Eetstoornis behandeling en gewicht
Zes kilo moest ik aankomen, in 6 weken. Het was ze na tijden blijkbaar duidelijk geworden dat mijn gewicht niet voldeed aan de eisen van de instantie. Maandenlang was dit geen enkel probleem geweest, nu opeens wel. Ik schrok van het gewicht dat ze graag wilden dat ik bereikte, ik had mijn hele leven nog nooit 'zoveel' gewogen. Dat was helemaal geen gewicht dat paste bij mijn lichaam. Ik probeerde dit het hoofd van de instantie, die de gewichtseis meedeelde aan me, duidelijk te maken, echter zij had hier geen enkele boodschap aan. Regels zijn regels.
Wanneer ik de betreffende kilo's niet zou aankomen, zou ik waarschijnlijk moeten stoppen met mijn behandeling. Ik vond dit volstrekt onlogisch, aangezien er in die tijd niet zoveel mis was met de hoeveelheid die ik at, noch met mijn gewicht. Ik zag het helemaal niet zitten om zoveel kilo aan te komen.
Ik vond mezelf al niet mooi, had al een ontzettend laag zelfbeeld, dit zou allemaal enkel verergeren door die kilo's aan te komen. Mijn lichaam was gezond, er was geen enkele reden, behalve de regels van de instantie, om in zo'n korte tijd zoveel kilo's aan te komen.
Ik was echter doodsbang om weggestuurd te worden, aangezien de instantie op dat moment in mijn leven nog mijn enige strohalm was. Tegen heug en meug ging ik dus bijeten om aan te komen. Ik moest, als een paar boterhammen extra niet hielp, maar Fantomalt (een soort kcal poeder) door mijn eten gaan strooien. Tegen wil en dank gaf ik mijn geld uit aan een blik kcal poeder. Meer dan drie keer heb ik het niet over mijn eten gestrooid. Het idee stond me zo tegen. Ik deed mijn best om, door bijvoorbeeld iedere avond na het avondeten nog een flinke kom cruesli te eten, aan te komen, maar kwam door alle stress en tegenzin uiteindelijk slechts 6 ons aan. Dit was aanleiding om mijn behandeling te staken. Het drama en de angst die hieruit voortkwam was extreem stressvol en traumatisch.
Gevolg: Ik viel kilo's af.
Een aantal jaren later kwam ik terecht bij een instantie gespecialiseerd in eetstoornissen. Ik wilde graag weer normaal en onbezorgd leren eten, hierdoor heel rustig met hulp wat aankomen en de oorzaken achter het gecontroleerde eten en het in stand houden van mijn lage gewicht onderzoeken met een therapeut. Al bij de intake moest ik op de weegschaal staan. Ik zou als ik daar in therapie ging voortaan iedere week moeten wegen. Iets wat niet goed was voor mij, aangezien ik juist de afgelopen maanden probeerde de focus op mijn gewicht wat los te laten. Ik had mijn weegschaal aan een vriendin gegeven en wilde nog maar heel af en toe wegen. Daarnaast moest ik een eetdagboek gaan bijhouden. Ik wist, uit ervaring, dat dit averechts werkte bij mij. Ik schaamde me voor wat ik at. Als ik dit opschreef, vond ik het maar veel en ging ik minder eten. Toch viel ook hier niet over te onderhandelen.
Ik kreeg gesprekken met een dietist en moest opnieuw binnen 6 weken x aantal kilo aankomen. Ik zou in die 6 weken gesprekken krijgen met een psycholoog. Of die gesprekken na de 6 weken voortgezet werden hing af van mijn gewichtstoename. Die dreiging, dat onvoldoende gewichtstoename betekende dat de psycholoog niet meer achter mij stond, zorgde ervoor dat ik het aankomen niet aandurfde. Stel dat ik net niet genoeg kilo zou aankomen, dan zou ik me na 6 weken en rot en verloren voelen omdat ik dikker was geworden en de pilaar waarop in steunde, de gesprekken met de therapeut, zouden gestaakt worden. Ik zou dan nog slechter af zijn dan het moment waarop ik startte.
