Deze blog kwam eerder al eens online, maar plaatsen we in verband met een themachat nog een keer.

'Ik had de pijn verdiend. Alles wat mij was aangedaan had ik over mijzelf afgeroepen. Moest ik maar niet zo'n dom en lelijk kind zijn. Dat ik was aangeraakt, dat mijn vader me pijn deed, dat ik verdriet had, was allemaal mijn eigen schuld. Alleen ik had het kunnen stoppen. Ik had het moeten stoppen. Alles was mijn eigen stomme schuld geweest...'

Trauma’s komen in ontzettend veel vormen en variaties voor. Iedereen beleeft een situatie op een andere manier. Wat voor sommigen no big deal is, kan voor iemand anders heel heftig en intens zijn, mede door eerdere mogelijke ervaringen. In deze blog beschrijf ik een aantal tips die mij geholpen hebben om om te gaan met mijn trauma’s. Momenten en personen die voor mij tekenend zijn geweest en waar ik in de loop der jaren nog veel aan terug heb gedacht.

Ik hoop dat deze tips jou een beetje kunnen helpen om op je eigen manier om te gaan met jouw eigen moeilijkheden hierin. Om te beginnen aan de verwerking van jouw trauma. Dat ben je waard.

Neem jezelf serieus

Trauma’s kunnen voor veel verwarring zorgen. In ieder geval, zo ervoer ik het. Ik durfde er niet over te praten en hield het voor mijzelf. Ik zag de ernst van de situatie niet in en vond dat ik me aanstelde. Dit is mijn probleem, ik moet het oplossen, zo erg is het niet. Eerst maar eens mijn kamer opruimen. 

Ik bleef het uitstellen. Niet serieus nemen. Hoe meer ik hierover in mijn hoofd bleef malen, hoe eenzamer mijn strijd werd. Mijn angsten kregen een eenzijdige weerstand maar de angsten bleven winnen. Omdat ik in mijn eentje de situatie opnieuw bleef beleven, vertroebelde mijn beeld. Ik durfde mijzelf niet meer te geloven wat er nu echt was gebeurd. Dit zorgde er ook voor dat de drempel steeds hoger werd om over mijn trauma te praten. Wat nou als ze me niet geloven? Wat nou als ik mijzelf niet geloof? Juist door deze gedachtes nam ik mijn problemen nog minder serieus. Ik had het vast wat aangedikt. 

Toch kwam er een breaking point. Het moment dat ik het niet meer binnenhield. Ik kon het niet meer aan alleen. Huilend vertelde ik wat me dwars zat. De tranen bleven komen, net als de woorden. Woorden die ik altijd voor mijzelf had gehouden en dat prima vond. Woorden die ik liever niet uit wilde spreken maar geen andere optie meer zag. Woorden die niet voelde als mijn woorden. 

Het voelde alsof ik het verhaal van iemand anders vertelde. Alsof ik niet de persoon was waar het om ging. Alsof het een droom was geweest die ik een tijd geleden had gehad. Een nachtmerrie waar ik niet uit kon ontsnappen. Dat dit mijn werkelijke waarheid was kon ik toen niet bevatten. Het leek zo ver van mij af te staan op dat moment. Pas toen ik het op dat moment uitsprak, hoorde ik wat ik al die tijd binnen had gehouden en kwam het extra hard binnen. 

Misschien is mijn waarheid niet de echte waarheid. Maar mijn waarheid is wel mijn waarheid. Ik heb het zo beleefd, ik heb het zo ervaren. Ik weet echt wel wat er is gebeurd, alleen was ik zo jong dat ik niet begreep wat dit inhield. Maar ook mijn waarheid telt. Het feit dat iemand anders er (opzettelijk) voor zorgt dat jij je onveilig voelt is al niet oké. Als de intenties niet juist zijn... blijf bij je gevoel. Jouw mening en verhaal telt, net als je gevoel hierbij. 

Wees niet te hard voor jezelf

Ik voelde me een aansteller. Ik had deze situatie zelf gecreëerd, had dit probleem zelf veroorzaakt. Daar was ik heilig van overtuigd. Ik had beter moeten weten. Maar had ik dat werkelijk? Was ik degene die iets anders had moeten doen? Was ik degene die verkeerd zat? Toen kon ik hier geen objectief antwoord op geven. Nu misschien nog steeds niet, maar wel een ander antwoord. Nee, ik had hier geen schuld in. Ik heb niks fout gedaan.

Een trauma hebben is al erg genoeg, is het eerlijk om dan ook nog zo hard en streng voor jezelf te zijn?

Hoe overtuigd ik hier nu van ben, zo onzeker ben ik hierover geweest. Oprecht dacht ik dat ik degene was die de misstappen maakte. Als ik aan deze periode terugdenk, voel ik me een beetje verdrietig worden. Ik had al genoeg pijn ervaren en ik maakte het mijzelf alleen maar moeilijker. Ook al is het zo makkelijk om deze pijn voor jezelf te houden, het maakt het er niet eenvoudiger op.

Geef jezelf de tijd

Ik merkte dat het uitspreken van deze pijn mij erg van streek maakte. Ik gaf anderen om mij heen een kijkje in mijn hoofd. Een hoofd waar ik zelf nog niet eens de weg wist, laat staan dat ik anderen hierin moest begeleiden. Iedereen had ineens een mening en hier was ik niet op voorbereid. Ik had het idee dat ik met al die meningen iets moest, dat ik mijn mening en gevoel moest bijschaven. Ik schrok van de woede van mijn moeder en stiefvader. Was het dan echt zo erg? 

Ik ben erg zoekende geweest wat betreft mijn positie hierin. Wat voor standpunt ik aan moest nemen. Nu het hoge woord eruit was, kon ik ruimte creëren om hier zelf over na te denken. Wat vind ik hier zelf van? 

Ik merkte dat er veel woede en verdriet onder die pijn zat. Ineens had ik de ruimte om dieper te kunnen graven. Ik durfde er over na te denken, waar ik voorheen alles wat hiermee te maken had uit de weg ging. Het is heel makkelijk, althans voor mij, om hier niet bij stil te staan. Omdat ik het niet wilde, niet durfde, dacht dat ik het niet aankon. Ik leerde dat de tijd de pijn een beetje liet slijten. Ik kon terugdenken aan de situatie(s) zonder in de angst te verdwijnen.

Pas jaren later was ik klaar om EMDR toe te passen. Ik vond het spannend, ineens moest ik weer vertellen wat ik tot een tijd terug dichtbij had gehouden. Hoe graag ik dit ook snel opgelost wilde hebben, ik wist dat dit niet haalbaar was voor mij. Jarenlang had dit zich opgestapeld. Jaren was ik bezig met het bouwen van die enorme muur. Die kan ik niet in één keer omver duwen. Door therapie ben ik sterker geworden, krachtiger. Het lukte me steeds beter om die muur af te breken. Soms steen voor steen, soms een paar tegelijk. 

In een paar minuten kan een heftig trauma tot stand komen, maar het verwerken ervan gaat helaas niet in een dag. Gun jezelf die tijd om hiervan te helen. Luister naar jouw tempo, wat jij nodig hebt. 

♥

Herken jij je in dit verhaal? Of heb je vragen of wil je praten over jouw trauma? Vanavond, woensdag 8 januari, van 20.00 tot 21.00 is er een themachat 'Trauma'. Kom gerust langs in de chat.