Mijn vriend bestudeert het lege pak soep dat ik nog op het aanrecht heb laten staan. ‘Weet je wel dat dit een verpakking is voor twee personen?’ Zegt hij glimlachend. Verrast kijk ik op. Heel even schrik ik, maar ik herstel me snel. ‘Weet je dat wel zeker?’ Vraag ik vol ongeloof. ‘Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat dit genoeg is voor twee...’

Vlak daarvoor had ik tijdens het werken een flinke kom soep met een aantal broodjes als avondeten gegeten. Het was inderdaad een grote, volle kom geweest, maar ik vond het lekker en had er geen moeite mee om dat in een keer op te eten. Zonder nadenken had ik die hele zak in een pan gegooid en opgewarmd. Geen haar op mijn hoofd die bedacht dat dit misschien voor meer dan 1 persoon kon zijn. 'Lekker makkelijk', is geloof ik alles wat ik wel gedacht heb. Tijdens mijn eetstoornis was ik er gewend aan geraakt om elke verpakking nauwkeurig te onderzoeken. Toen had ik echt wel geweten dat die verpakking voor twee personen was bedoeld. Nu let ik er niet meer op. Het maakt me eigenlijk ook niks uit. Toch schrok ik even toen mijn vriend dit hardop uitsprak. 

‘Heb ik echt voor twee gegeten?’ ...schoot er door mijn hoofd.

Als ik realistisch nadenk, kan ik dit makkelijk weerleggen. Misschien was dit inderdaad een portie voor twee, maar nog steeds denk ik oprecht dat dit voor twee personen wel aan de weinige kant is. En zelfs als dat niet zo is, doet dat me ook niet veel. Voor mij was het op dat moment wat ik nodig had en waar ik behoefte aan had. Dat vind ik oké.

Ook al vind ik het ergens fijn om te merken dat ik nu wel naar mijn lichaam en diens behoeften kan luisteren, toch kan ik soms ook nog wel van dit soort gedachtes schrikken. Ik heb geleerd dat deze gedachtes geen helpende gedachtes zijn en dat ik beter naar mijn gezonde ik kan luisteren. Op dit soort momenten ben ik mij extra bewust van het feit dat het ooit ook anders is geweest. Wat ik eerder al zei, jaren geleden was zo’n situatie echt niet snel voorgevallen. Toen had ik namelijk precies geweten wat en hoeveel er in zo’n pak zat. No way dat ik toen voor twee personen zou eten, ook al had ik er nog zo’n behoefte aan.

Stiekem was ik een beetje benieuwd of deze informatie effect op mij zou hebben. Zou ik (on)bewust bijvoorbeeld iets minder eten gedurende die avond? Ik weet zeker dat als mij dit jaren geleden gebeurd was, ik hier wel last van zou hebben gehad. Eenmaal terug aan het werk is deze gedachte mij ontglipt. Later die avond kreeg ik zoals, zoals gewoonlijk een beetje trek. Automatisch liep ik naar de keuken. Bij het opentrekken van het keukenkastje schoot die gedachte weer door mijn hoofd. Ik glimlachte, terwijl mijn hand naar een rol koekjes zocht.

Het besef dat ik hier nu zo anders in ben vind ik soms lastig. Ik vind het treurig als ik mij bedenk hoe erg ik hiermee geworsteld heb in het verleden. Toch kan ik ook onwijs trots zijn als ik kijk waar ik nu ben en hoe het nu met me gaat. Ik sta niet meer uren in een supermarkt te drentelen voor de vakken. Ik raak niet meer in paniek wanneer ‘mijn’ product er niet meer is. Ik pak wat ik lekker vind en waar ik zin in heb en ik ben weer weg. Zonder paniekaanval. Zonder tranen. Zonder haast, maar wel met alles wat ik nodig heb.

Voor mij is het nu heel normaal om te eten naar behoefte, ook al houdt dat soms in dat ik 'te veel' eet. Ik heb geleerd dat dit echt geen kwaad kan, en dat mijn lichaam hier ook echt om kan vragen. 

Durf jij al te kiezen waar je echt zin in hebt?

Fotografie: Daria Shevtsova