Ik wilde graag therapie voor de problemen achter het symptoom, mijn eetstoornis. Ik wilde graag dat ik de tijd kreeg om te werken aan de oorzaken achter mijn eten en lage gewicht. Mijn lichaam was op dat moment nog steeds niet in gevaar, ik werd nog ongesteld, mijn bloedwaardes waren prima en ik at niet niks, dus het zou mogelijk moeten zijn om mij eerst de tijd te geven alvorens ik direct verplicht zou moeten aankomen. Ik wilde eerst een aantal gesprekken en vertrouwen hebben en zelf de keuze kunnen maken om beter te gaan eten, niet andersom.
Mijn angst voor aankomen was enorm en om dit aan te gaan had ik heel veel vertrouwen nodig in de mensen die me zouden helpen. Dit vertrouwen was er nog niet in de eerste paar weken. Weken waarin ik van de instantie al aan moest komen.
Iedere week moest ik bij de dietist op de weegschaal staan. Er rolde dan een bonnetje uit de weegschaal waar exact op stond hoe groot mijn vetpercentage was en hoeveel vocht mijn lichaam bevatte etc. Iets waar ik me voorheen helemaal niet mee bezig had gehouden. Nu, daarentegen, werd mijn vetpercentage ineens interessant voor me. Een laag gewicht was niet het enige wat ik blijkbaar kon controleren, een laag vetpercentage was ook iets wat belangrijk was. De tweestrijd: aankomen versus veilig op dit gewicht blijven was enorm in mijn hoofd.
Alles draaide om het aankomen, om mijn gewicht. Terwijl alles wat ik nodig had niets te maken had met gewicht. Toen ik na 5 weken nog niet het juiste gewicht had, volgde een gesprek met de afdelingscoordinator. Het team zag het toch wat somber in. Als ik het juiste gewicht niet zou bereiken, zou ik misschien bij een LES (langdurige eetstoornis) groep beter op mijn plek zijn. LES voelde voor mij als 'uitbehandeld', iets wat ik onvoorstelbaar vond aangezien dit mijn eerste therapie was gericht op mijn eetstoornis. Mijn problemen met eten bestonden al wel meer dan 5 jaar, maar dat betekende niet dat ik er niet van af wilde. Wat er ook gebeurde, ik wilde niet dat er een dergelijke naam in mijn medisch dossier kwam te staan.
De week er op ging ik, 'bepakt en bezakt' zullen we maar zeggen, op de weegschaal staan van de dietist. Het bonnetje rolde eruit en jahoor, ik was de x kilo aangekomen. 'En het is allemaal vet, hartstikke goed!', aldus de dietist. Het kon me niet schelen dat ik de boel belazerde. Ik was helemaal klaar met deze instantie. Ze hadden geen tijd en werkelijk aandacht voor mijn problemen. Alles moest op hun manier, een manier die helemaal niet bij mij pastte of goed voor mij was. En als aankomen zo eenvoudig was, had ik het zelf allang gedaan. Ik stopte per direct bij de instantie en ben uiteindelijk zelf, in een aantal jaren tijd, die kilo's aangekomen. Hoe? Door onvoorwaardelijke steun en liefde & door mijn focus te richten op goed, lekker en gezond eten en niet op gewicht. Een weegschaal staat er hier dan ook niet in huis.
De meeste hulpverlening gespecialiseerd in eetstoornissen vind ik, zoals mijn verhaal duidelijk maakt, te veel gericht op aankomen en gewicht, maar dat is dus mijn mening. Ik heb de nodige verhalen gehoord en ben voor een behandeling die minder de focus legt op gewicht en aankomen en meer de focus legt op achterliggende problematiek. Natuurlijk moet dit binnen bepaalde kaders plaatsvinden, want bij extreem en gevaarlijk ondergewicht heeft praten over achterliggende oorzaken logischerwijs niet altijd evenveel zin.
