Steeds meer moet ik mijn eigen keuzes maken en verlang ik naar de tijd dat mijn ouders nog knopen voor mij doorhakten. Terwijl de meeste mensen het fijn vinden om zelf te kunnen beslissen en hun eigen weg te gaan, word ik er bang van. Als ik voor het ene kies, sluit ik het andere uit en kan ik geconfronteerd worden met het feit dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt. Vroeger leverde het al veel stress op, maar dat is niet meer weg gegaan. Sterker nog, het is alleen maar erger geworden.

Er worden natuurlijk als je ouder wordt, ook andere dingen van je verwacht. Je wordt zelfstandiger, je gaat op eigen benen staan en je maakt je eigen keuzes, waar je vervolgens ook de verantwoordelijkheid voor moet nemen. Dat kan best lastig zijn en voor sommige mensen is dit zelfs een groot probleem. Dit is ook bij mij het geval. Het maken van keuzes voelt niet als een vrijheid, maar eerder als een beperking. Wat voor de ene persoon een simpele beslissing is, is voor mij een reden voor paniek.

Bron

Als kiezen een probleem wordt..
Als kind leer je al keuzes maken en hierbij gaat het vaak om onschuldige dingen zoals het kiezen voor een snoepje, een ijsje of bijvoorbeeld als je iets leuks uit mocht zoeken bij de speelgoedwinkel. Ik vond dit vaak best lastig, maar dan vooral achteraf. Dan had ik het ene gekozen en mijn zussen het andere en wilde ik uiteindelijk toch liever dat wat zij hadden gekozen. Het gras was altijd groener aan de overkant. Dit maakte mij onzeker als het ging om keuzes maken, omdat ik hoe dan ook bang was om het verkeerde te kiezen. Ik had het niet alleen bij dit soort keuzes, maar ook als het ging om of ik bij een vriendinnetje wilde spelen. Het kwam geregeld voor dat ik iets had afgesproken, maar het zo benauwd kreeg en het niet meer zag zitten. De dag voordat ik weer naar school moest waarna ik met dat vriendinnetje mee naar huis zou gaan, werd ik bang en wilde ik niet meer. Mijn moeder moest vervolgens voor de zoveelste keer deze teleurstellende mededeling doen. Het resultaat was dat ik uiteindelijk al op jonge leeftijd vriendinnetjes verloor omdat ze niet op mij konden rekenen en teleurgesteld werden.

Dit is helaas nooit over gegaan. Op latere leeftijd werd kiezen op een andere manier moeilijk. De keuze voor wat ik zou eten die avond of wat ik bestel bij de snackbar was ook niet altijd direct gemaakt, maar dit hebben heel veel mensen wel in meerdere of mindere mate denk ik. Het gevoel dat ik als klein meisje al had, de paniek en het onbestemde gevoel, heb ik nog steeds als ik een keuze moet maken.

We leven in een wereld en in een samenleving waarin we een enorme vrijheid hebben als het gaat om het maken van keuzes. We hebben heel wat mogelijkheden om onszelf te ontwikkelen en onze dromen na te streven. Dat is natuurlijk fantastisch, maar het maakt het voor mensen zoals ik ook heel lastig. Geef mij maar gewoon opdrachten of een overzichtelijke situatie waarin ik voors en tegens naast elkaar kan leggen en de keuze heb uit twee dingen, maar niet een oneindig scala aan mogelijkheden. Het zorgt bij mij alleen maar voor stress omdat ik bang ben de verkeerde keuze te maken maar ook omdat ik bang ben dingen te missen.

Ik herinner me nog goed dat ik in mijn eindexamenjaar van de middelbare school zat en ik moest kiezen voor een vervolgopleiding. Eigenlijk wisten bijna al mijn klasgenootjes al wel wat ze wilden gaan doen en degene die het nog niet wisten, hadden hier vrede mee en hadden er vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Die gingen eerst een mooie verre reis maken en dan zouden ze wel verder zien. Ik zou er heel wat voor over hebben om ook zo in het leven te staan en dat ik niet bang zou zijn om fouten of foute keuzes te maken. Voor mij was het helaas een echt probleem waar ik dag in dag uit mee geconfronteerd werd.

