Ik heb altijd al iets speciaals met maskers gehad. Dat begon toen ik een jaar of tien was. Als ik verdrietig was zette ik een masker op, en keek daarmee in de spiegel. Op een of andere rare manier voelde ik me daarna beter. Achteraf gezien komt dit omdat ik me dan in een andere rol kon plaatsen. Dan was ik eventjes niet meer mezelf, met een masker op had ik geen verdriet. Nu, vier jaar later heb ik last van psychische problemen en zet ik nog steeds een masker op als ik verdrietig ben. Maar dan niet meer een echt masker, tegenwoordig zet ik een onzichtbaar masker op. En ik weet heel goed dat ik niet de enige ben die dat doet.

Als je een willekeurig iemand van straat vraagt waar hij aan denkt bij een masker. Ga er dan maar vanuit dat hij iets zegt in de trant van carnaval of Halloween. Daar is een masker tenslotte voor bedoeld, toch? Maar als je datzelfde aan iemand zou vragen met een eetstoornis, depressie of een andere psychische ziekte, krijg je waarschijnlijk hele andere antwoorden. Zij zouden het eerder beschrijven als iets geheim houden en de wereld onwetend laten.

Veel mensen met een psychische ziekte gebruiken een masker om hun probleem te verschuilen. Lachend door het leven gaan, terwijl je eigenlijk van binnen kapot gaat. Ze willen niet dat men zich zorgen gaat maken of ze zien zelf nog niet de ernst van hun probleem in. Maar hoe hard je ook je best doet om te glimlachen, op een gegeven moment lachen je ogen niet meer mee. Je ogen komen er dof uit te zien. Je bent niet meer gelukkig.

Hoe langer je een masker draagt, hoe zwaarder hij wordt. Je kan je verdriet niet meer uiten, dus je problemen beginnen zich op te stapelen. Tot op de dag dat het masker breekt. De tranen vloeien over je wangen en je bent niet meer te kalmeren. Je omgeving snapt niet wat er met je aan de hand is, het ging toch juist zo goed met je? Dan sta je voor een keuze: je vertelt de waarheid over al het verdriet wat achter jouw glimlach schuilgaat of je liegt. Je zegt schaamteloos dat je gewoon een slecht cijfer hebt gehaald en daarom verdrietig bent. Je masker is gerepareerd, en al het verdriet begint opnieuw. Maar aangezien het masker al een keer gebroken is, is het minder stevig dan hiervoor. De volgende keer gaat je masker nog sneller breken, en de keer daarop nog sneller. En op een dag is je masker niet meer te maken, je geheim is ontdekt.

Je moet naar een psycholoog en de therapie duurt minstens een jaar. Gefeliciteerd, je hebt de verkeerde keuze gemaakt. Later ga je erge spijt krijgen dat je je probleem hebt uitgesteld. Als je de waarheid had gezegd bij de eerste keer dat je masker brak, dan had je jezelf sneller weer goed gevoeld. Dan had je sneller weer jezelf kunnen zijn en geaccepteerd kunnen worden voor wie je bent. Oh, geloof je me niet? Geloof je niet dat je geaccepteerd kan worden voor wie je bent?

Bron

Ik leer nu langzaam mijn masker beetje bij beetje af te zetten. Als ik verdriet heb weet ik dat ik bij anderen terecht kan. Ik durf weer wat meer mezelf te zijn bij mijn vrienden. En ik probeer mijn grenzen te verleggen door dingen te doen die ik tijdens mijn problemen nooit had gedurfd. Niet alle mensen accepteren me voor wie ik ben, dat is juist wat het zo eng maakt om jezelf te zijn. Maar niemand is vrienden met iedereen, toch? Ik heb mijn gezin en een paar vrienden die heel veel voor mij betekenen. Zij weten hoe ik echt ben en ik voel me iedere dag geliefd. Ik ben nog lang niet genezen van mijn problemen, maar iedere dag ben ik weer een stapje dichter bij een gelukkig leven. Ik weet dat een leven zonder masker veel mooier is. Jij bent jij, en daar mag je trots op zijn.

Wanneer zet jij je masker af?