Ik ken verhalen van meisjes die meerdere keren per week moeten wegen samen met een sociotherapeut. Je schaamt je voor je eten en gewicht en moet dat keer op keer met een iemand delen (eetdagboek & weegschaal), waarvoor je niet zelf kiest. Je eigenwaarde daalt en door schaamte eet je nog minder. 'Wat zullen ze anders wel niet denken, dat ik een nep-anorect bent?!'
En dan nog het je strikt aan een eetlijst moeten houden. Voor sommige zal dit positief werken, maar ik denk voor velen ook niet. De controle en obsessie rondom je gewicht, verlegt zich naar een rigide eetlijst. Hierdoor ontstaan de meisjes die geen gram pasta durven af te wijken van de eetlijst die ze hebben gekregen. Moeders worden thuis tot wanhoop gedreven, vaders distantieren zich ervan. Eten is allang niets leuks meer thuis.
In een eetstoorniskliniek zou ik niet kunnen leven. Ik heb een lichte neiging tot dwang en een grote neiging te competitief gedrag. Ik zou dus absoluut de concurrentie aangaan met al mijn eetgenootjes en weegmaatjes. Ik zou mezelf verliezen in dwanghandelingen rondom eten en gewicht. De focus in de meeste klinieken ligt zo enorm op eten en aankomen, dat ik denk ik gek zou worden. Natuurlijk is deze focus nodig bij mensen die een levensgevaarlijk gewicht hebben, dan staat aankomen absoluut op nummer 1.
Maar meiden die dit niet hebben en net een behandeling starten... die worden verstikt door het wegen, aankomen, samen eten, basislijsten, aankomlijsten, eetdagboeken, verpercentages, setpointgewicht, rustmomenten na het eten, veilige en onveilig tussendoortjes, concurrentie aan de eettafel, het gesmeerd worden van je brood
...voor velen een ziekmakendendere omgeving.
Wat zou het goed zijn voor velen als de nadruk bij een eetstoornisbehandeling meer zou gaan liggen op de problematiek achter de eetstoornis. Als hier eerst uitgebreid de tijd voor wordt genomen waardoor vertrouwen en motivatie ontstaat om meer en beter te gaan eten. Wat zou het goed zijn als per persoon wordt gekeken naar wat helpend is. Iedere week wegen, eetlijsten voorschrijven, verplicht toewerken naar een BMI van 20 is niet voor iedereen goed en noodzakelijk om van een eetstoornis af te komen.
Ik geef toe dat ik negatief ben over de gespecialiseerde zorg voor eetstoornissen, maar dit is omdat ik graag van jullie hoor hoe jullie hierover denken. Mijn mening is immers niet de waarheid, maar slechts een mening. Ik schrijf dit omdat ik het belangrijk vind dat er iets verandert. Ik weet gelukkig wel dat er ook vele goede kanten zitten aan de gespecialiseerde eetstoornis hulpverlening. Dat heel veel mensen er goed door worden geholpen en dat er heel veel wel heel goed gaat. Daarmee wil ik dus graag mijn verhaal besluiten. Ik ben echter blij dat ik geen hulpverlening voor mijn eetstoornis meer nodig heb.
Maar wat vind jij?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Poliklinisch is veel minder gericht op gewicht, much better.
In de dagbehandeling heb ik ze uiteindelijk zo ver gekregen dat ik enkel hoefde op te schrijven waar ik afweek van mijn eetlijst. Nadat ik bij de eerstvolgende eetdagboekbijeenkomst moest vertellen waar ik afgeweken had van mijn eetlijst, zei ik dat ik als ik thuis was geen boter smeerde. Toen ik daarna aangaf dat ik dat ook niet echt van plan was, kreeg ik een bitchy sneer dat als ik het niet wilde veranderen het ook niet moest vertellen... naja.. oke.. dan ben ik wel niet eerlijk ofzo... vlak daarna hoefde ik niet meer naar "eetdagboek" en mocht ik in plaats daarvan aan school werken.