Kiezen maakt me onzeker
Ik wist wel dat ik heel graag met mensen wilde werken maar helaas zijn er dan nog steeds heel veel keuzes over. Want je kunt met mensen werken in het ziekenhuis of als psycholoog, maar je kunt ook in een winkel werken of in de sportwereld. Een studiekeuze is een hele belangrijke keuze omdat je daarmee een groot deel van je toekomst bepaalt. Die druk voelde ik en daarbij kwam ook nog de druk die ik mijzelf oplegde. Na tientallen gesprekken met mijn ouders, huilbuien, gesprekken met decanen en docenten, beroepskeuze testen, open dagen en meeloopdagen, heb ik uiteindelijk besloten om psychologie te gaan studeren. Het doorhakken van deze keuze zorgde niet voor opluchting, maar vooral voor onzekerheid. Ik twijfelde de hele tijd aan mijn keuze en of dit wel de juiste was. Hierdoor heb ik de eerste periode van mijn opleiding als heel stressvol en vervelend ervaren, wat weer er voor zorgde dat ik dacht niet de goede keuze gemaakt te hebben.

Bron

Ik ging het kiezen vermijden..
Ik was heel onzeker en wilde hier het liefste niet mee geconfronteerd worden. Ik heb genoeg foute keuzes gemaakt in mijn leven en dit zorgde er alleen maar voor dat ik mezelf nog stommer en dommer vond. Dit had als gevolg dat ik het maken van keuzes ging vermijden. Dit uitte zich bijvoorbeeld in dat ik het bij mijn vriendinnen liet als ze iets leuks wilde gaan doen. Ik liet hen altijd kiezen als het ging om waar we naartoe zouden gaan, hoelaat we zouden afspreken, waar we gingen eten, etc. Als het dan tegen viel of als iets anders beter bleek te zijn, kon ik die fout in ieder geval niet bij mijzelf leggen. Gek genoeg hielp het destijds niet relativerend en zag ik niet in dat iedereen weleens een keuze maakt die misschien niet de juiste was geweest. Inmiddels kan ik het wel steeds meer relativeren gelukkig.

Voor het eerst kon een keuze een opluchting zijn..
Een keuze waar ik enorm lang mee geworsteld heb, is de keuze om mijn relatie door te zetten of te verbreken. Ik was een hele tijd samen met mijn vriend en we zijn echt samen opgegroeid. Op gegeven moment kregen we veel ruzie en leek het alsof we uit elkaar groeide. Ik hield vast aan onze relatie, omdat ik bang was voor wat er zou zijn als we niet meer samen zouden zijn. Achteraf gezien weet ik dat het een goede keuze is geweest om de relatie te beëindigen, maar dit heeft mij vreselijk veel moeite gekost. Ik had bijna dagelijks paniekaanvallen omdat ik niet wist wat ik moest doen en waar ik goed aan deed. Ik was bang voor een toekomst met hem maar ook voor een toekomst zonder hem. Uiteindelijk ben ik naar een psycholoog gegaan omdat ik er alleen niet meer uitkwam. Dit voelde als falen, maar ik heb ook geleerd dat ik om hulp mag vragen en dat het dan alsnog mijn eigen keuze kan zijn. Uiteindelijk heb ik hierin een keuze gemaakt en viel er een last van mijn schouders. Het was beter zo en dit was de eerste keer dat ik opluchting heb gevoeld en ook echt heb ervaren dat kiezen juist een gevoel van vrijheid kan geven.

Soms verlang ik terug naar de tijd dat mijn ouders keuzes maakte voor mij en mij vertelde wat ik moest doen. Dat zou mijn leven op sommige momenten een stuk makkelijker maken. Toch is dat diep in mijn hart niet wat ik wil. Ik weet dat ik nu volwassen ben en dat ik ook wat dat betreft niet meer afhankelijk moet en kan zijn van mijn ouders. Ik ben in staat zelf keuzes te maken alleen heb ik hier nog wel veel in te leren. Ik ben heel goed op weg, met hulp van therapie en het werken aan mijn zelfbeeld, hoop ik uiteindelijk veel minder stress te voelen door het maken van keuzes.

Ik weet dat keuzes maken bij het leven hoort en dat een keuze op dat moment ook goed is, ook als het achteraf misschien anders uitpakt dan je had gehoopt. Het maakt mij alleen bang dat je leven er zo anders uit kan zien als je kiest voor het een of het ander. Ik ben bang niet mijn mooiste leven te leven en dingen te missen, maar ik weet ook dat dat hoe dan ook gebeurt. Ik moet leren meer te vertrouwen op mijn eigen gevoel en mijn eigen kracht en daarin heb ik nog een lange weg te gaan.