Pas een jaar later had ik door hoe intens de eetstoornis mij had veranderd. Het was vrij geleidelijk gegaan, waardoor ik er zelf als het ware aan gewend was geraakt. De mensen die mij even niet gezien en meegemaakt hadden, was het echter wel degelijk opgevallen. Volgens hen was ik enorm veranderd. Ik vond dat in die periode maar onzin. Ik was toch nog gewoon dezelfde Scarlet, dezelfde persoon als een jaar ervoor, alleen met wat minder kilo's aan mijn lijf?

Het irriteerde me wel dat mensen op straat ook deden alsof ik een totaal anders mens was. Waar ze me een jaar geleden nog vriendelijk begroetten, keken ze nu met grote ogen of liepen een bochtje om me heen. Er waren zelfs mensen die net wat te hard over me praatten als ik langsliep. Waarom gebeurde dit? Ik was toch niet zoveel veranderd? Vrij weinig mensen die dichtbij me stonden durfden me hiermee te confronteren. Dat had wellicht wel goed geweest, al weet ik niet of ik het toen geloofd had. Ik was in die tijd gevoelloos en kil geworden. Bovendien had ik het idee dat alles aan de ander lag en niets aan mij. Het is bizar hoe extreem een eetstoornis je kan veranderen en achteraf gezien nog veel gekker dat je dat zelf ook nauwelijks door hebt.

In deze blog delen wij als redactie hoe de eetstoornis ons veranderde. Aan de hand van een aantal punten vertellen we hoe we een ander mens werden en hoe we daar nu op terugkijken. Misschien denk jij nu: Nou, dat herken ik niet hoor, ik ben niet zoveel veranderd. Yup, dat dacht ik ooit ook. Luister eens naar je hart én naar de mensen om je heen: ben je écht niet veranderd?

Hoe de eetstoornis Scarlet veranderde

Knap koppie - maar niet heus

Door het slechte eten en overmatige bewegen veranderde mijn lichaam flink. Ikzelf dacht dat het wel meeviel en ik er gewoon wat dunner, strakker uitzag. Als ik nu foto's van 1,5 jaar geleden terug zie, schrik ik me kapot. Ik zag er vreselijk lelijk en ziek uit. Toen ik dit pas ontdekte schaamde ik me enorm: Heb ik werkelijk zo over straat gelopen? Ben ik zo echt naar mijn werk gegaan? Heb ik met dit hoofd foto's en video's online gezet? In die tijd dacht ik dat ik 100% helder was, maar achteraf gezien was er wel wat hersenmassa weggegeten, denk ik... Ondanks de schaamte kan ik nu niet zeggen dat ik spijt heb van deze keuzes. Ik denk dat het goed is dat ik mezelf uiteindelijk niet meer heb verstopt en gewoon de realiteit heb laten zien.

Een kil hart

Door de eetstoornis verhardde ik enorm. Mijn gevoel verdween. Ik had eigenlijk altijd een enorme zwakte voor mijn hond Sjors. Ik had alles voor hem over en vond dingen al snel zielig. Toen ineens was dat weg. Hij moest maar gewoon luisteren. Niets was meer zielig. Zwerfhonden waren zielig, hij niet. Ik had geen enkele warme gevoelens meer voor hem. Geen zin meer om hem te knuffelen of aaien, laat staan gezellig met hem wandelen. Ik wandelde wel met hem, puur om te zorgen dat IK mijn beweging kreeg. Niet hij. Na verloop van tijd wilde hij niet eens meer met me wandelen. Ik ben echt een vreselijk kil baasje voor hem geweest doordat de eetstoornis mij zo had veranderd. Daar kijk ik zeker met een naar gevoel op terug, al weet ik dat die niet mijn schuld was.

CON-STANT GE-IRRI-TEERD

Oh my god. Ik weet dat ik weinig geduld heb, maar die eetstoornis zorgde er echt voor dat werkelijk ALLES me irriteerde. ALLES. Ieder geluidje. Ik werd gek. Ik zou in die periode het liefst hele stoelen, tv's en laptops door het raam hebben gegooid. Zo intens was die irritatie en woede. Ik was niet alleen voor mijzelf een bom op ontploffen, maar ook voor mijn omgeving.

Op mijzelf gericht

Het was niet dat ik geen interesse meer had in anderen, ik had er gewoonweg geen energie en concentratie meer voor. Ik was constant in mijn hoofd bezig met overleven, eten, afvallen en voldoende bewegen. De hele dag draaide daarom. Er was geen ruimte voor andere mensen. Geen oprechte interesse voor de verhalen van andere mensen. Ik isoleerde me van alles en iedereen en was enkel nog op mijzelf,... de eetstoornis gericht. Een klein, eenzaam wereldje.

Hoe de eetstoornis Lotte veranderde

Kortaf

Hoe goed ik ook probeerde om vriendelijk en rustig te blijven, in mijn hoofd was het een chaos en ik was vaak geïrriteerd en prikkelbaar. Hierdoor reageerde ik regelmatig kortaf of snauwerig naar de mensen om mij heen. Dat vond ik toen al heel vervelend, maar het lukte me vaak niet om mezelf in de hand te houden. Achteraf had ik beter gewoon kunnen zeggen dat het niet lekker met me ging, in plaats van de schijn op te houden. Zeggen dat je geïrriteerd bent lucht veel meer op dan doen alsof alles oké is.