Ik heb daar zo'n hopeloze strijd gevoerd tegen de regeltjes,.. soms met succes.. meestal met heel weinig succes. Ik heb er geleerd voor mezelf op te komen en proberen te krijgen waarin ik geloof (en dat is op zich een hele grote winst) en omdat ik heel trouw ben heb ik daar een gezond gewicht behaald....
Maar als ik wat vertelde over de spanningen die ik had.. mijn zelfmoordgedachten, depressiviteit, etc.. (en dat benoemen was al moeilijk voor mij) werd daar zelden op in gegaan. Ik moest gewoon doorzetten en de lijst volgen.... jaja, in doorzetten ben ik kampioen, dat wist ik al... Voelen... ja, daar zat wel een dingetje.. Maarja, daar was geen ruimte voor.
En dat gezonde gewicht dat ik behaald was, was ik al heel snel na de behandeling weer kwijt (eigenlijk was ik in mijn laatste twee weken al begonnen met weer afvallen)... want tja.. vervolgbehandeling? Met P. ging het toch goed vonden ze. Ze kon namelijk zo goed doorzetten..
Gelukkig heb ik een andere plek gevonden waar ze me wel konden helpen met de achterliggende problematiek en waar mijn eetstoornis niet centraal stond.
Keer op keer geconfronteerd worden met dat gewicht, ik vind dat voor mezelf ook echt niet werken.
En in de andere richting hetzelfde probleem, ik ben op eigen kracht bijgekomen, en dus is mijn opvolging niet zo belangrijk meer... geen ondergewicht, niet belangrijk genoeg dus. Dit is zo afschuwelijk.
Ik begrijp dit ook echt niet.
Ik geloof zelf echt in aanpak van de onderliggende problemen, ik hoop dan ook zelf met eetstoornispatienten te werken als ik ben afgestudeert om zelf een kleine bijdrage te leveren om dit 'systeem van gewichtsfocus' tegen te gaan.
Maar het blijft een moeilijke kwestie, wat met de levensbedreigingende situaties..?
Ik ben heel tevreden over de klinische behandeling die ik heb ondergaan gericht op mijn eetstoornis. En ja, het gaat veel over eten en gewicht, maar als je heel eerlijk bent... ben je daar toch niet al de hele dag mee bezig? Ik was dat in ieder geval wel op het moment dat ik werd opgenomen.
Aankomen was heel eng, doodeng, maar wel goed. Want toen ik een gezonder gewicht kreeg en voldoende ging eten, werden sommige klachten vanzelf minder. Mijn irrationele gedachten werden minder sterk aanwezig, dwangmatigheid nam af en ik werd minder somber. Daardoor hield ik juist meer ruimte over om te werken aan andere dingen.
Bovendien gold voor mij in ieder geval dat ik duizenden cognitieve dagboeken had kunnen schrijven over wat er zou gebeuren als ik aan zou komen, door het uiteindelijk te gaan DOEN heb ik ontdekt dat veel van mijn rampscenario's niet uitkwamen.
In een groep denk ik dat die heldere regels over eten en aankomen echt nodig zijn. Af en toe staan de regels in de weg, daar zou wat mij betreft iets meer soepelheid moeten komen. Maar over het algemeen waarborgt het ook een zekere veiligheid. Bovendien, ik vond het ergens wel 'prettig' dat het moest. Ik wist dat het goed was, maar ik kon het gewoonweg echt niet zelf. Ik kon het niet. Met die stok achter de deur is het mij wel gelukt om een punt te bereiken waarop ik niet meer terug wilde.
