Herstellen van een eetstoornis is alles behalve leuk. Het is immers veel makkelijker om te blijven hangen in die eetgestoorde gewoonten, en te doen wat je al zo’n lange tijd hebt gedaan. Ik zelf heb ook een hele lange periode gehad dat ik wel beter wilde worden, maar niet bereid was om te doen wat daarvoor nodig was. Toch kwam er uiteindelijk een punt dat ik besefte dat als ik écht van die eetstoornis af wilde, ik mezelf weer moest gaan uitdagen. Beter willen worden is één ding, maar hiervoor waren ook maatregelen nodig. Hieronder zal ik in stappen proberen samen te vatten hoe dit proces voor mij vorm kreeg.

Stap één: het vinden van motivatie

Te lang heb ik mijn eetstoornisregels mijn gedrag laten bepalen en mijn leven laten overheersen. Waarom? Waarom voelde het af en toe alsof ik er helemaal niet zo zeker van was dat ik van die eetstoornis af wilde? Had ik hem dan echt nog zo hard nodig?

Misschien was het omdat ik wist dat de eetstoornis mij op een bepaald gewicht hield. Loslaten betekent risico lopen. Loslaten betekent ook onbekend terrein betreden. Oude gewoontes laten gaan, en nieuwe dingen voelen en ervaren. Allemaal eng.

Ik betrapte mezelf op de gedachte: ‘Maar is de eetstoornis wel echt wat mij ongelukkig maakt?’ ...als smoes om eronderuit te komen. Terwijl ik zoekende was naar andere oorzaken die ik kon aanwijzen, wist ik ergens al lang dat ontkennen helemaal geen zin had; niémand wordt gelukkig van een eetstoornis. Die eetstoornis was de bron van mijn negatieve gevoelens, en dus moest ik het mijn prioriteit maken om van de eetstoornis af te komen.

Het was voor mij onwijs belangrijk om die gevonden motivatie altijd met me mee te dragen, op ieder moment van de dag en bij iedere beslissing die ik maakte. Alleen door die motivatie was ik in staat om mijn eetstoornis uit te dagen. En natuurlijk zullen er ook momenten zijn waarin die motivatie je even zal ontglippen, en je toch een keuze maakt die je herstel niet dient. Weet ook dat dit oké is; niet alles hoeft in één keer perfect te gaan. Het belangrijkste is dat je je weg vervolgens weer terug weet te vinden naar die motivatie.

Stap twee: uitdagingen opschrijven

Voor mij werkt het altijd ontzettend goed om mijn gevoelens en gedachten op papier te zetten. Op die manier lijkt het gelijk een stuk echter, waardoor ik er vervolgens ook minder makkelijk onderuit kan. Vandaar dat de volgende stap was om alle uitdagingen die ik me kon bedenken, op te gaan schrijven. Op die manier haalde ik ze uit mijn hoofd en kon ik ze concretiseren.

Uitdagingen kunnen natuurlijk heel veel verschillende vormen aan nemen. Voor mij waren het in begin echter vooral eetgerelateerde uitdagingen die ik opschreef. Door die uitdagingen als eerste aan te gaan, kwamen er vanzelf andere uitdagingen op mijn pad die niet per se eet gerelateerd waren, maar wel de eetstoornis in stand hielden.

Stap 3: uitdagingen aangaan

Na het vinden van de motivatie, en weten wat de punten zijn waar ik aan moest werken, was het tijd voor de moeilijkste stap: mijn angsten ook daadwerkelijk aangaan. Ik sprak met mezelf (en mijn omgeving) af dat ik één uitdaging per dag aan zou gaan. Hierbij begon ik met de wat ‘makkelijkere’ uitdagingen, en werkte ik zo toe naar de moeilijkere. Ik probeerde alles te vergeten wat ik dacht te weten over deze ‘enge’ producten. Al die gedachtes probeerde ik te vervangen met normalere denkpatronen. Regelmatig stelde ik mezelf de vraag: ‘als ik geen eetstoornis zou hebben, zou ik dit dan nu eten of doen?’. Zo leerde ik stap voor stap om beslissingen te maken die mijn eetstoornis niet leuk vond, maar mijn gezonde, échte ik wel.

Iedere dag opnieuw

De weg naar herstel is niet makkelijk, dat wisten jullie vast al lang. Toch is het belangrijk om niet te blijven hangen op een bepaald punt. Beter willen worden is écht al een ontzettend grote stap, maar hiermee alleen kom je er niet. Je moet de motivatie vinden om jezelf iedere dag opnieuw weer uit te dagen. Telkens weer duidelijk te maken aan die eetstoornis dat die niet welkom is.

Hoewel het ontzettend zwaar kon zijn, heb ik me ook ontzettend krachtig gevoeld tijdens mijn verzet tegen de eetstoornis. Waar ik lang nog heb gedacht dat het hebben van een eetstoornis getuigt van doorzettingsvermogen en sterk zijn, besefte ik me langzaam dat ik juist véél sterker was nu ik bezig was met herstel. En dit gevoel gun ik jou ook. Doe je met me mee?

Ik daag je uit.