, heb ik nu terug een zeer goede band. We zijn heel erg close nu, ik heb ook beseft wat een goede vriendinnen zij zijn! Ik maakte het hen zo lastig, en toch bleven ze mij steunen... Ook de relatie met mijn ouders is verbeterd.
Dus voor al degenen die nog worstelen met hun eetstoornis... Weer dat genezing je veel kan brengen. Hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt, blijf ervoor vechten. Het leven kan ook mooi zijn.
Je bent echt een inspiratie voor mij!
Ik heb zo ontzettend veel bewondering voor hoe jij de anorexia overwonnen hebt!
Ik vind deze blog ook echt recht vanuit je hart komen!
Ik zit zelf momenteel in een kliniek en dit geeft mij weer hoop om hieruit te komen en de anorexia te overwinnen!
X
Met tranen in mn ogen zitten lezen!
X
Heel mooi geschreven!
Je bent zo'n mooie vrouw! Echt als een voorbeeld voor me!
Liefs
Blij voor jou & alle andere mensen die van een eetstoornis / probleem af zijn gekomen!
:) ikzelf heb nog hele goede hoop - afgewisseld met angst: wat als het met me niet lukt? Hoe langer het duurt hoe lager de kans beter te worden. Brrr - go for it idee - mr wel beetje bang voor: dat deze verslaving blijft.
dankjewel voor jullie reactie, ik weet dat de voordelen enorm groot zullen zijn maar toch...de spijt zal blijven....al bijna 18jaar geen leven...ongelukkig , niet geleefd
en ziek...dat veeg je niet zomaar weg. Een groot deel van men leven ben ik
sowieso kwijt, verloren en dat doet veel pijn.
Ik ga me zeker aanmelden op het forum, bedankt dat ik welkom ben.
LIEFDE
Je bent uitgegroeid tot een bijzondere en prachtige jonge vrouw.
Liefs
Dapper van je dat je zo'n gevoelig onderwerp verwerkt in je blog.
Hopelijk heeft het me mijn ogen geopend.
Motiverend zeg...
Liefs
Ik ga me vanavond aanmelden, sorry door omstandigheden nog niet kunnen doen.
Hopelijk tot daar hé!
veel liefs,
wolkje xxx
Don't be to hard on yourself! Ik snap dat je spijt hebt over hoe de dingen zijn gelopen of over zaken die je gedaan hebt. Maar vergeet niet, dat het niet Nouska was die dat deed, maar wel Nouska met de eetstoornis. Bovendien, je hebt het overwonnen en bent er sterker uitgekomen.
Het verleden is 'wat achter ons ligt' en 'wat eens was'. We leren er zaken van en laten de rest achter. De toekomst en het nu is het enige dat telt. En ik denk dat je wel goed bezig bent :-)
mooi dat je dit schrijft. Ja, ik voel me op dit moment, midden in mijn therapie, zo. Dat ik er net zozeer spijt van heb, maar wel dat het heel erg jammer is dat het ooit is begonnen. Maar vooral, dat ik het heel jammer vind dat ik eerst 58 jaar moest worden voordat ik onlangs me heb kunnen aanmelden voor behandeling. 40 jaren van mijn leven zijn min of meer verpest door de eetstoornis. Ik dacht vele jaren lang, dat ik er van hersteld was want mijn giga ondergewicht was niet meer aanwezig. Maar ja, de waarheid is anders. Het denkpatroon was en is er nog. Als ik spijt ga hebben dan heb ik spijt van alles wat er in mijn leven is gebeurd en dat is een te lange periode. Ik moet nu dus heel goed mijn best doen om steeds te zeggen dat er ook heel goede momenten zijn geweest zoals mijn huwelijk destijds en de geboorte van onze zoon. Hoe dan ook, ik probeer me te verheugen op hoe het straks zal zijn als ik een hele hoop kleine overwinningen heb gehad en het resultaat ok zal zijn.
groetjes, Lentezon.
Maar leerzaam is het zeker.