En ja, ik heb twee keer per week in mijn ondergoed met een sociotherapeute ernaast op de weegschaal gestaan. En dat was geen fijne ervaring. Een kliniek is een hele zieke omgeving en ik moet er niet aan denken om daar ooit nog naartoe te moeten. Maar ik WAS toen ook hee ziek en ik ben daar wel voor een heel groot deel van min eetstoornis afgekomen.
De huidige behandeling is mijns inziens absoluut niet zaligmakend en er zijn zeker verbeterpunten. Zo vind ik dat in individuele therapie het mogelijk zou moeten zijn om veel meer te werken met voor jou haalbare doelen. En zoiets als dat vetpercentage en vocht e.d. vind ik echt onzin, dat zouden ze niet moeten geven aan je.
Ik vraag me soms af een groot deel van de aversie van de nadruk op gewicht en eten bij een eetstoornisbehandeling ook niet voortkomt uit angst... Zoals het voorbeeld van het eetdagboek in deze tekst. Je wilde geen eetdagboek bijhouden, want dan zou iemand zien wat je at en zou je alleen maar minder gaan eten. Lijkt mij juist een heel goed punt om in gesprek over te gaan. Niet in discussie, maar in gesprek. Kijken wat maakt dat je het zo belangrijk vindt als een ander leest wat jij eet. Welke gedachtes je daarbij hebt. En of je die gedachtes kunt gaan uitdagen, door wel het experiment aan te gaan. Je wilt in behandeling om van je eetstoornis af te komen, daar lijkt me ook bijhoren dat iemand mag weten dat je een normale hoeveelheid eet zonder dat je je daar enorm voor schaamt.
Net als aankomen. Ik hoor/lees vaak 'nee, ik kan niet aankomen, want dan ga ik juist heel erg terugvallen'. Daar ben je toch nog altijd zelf bij? Misschien kan je kijken hoe je kunt aankomen en tegelijkertijd kunt voorkomen dat je terugvalt? Ik snap heel goed dat het niet altijd zo makkelijk werkt en dat, zeker als je al heel lang een eetstoornis hebt, sommige dingen echt niet haalbaar zijn. Maar ik denk ook dat je met een eetstoornis soms goed moet kijken welke angsten of bezwaren uit jezelf komen en welke door de eetstoornis zijn ingegeven.
Nou ja, ik spreek vanuit mijn eigen ervaring. En ik ben trouwens ook 'weggestuurd' uit een deeltijdbehandeling, omdat ik niet aan de gewichts- en eeteisen kon voldoen. Maar achteraf denk ik dat het goed was, omdat toen duidelijk was dat ik een klinische behandeling nodig had. Die dus wel heel goed heeft gewerkt bij mij.
ik heb er ontzettend goede ervaringen mee tot nu toe.
mijn ouders wegen me 1x per week, en als ik onder de x kg kom, wordt er actie vanuit de ggz ondernomen.
Zeker is het denk ik veel beter als de focus ligt op de onderliggende problematiek bij es.
Als je niet zo'n druk voelt ten aan zien van het eten, kun je leren om te eten zoals het voor jou goed voelt. Daar moet je het ten slotte de rest van je leven mee doen.
Dwang en teveel regels op dat gebied heeft idd. in mijn ogen ook helemaal geen zin en werkte bij mij ook vooral tegendraads.
Bij super ondergewicht en evt. misschien ook bij super veel overgewicht, moet, hopelijk in goed overleg met die persoon, wel goede afspraken gemaakt worden om tot gewicht te komen, waarbij die persoon niet meer in direct levensgevaar is en ook bij braken moet het wel heel goed in de gaten gehouden worden of over gepraat worden.
Wel praten over eten, maar vooral hoe jouw beleving daarin is. Daaruit kun je denk ik ook conclusies trekken over wat er vooral ook nog meer speelt in iemands leven.
