Als je aan me vraagt hoe het gaat, is mijn antwoord automatisch: goed.  Net zoals bij de meeste mensen. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed, ik heb het momenteel heel lastig. Ik doe erg mijn best, maar toch merk ik dat ik stapjes achteruit zet. Zowel in herstel als in het algemeen. Maar ik zet een masker op en doe alsof er niks aan de hand is.

Waarom ik dit doe, weet ik zelf ook niet precies. Wel voel ik dat er veel emoties en oordelen aan vast zitten. Ik schaam me een beetje: het ging zo lang goed, waarom gaat het dan nu wat minder? Waarom vind ik het nu allemaal zo moeilijk? Waarom houdt het me weer zo bezig? Allemaal vragen waar ik niet per direct een antwoord op heb. En dat vind ik ook weer lastig: ik wil overal een reden, oorzaak en logica achter zien, terwijl die er gewoon niet altijd is.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier. 

bron foto

Ik ben een mens, van vlees en bloed, met gedachten en emoties. Ook ik mag het lastig hebben en alhoewel ik dat rationeel hartstikke goed weet, is het gevoelsmatig totaal anders. Ergens ben ik ook bang. Bang dat als ik dit uitspreek, het dan nog slechter zal gaan, dat ik dan helemaal terugval en terug bij af ben. Ik wil nooit meer terug naar waar ik was. De wens om te herstellen is nog steeds enorm groot, dat is niet veranderd, maar de situatie wel.

Het is niet dat ik nu midden in een terugval zit, dat het enorm slecht gaat. Maar ik merk wel dat het heel snel die kant op kan gaan als ik er niet alert op ben. Ze zeggen niet voor niets dat als je de eetstoornis één vinger geeft, die je hele hand pakt. Ik merk dat ik obsessiever wordt met voeding. Dat ik meer angsten en gedachten ervaar en dat ik, over het algemeen, minder goed voor mezelf zorg.

Dit op papier zetten is confronterend. Vaak wil ik er niet naar kijken. Ik steek mijn kop in het zand, onder het mom van: wat ik niet zie, dat is er niet. Maar daarmee verander ik niks. Wat ik moet doen, of wat ik gá doen, dat weet ik niet. Uitspreken is de eerste stap, en misschien ook wel de belangrijkste. Of ik dit alleen kan oplossen, dat weet ik ook niet.

Ik had het zelf ook liever anders gezien, maar herstel blijft een achtbaan. Bij ups horen ook downs - en helaas is dit een down. Maar ik blijf hoop houden. Uiteindelijk komt het weer goed, ga ik weer op weg naar boven.

Als jij je herkent in deze blog, wil ik je vragen om te proberen om stil te staan bij de huidige situatie: wil je dit? Wat kan je doen? Kun je mensen om hulp vragen? Je omgeving inlichten? Weet dat je niet alleen bent, dat er veel mensen zijn die bereid zijn om te helpen. Dat er hoop is, een uitweg, een kans. Dat het nooit te laat is om voor herstel te kiezen, maar ook dat het oké is als het met periodes wat minder gaat. Houd vol, houd moed. We komen hier uit.

Ik geef niet op, nooit. En ik hoop jij ook niet.