Is huilen zwak?
"Huilen is zwak. Huilen hoort niet bij mij. Huilen betekent dat ik mij aanstel. Huilen is schaamte. Mijn omgeving mag mij niet zo zien. Ik wil dat anderen mij zien als sterk persoon, iemand die alles alleen aankan. Huilen is kwetsbaar. Ik wil niet kwetsbaar zijn. Ik ben lelijk als ik huil. Sterke mensen huilen niet. Ik voel mij zo slecht maar ik wil niet huilen. Ik hou het tegen en ik ga gewoon door zoals altijd. Huilen is eng."
Ook al ben ik opgegroeid in een gezin en huis waar huilen geaccepteerd werd en waar het mocht, toch voelde ik mij zwak als ik moest huilen. Als ik eenmaal huilde, duurde het ook weer heel lang voordat ik kon stoppen. Dit laatste heb ik nog steeds wel. Dat ik huilen als een zwakte zie, is gelukkig wel voorbij. Huilen is een teken van kracht, de kracht om los te laten en jezelf te kunnen zijn.
Maar waarom is het zo moeilijk om dit te geloven?
Huilen is in deze samenleving helaas nog wel een taboe. Sommige mensen krijgen in hun opvoeding mee dat huilen zwak is. Waarom? Geen idee. Misschien omdat ouders bang zijn dat anderen hen veroordelen? Of omdat zij niet weten hoe ze er mee om moeten gaan? Misschien omdat je je kwetsbaar opstelt als je huilt, maar is dat zwak? Ben je zwak als je je ware gevoelens toelaat en onder ogen komt?
Een reden waarom ik huilen als iets zwaks zag, is omdat ik mijzelf er in kon verliezen. Huilen gaat gepaard met het toelaten van emoties en gevoelens. Als ik daar eenmaal aan toe gaf, was het voor mij vaak moeilijk om te stoppen. Mijzelf zwak voelen en eigenlijk een soort zelfmedelijden creëren hielp hier niet bij. Nog steeds heb ik momenten dat ik mijn tranen onderdruk. Gewoon omdat het op bepaalde momenten gewoon niet handig is maar ook omdat ik soms nog steeds bang ben om mijzelf hierin te verliezen. Ik begrijp steeds meer dat dit gepaard gaat met emoties en gevoelens loslaten en dat dit oke is. Soms moet dat en juist dat kan leiden tot nieuwe mogelijkheden. Het is heel eng, maar ik weet ook dat het wel weer over gaat. Het is mij nog nooit gelukt om non stop te huilen en nooit meer te stoppen.
Daarnaast weet ik, dat ik mijzelf soms bij elkaar moet pakken en met mijzelf afspraken moet maken. Ik mag huilen, dat is oke! Maar wat ga ik hier vervolgens mee doen? Dit werkt. Dit moment komt, het moment dat je weer wat realistischer kan nadenken en weet dat het niet eeuwig zo door gaat. Hoe ga je verder? Wat heb je hiervan geleerd en wat ga je er mee doen? En hoe sterk is het, dat je daar over nadenkt?!! Je hoeft het niet direct te weten, geef jezelf tijd. Het komt wel.
Ik besef nu dat ik de gedachte dat huilen zwak was bij mij ook vooral voortkwam uit angst. Ergens kon ik er wel mee leven dat ik huilde om bepaalde redenen, maar ik was vooral bang dat mijn omgeving mij zwak zou vinden. Ik was bang dat ik veroordeeld zou worden en ik schaamde me. Ik wilde niet dat zij mij zielig vonden, medelijden, daar heb ik zo'n hekel aan. Dat wilde ik niet.
Ik wilde dat anderen mij zagen als sterk persoon. Iemand die alles wel aan kan en geen hulp nodig heeft. Maar nu besef ik dat sterk zijn niet afhankelijk is van of je wel of niet huilt. Want ben je sterk als je huilen, wat iets natuurlijks is, tegenhoudt? Als je het onderdrukt omdat je bang bent dat je het niet aan kan, of bang bent voor de reactie van anderen? Ben je sterk als je weg rent voor je gevoelens? Het gaat er om wat je doet met de situatie waarin je zit. Hoe je er mee om gaat en hoe je het overwint.
Je mag huilen!
♥ Huilen kan opluchten
Blokkeren van gevoelens kan er voor zorgen dat je je tranen kunt tegen houden. Maar is dit heel goed voor je? Huilen kan in veel gevallen heel erg opluchten. Er kan een last van je schouders vallen, juist omdat je toe laat waar je al de hele tijd tegen vecht. Het kan werken als een soort natuurlijke pijnstiller. Daarnaast is opkroppen en blokkeren niet gezond. Het kan voor heel veel stress zorgen en kan naast psychische ook lichamelijke klachten veroorzaken.
♥ Huilen kan dingen duidelijk maken
Gedachten worden duidelijker, emoties krijgen een plek, het kan zorgen voor een opgeruimd en geordend gevoel. Het kan je inzichten geven en dingen duidelijker maken. Wat is nou de reden dat je huilt? Wat heeft de emmer laten overlopen?