Daar dan ook veel meer op inspelen, uitdiepen en wat mee doen, zodat je echt verder kunt met je leven en je niet meer de behoefte voelt om je te willen uiten in je eetgedrag.
Ik heb het tijdens mijn opname ook sterk ervaart dat de focus lag op aankomen. Het onderliggend probleem, dat weet ik pas 3 jaar na opname. :S
Ze zouden beter het onderliggend probleem aanpakken. Want als je daar andere strategieën voor vindt, dan kan je je ES tenminste los laten, stap voor stap.
Er zijn ook instanties en behandelingen die niet de nadruk op aankomen en gewicht leggen. Van professionele ervaringsdeskundigen. Heb er goede ervaring mee.
Ik ben 2 jaar geleden opgenomen in een eetstoorniskliniek en ik merkte net hetzelfde als in de blog beschreven wordt. Je wordt constant gewezen op je gewicht en eetpatroon, je krijgt bij elke maaltijd een bonnetje waar op staat hoeveel gram van dit en hoeveel gram van dat erin zit, je wordt 2 keer per week gewogen en je moet altijd opschrijven wat je eet. Voor ik naar de kliniek ging was ik bezig met opbouwen naar een patroon van 3 maaltijden en 3 tussendoortjes, maar vanaf ik daar was viel ik terug op mijn veilige dieet van yoghurt en fruit.
Ook is er veel concurrentie als er zo veel nadruk ligt op eten en gewicht, er is altijd iemand die dunner is of nog minder eet dan jij en als je eet ben je bang om te worden gezien als iemand met een 'nep'-eetstoornis.
Ik heb de kliniek tegen medisch advies in voortijdig verlaten, en dat is volgens mij het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik heb toen beseft dat ik het zelf moest doen, dat niemand anders mijn strijd voor mij kon vechten.
HE-LE-MAAL gewoon en ik herken bijna elk woord!
X
Ik baal nu wel dat het zo gelopen is met mijn vroegere therapie. Als ik meer had kunnen overleggen over mijn eetlijst en gewichtseis van minimum BMI 20 dan had ik mij meer gerust gevoeld denk ik. Ook hadden mijn ouders erg veel moeite met het feit dat ze nergens bij betrokken werden. Mijn omgeving had het net als mij nodig om een paar keer gesprekken te hebben en te snappen wat mijn eetstoornis inhield. Ook in mijn huidige therapie probeer ik nu te onderzoeken wat de oorzaak is van mijn eetstoornis omdat ik heb gemerkt niet te kunnen genezen van mijn eetstoornis zonder iets te doen aan die oorzaak tegelijkertijd. En dat heb ik niet eerder kunnen doen in mijn vorige therapie.
maar als ik dit aangaf bij mijn behandeling viel het team en de groep erover en daardoor is mijn behandeling 1 grote leugen geworden. jammer dat ze het niet per persoon bekijken. de 1 heeft meer/minder nodig dan de ander
Ik heb nu besloten om een therapie te zoeken die niet de nadruk op het eten en aankomen legt maar de achterliggende problemen en gelukkig heb ik die gevonden zo kan ik rustig het x aantal kilo's bij te komen in mijn eigen tempo, hoe ik het prettig vind zonder die constante druk.
Een heel goed artikel die denk ik voor vele heel herkenbaar is!
Ik had het geluk dat ik ergens nog heel goed wist wat ik deed en daardoor niet bij een instantie maar bij een psycholoog terecht kwam, iets wat ik wilde en waar ik achter stond.
Ik denk dat dat uiteindelijk belangrijk is, je moet achter je eigen behandeling staan, er wat nuttigs in zien...
Ook focussen ze bij de instantie waar ik zat teveel op het streefgewicht wat je volgens hen moet bereiken. Dat was belachelijk hoog (zoveel heb ik nog nooit in mijn leven gewogen) en dat schrikt alleen maar af, tenminste bij mij.
