Hulpverlening, de meesten van ons hebben er weleens mee te maken gehad, gaan er nog mee te maken krijgen of zitten er op dit moment middenin. Zit je helemaal op je plek of zie je er elke keer tegenop? Kan je niet wachten tot die wachtlijst is afgelopen of ben je op zoek naar een behandelplan dat beter bij je past? Hulpverlening kan voor iedereen anders aanvoelen. Ook ik ben meer dan eens in behandeling geweest voor mijn eetstoornis. In deze blog wil ik jullie meer vertellen over mijn kijk op de hulpverlening, hoe dit beviel en of het mij wel of niet heeft geholpen.

Ik weet het moment nog goed. Het is alsof het gisteren was dat mijn ouders mij hadden meegesleept naar de dokter. "Help, mijn kind heeft een eetstoornis." Ik moest van mijn ouders in behandeling. Zelf zag ik dit absoluut niet zitten, maar ik ben toch maar gegaan. Ik wist dat ze me toch niet met rust zouden laten voordat ik in behandeling was. Nee, er tegen vechten werkte alleen maar averechts. Als ik nu even zou doen wat ze van me vragen kan ik daarna vast weer gewoon mijn gang gaan. Toch vond ik het ergens ook wel fijn om hulp te krijgen. Zonder eerst aan allerlei (zelf ingevulde) verwachtingen te hoeven voldoen kreeg ik deze liefde en aandacht. Ik hoefde alleen maar een eetstoornis te hebben en daar was ik goed in. Ik was dan ook vastbesloten geen afstand van mijn eetstoornis te doen, al was ik in behandeling. Ik vond wel een manier om het eten te omzeilen.

Daar had ik gelijk in, die manier wist ik te vinden. In de begintijd van mijn behandeling viel ik nog een paar kilo af, maar op een bepaald moment was het afgelopen. Mijn behandelaren vertelden mij dat als ik nog meer zou afvallen, ik moest stoppen met de behandeling. Hier ben ik onwijs van geschrokken en een enorme tweestrijd begon plaats te vinden in mijn hoofd. Ik ben ziek, maar ze willen niet meer voor me zorgen. Ook hier werd ik afgewezen. Hoe kon dit? Wat moest ik doen? De weg waar mijn anorexia mij heenstuurde leek dood te lopen.

Langzaam maar zeker ben ik toch stapjes gaan zetten in mijn behandeling. Nog altijd met veel tegenzin, een dubbel gevoel en een gesloten houding. Mijn lichaam kreeg weer wat meer voeding binnen en ik kwam een beetje aan. Dit bleek voor mijn lichaam een signaal te zijn om nu alle voeding te kunnen vragen die ik mezelf zo'n tijd had geweigerd en ik kreeg een, voor mijn gevoel, onstilbare honger. Mijn eetbuien werden steeds groter. Ik vond het moeilijk mezelf serieus te nemen, schaamde me dood en sprak het me er niet over uit. Ik bereikte een gezond gewicht op een ongezonde manier, maar zei dat het oké was en stopte met de behandeling. Daar stond ik dan, voor de dichte deur van de zorginstelling, alleen met mijn eetstoornis.

De eetbuien hielden aan en ik sprak er niemand over. Af en toe lukte het me na een eetbui en tijdje niet zo veel te eten, maar mijn gewicht ging stukje bij beetje, steeds wat meer omhoog. Ik voelde me verschrikkelijk, ik had de controle compleet verloren. Ik deed nog wat pogingen mijn anorexia terug te krijgen door weer te stoppen met eten, maar ik viel telkens terug in mijn eetbuien. Zo rommelde ik een tijdje wat aan, terwijl niemand van iets wist. Ik kreeg geen hulp, voelde me alleen, eenzaam en verslagen. Op een dag lukte het me dan toch om over te geven na een eetbui. In de eerste instantie was ik ongelooflijk blij en dacht ik van al mijn zorgen af te zijn, maar al snel voelde ik dat dit niet goed was. Zo kan ik niet leven. 

Ik vertelde het eerst aan mijn moeder en bezocht daarna in mijn eentje de huisarts. Ik vertelde meteen wat er aan de hand was en dat ik weer in behandeling wilde. Dit moest afgelopen zijn. De wachttijd voor de behandeling was gelukkig niet zo lang en ik kon snel terecht. Ik begon weer aan precies hetzelfde traject bij dezelfde zorginstelling, alleen stond ik er nu zelf totaal anders in. Ik was enorm gemotiveerd om van mijn eetstoornis af te komen en nam de behandeling ontzettend serieus. Ik nam een tussenjaar van mijn opleiding om echt goed mijn energie hier in te kunnen steken en het volgende schooljaar drie keer zo sterk terug te komen.

Graag had ik jullie nu verteld dat het vanaf toen allemaal vanzelf ging, maar dat was niet zo. Het was keihard werken, succes behalen en soms ook teleurgesteld worden. Herstellen gaat altijd met ups en downs, maar de aanhouder wint. Wat ik jullie wel kan vertellen is dat ik met deze nieuwe instelling een totaal ander beeld heb gekregen van precies hetzelfde traject. Ik heb enorm veel geleerd over mezelf en echt grip op mijn eetstoornis weten te krijgen. Niemand anders kan het voor jou oplossen, ze kunnen je hulp bieden, maar je moet het uiteindelijk zelf doen. Wanneer jij geen motivatie hebt en niet open en eerlijk bent binnen je behandeling, kunnen jouw behandelaren dat niet uit je trekken. Wanneer je dat wel bent, zal je zien dat het een wisselwerking is. Je haalt er uit wat je er in stopt.

Ik begrijp dat het soms lastig is om alles te vertellen wat er in je omgaat. Soms weet je het zelf gewoon niet zo goed of vind je het te heftig naar boven te halen. Misschien heb je het nog nooit eerder gedaan en vind je het eng je gevoelens te uiten. Misschien moet je nog even wennen aan je hulpverlener en moet het vertrouwen nog een beetje groeien. Dat is logisch en niet erg, maar blijf het proberen. Blijf praten. Al is het een raar en onsamenhangend verhaal, al weet je zelf niet eens wat je nou eigenlijk aan het zeggen bent, al is het eng. De hulpverlening is daar om naar je te luisteren, je te begrijpen en jou op te vangen als je het toestaat. Het is helemaal niet zo vanzelfsprekend of logisch dat je dat zomaar zou moeten kunnen, maar oefening baart kunst. Ook leren praten doe je door te oefenen. Leren leven zonder eetstoornis, doe je door te oefenen. 

Morgen om 13:00 uur zijn we weer een half uur live op instagram. De eerste 20 minuten willen we graag besteden aan het thema hulpverlening en de laatste 10 minuten te besteden aan overige vragen. Je bent van harte welkom vragen te stellen of gewoon mee te kijken. Tot dan!

Fotografie door Eflon