♥ Huilen kan je mogelijkheden laten inzien
Misschien denk je nu; Huh wat? Hoe dan? maar het is echt waar. Huilen kan deuren openen. Huilen gaat in de meeste gevallen samen met het toelaten van echte gevoelens en emoties die je eerder misschien hebt onderdrukt. Je voelt je rot en dat wil je niet. Huilen kan je aanzetten tot nadenken wanneer er nieuwe mogelijkheden zichtbaar worden.
♥ Huilen kan woorden versterken
Soms zijn woorden niet genoeg om anderen te laten zien dat het niet goed met je gaat. Heel erg, maar het is soms wel zo. Huilen kan jouw verhaal en woorden versterken. Het kan laten zien dat je hulp nodig hebt maar het kan ook laten zien wat nou echt hetgeen is wat jou zoveel pijn doet.
Bron: weheartit.com
♥ Huilen is sterk
Ik ben huilen echt gaan zien als iets sterks. Je laat je gevoelens en emoties toe, terwijl je ze liever niet hebt. Je bent eerlijk naar jezelf en het laat voor mij ook zoveel kracht en persoonlijkheid zien.
♥ Iedereen huilt wel eens
Er is niemand die nog nooit heeft gehuild. De ene huilt natuurlijk sneller dan de ander, maar dat is met alles in het leven zo. Ik heb mijzelf aangeleerd niet te oordelen over de gevoelens van een ander. Als iemand huilt, wanneer of waar dan ook, dan zal dit wel een reden hebben. Je weet nooit alles over het leven van iemand. Je weet niet wat de precieze reden is waarom het iemand even te veel wordt. Door je kwetsbaar op te stellen, laat je zien hoe sterk je bent en inspireer je misschien wel anderen, die het eigenlijk ook wel zouden willen toelaten, maar dit nog niet kunnen.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik vind huilen van mezelf nog wel steeds zwak, het staat me ook gewoon in de weg zeg maar. Maar bij anderen vind ik fijn als ze door middel van een goede huilbui hun dingetjes kwijt zijn.
Ik vind het altijd heel vervelend en ergerlijk als anderen om elk ding huilen. Een meisje uit mijn klas, ik noem haar even x. Ze gaat huilen als ze een waarschuwing krijgt van n leraar, als ze struikelt, iemand ( niet onaardig klinkend ) commentar geeft, ze een onvoldoende heeft enz. Ze huilt echt om alles en daar erger ik me aan. Dat vind ik wel zwak. Het komt vreselijk aanstellerig over.
In principe is huilen met reden normaal, maar je toont jezelf wel zwak (ker). Mensen beoordelen je daar ook op. Het bepaald o.a. hoe je als persoon word gezien. Zwak? Sterk?
En het ligt er aan hoe je omgeving erop reageerd. Als ze minachtend,gemeen reageren is het veel erger. En je positie in de klas bepaalt het ook. X is totaal niet populair ( het word haar niet duidelijk laten merken, ik denk dat ze het zelf niet eens wéét ) en iedereen raakt al geiriteerd. Gaat een populair iemand huilen, dan is het minder erg
Voor mezelf vind ik het wel zwak maar voor anderen totaal niet...
ook al is er in die jaren veel gebeurd
ik kan het niet meer...
en soms mis ik het zo
kon ik afentoe maar gewoon een potje janken
het luchte vroeger zo op...
Zelf heb ik één keer op school gehuild vanwege de pijn en ik werd uitgelachen en kreeg te horen dat ik een aansteller was etc. Wanneer een popiejopie huilt omdat ze zich niet zo lekker voelt wordt ze door iedereen in de watten gelegd. That's highschoollife, denk ik.
Ik heb het mezelf al heel jong, als kleuter al opgelegd dat ik niet mocht huilen omdat dat zwak was. Ik heb nu echt geen idee waarom. Maar deze blog veranderd mijn denken wel. (:
Inderdaad. Heel kinderachtig en naar natuurlijk, maar dat is wel wat er gebeurd. Was bij ons op de middelbare ook.
Vind dan ook eerder de opmerking van '@' naar, dan die van xlivelove.
Kwestie van de reactie van xlivelove goed interpreteren.
Hockeymeisje: ''maar dat is wel wat er gebeurd.'' Alsof je er zelf niets aan kan doen? Verander de wereld, begin bij jezelf. En sorry als mijn reactie naar is, maar hoe livelofe over 'x' praat vind ik nou niet bepaald aardig. Laat toch zien dat ze ook vindt dat het minder erg is als je populair bent.
En @'@'. Het spijt me dat je het verkeerd begreep. Ik bedoel juist het tegenoverhestelde te zeggen. Dat huilen van populairen vaak wel geaccepteerd word en van 'normalen' niet. Ik bedoel juist niet dat ik huilen van de populaire oke vind. En @'@'. Misschien idd n beetje hard uitgedrukt over x, maar ik heb wel wat problemen met haar gehad, waar zij mij beschuldigde mij en er stonden/staan vaak ongewenste situaties waardoor ik alles moet aanpassen aan haar. Meerdere keren per dag...en dat werkt soms frustrerend
Stop met janken of ik geef je een reden om te janken.
Hierdoor durf ik zelf niet te huilen, al helemaal niet als er anderen bij zijn. Stel je voor dat ze boos op me worden...
. Ik huil nooit. Dan maar niet eerijk tegen Mijzelf! Ik haat het als ik moet huilen.
Wat kan dit zijn?