Ik ben van mening dat BMI heel erg achterhaald is. Als je iemand alleen maar aan laat komen in vet, en niet in spieren kan dat nooit goed zijn.
Ook ken ik mensen met ondergewicht die echt eten alsof hun leven ervan afhangt, die zou je normaal ook niet dwingen om op een 'gezond' BMI te moeten komen als ze gewoon gezond functioneren.
Ik begrijp wel dat hulpverleningen de eetstoornis en de eetgestoorde gedachten niet teveel ruimte willen geven, en dat het wegen ook als een stukje exposure kan dienen, maar ik vind wel dat de focus op gewicht bijna altijd te groot is.
Ben dan wel niet opgenomen geweest maar wel (nog) in behandeling en ik vindt het jammer dat de rest niet gebeurd alleen maar wegen en kijken hoe je eetpatroon uit ziet verder was er niet.
Bij mij is mn eetstoornis hierdoor VERERGERT!
En bedankt, kliniek! :S
Toch ben ik het ook eens met Chananja. Ik snap dat het ook helpt en dat het niet fijn is maar wel nodig. Ik heb het idee dat dat ook ligt aan hoe jou eetstoornis zich uit. Als je ernstig ondergewicht hebt is het nodig. Maar als je bijvoorbeeld NAO hebt, een redelijk gezond gewicht (boven 17,5) en daarbij hulp wilt (zoals ik destijds) is het wel belangrijk om te kijken wat wel werkt en wat niet.
Ik heb geen opname gehad of ook maar een dergelijke behandeling. Mijn gewicht was niet goed, maar ook niet ernstig laag. Ik kreeg de stempel NAO en het advies eerst andere problematiek aan te pakken. Na een aantal jaar ging ik terug en kreeg het advies blij te zijn met wat ik nu heb bereikt. Dat was eigenlijk niet wat ik vroeg.
Maar eerlijk is eerlijk, achteraf ben ik er blij mee. het had mij niet ten goede gekomen denk ik. Ik kon ook niet omgaan met het opschrijven van eten. Als ik dat deed, at ik minder dan wanneer ik het niet opschreef. Daarnaast was wegen voor mij een reden om af te gaan vallen. Misschien een struisvogel tactiek maar het heeft me wel geholpen. Mijn eetstoornis is milder geworden. Ik weet zeker dat ik slechter was geworden als ik geconfronteerd zou worden met 'anorexia-meiden'. Om het zo maar even te noemen. Die strijd zou ik dan aangegaan zijn.
Dus mijn mening is dat het minder moet gaan om gewicht, vetpercentage doet er helemaal niet toe lijkt mij, en de behandeling meer moet gericht worden op herstel, gevolgen van aankomen, gedachtes, onderliggende problemen. In individuele gesprekken zou het daar wel meer over kunnen gaan. Het lijkt me enorm triggeren om dat elke keer te moeten bespreken in de groep. Het is nodig, maar in iets mindere mate misschien. Het straffen omdat het minder goed gaat (en de angst dus eigenlijk negeren) vind ik belachelijk. Het gaat slechter omdat er iets is, niet om de kliniek te stangen.
Voor zover mijn mening,
groetjes en sterkte allemaal
De eetstoornis gespecialiseerde zorg kan echt enorm verbeterd worden: nu gaat het inderdaad teveel over gewicht en het daadwerkelijke eten en niet om de oorzaak van het probleem.
Zo menselijk vind ik ze anders niet, ben gewoon weer weggestuurd met de melding dat ik mij maar op moet laten nemen in een kliniek, hun willen de verantwoording niet nemen !
Er zou zogenaamd geen gewichts grens zijn,
Maar ook day blijkt in de praktijk dus niet te kloppen!
Ja het gaat fckn kut zijn- alles in je schreeuwt nee. Maar soms moet je controle uit handen geven, je angsten aangeven- goed luisteren en soms ja zeggen.