Geen veerkracht

Toen ik een eetstoornis had ontbrak het me na een tijdje behoorlijk aan veerkracht. Geestelijk voelde ik me verschrikkelijk instabiel en ik kon van het minste of geringste uit mijn doen raken. Reed de trein niet? Dan kon ik wel instorten. Kreeg ik negatieve feedback? Dan kon ik wel door de grond zakken. Alles leek twee, nee, tien keer zo hard aan te komen en ik kon er geen enkele weerstand tegen bieden. Van de kleinste dingen raakte ik overstuur en relativeren lukte me al helemaal niet meer.

Anderen buitensluiten

Een tijd lang wist niemand van mijn eetstoornis af en ik was doodsbang dat iemand erachter zou komen. Hierdoor bouwde ik een hele dikke muur om mezelf heen waar ik me angstig achter verstopte. Ik hield mensen op afstand, niemand mochten weten wie ik ‘echt’ was. De mensen die mij het beste kenden hebben dit destijds gevoeld en dat vind ik jammer. Ik heb er anderen mee tekort gedaan.

Hoe de eetstoornis Daphne veranderde

Afgevlakt

Zelf dacht ik een lange tijd dat er, zeker met een gezond gewicht, niet zo veel aan mij te zien was. Terwijl in werkelijkheid mijn eetstoornis al mijn energie opvrat en mijn gevoel volledig afvlakte. Mijn sprankeling was weg, ik keek altijd een bezig wazig voor mij uit en nam nooit echt volledig deel aan een activiteit of gesprek. Ik leek soms wel verdoofd en opgeslokt door alles wat met mijn eetstoornis te maken had. Waar ik thuis vaak in huilen uit kon barsten, kwam in de buitenwereld eigenlijk weinig echt binnen.

Minder spontaan

Ik was minder spontaan en hield mij bij alles op de achtergrond. Logisch natuurlijk, want dat weerspiegelde precies hoe ik mij voelde, maar het verschil was wel erg groot en voor de mensen om mij heen ook goed te merken. Waar ik vroeger het nog plotseling op een dansen kon zetten of ongecontroleerd hard begon te lachen, gebeurde dat nu nooit meer en wilde ik juist zo onopvallend mogelijk zijn. Ook voelde het alsof die spontaniteit niet meer kon, het mocht niet meer. Spontaniteit zou ook zorgen voor onverwachte wendingen en plotselinge etentjes of drankjes, dingen waar ik mij onmogelijk op voor kon bereiden en die tijdens mijn eetstoornis eigenlijk vooral angst en paniek teweeg brachten.

Onzekerder

Ik was van mijzelf al een onzeker meisje en kon erg twijfelen aan mijzelf, maar mijn eetstoornis versterkte dat eigenlijk alleen maar. Hoe meer ik deed om mij goed te voelen en mooier te voelen, hoe meer er mis leek te zijn. Hoe langer mijn eetstoornis duurde, hoe lelijker en dikker ik mijzelf vond omdat het mijn lichaamsbeeld compleet verstoorde. Al gold dat niet alleen voor mijn lichaam, ook over mijn persoonlijkheid en mijn prestaties werd ik steeds onzekerder. Ik had steeds meer bevestiging nodig en deze onzekerheid leidde tot nog meer controledrang in het eten. Het moest beter, er is steeds meer mis, dus het moet nóg beter. Een slopende cirkel die mij alleen maar verder naar beneden haalde. Voor mijn eetstoornis was het nooit goed, ik was nooit goed, dus dat gevoel over mijzelf werd overal in bevestigd.

Hoe de eetstoornis Irene veranderde

Weinig aansluiting met de mensen om mij heen

Het is niet zo dat ik helemaal geen vrienden had, maar het is wel zo dat de eetstoornis het een stuk lastiger maakte om aansluiting te vinden bij de mensen om mij heen. Vooral op school kwam dit duidelijk naar voren. Ik was alleen maar bezig met wel of niet eten of compenseren. Als de rest gezellig een drankje ging doen durfde ik niet mee, omdat ik bang was voor de calorieen en om nou de hele avond cola light te gaan drinken in het bijzijn van anderen…. Mweh. Ik pas wel.

Me eigenlijk nog lelijker voelen

Hoe overtuigd ik ook was dat mijn gedrag me uiteindelijk mooier en beter zou maken is dit nooit het geval geweest. In tegendeel! Ik voelde me eerder vermoeid en vies van het overgeven. Daarnaast kreeg ik een bol gezicht van het braken. Ik hield vocht vast door de eetbuien en had vaak een vieze smaak in m'n mond. Bovendien was mijn lichaamsbeeld zo vertekent en keek ik met zo'n vergrootglas in de spiegel dat ik mezelf ontzettend lelijk voelde. Als ik nu foto's terug zie van vroeger denk ik: "Meid, waar maakte je je druk om! Je was/bent prachtig!"

Kansen gemist op school?

Iedereen bewandelt zijn eigen pad in herstel, maar ook in het leven. Dit is helemaal oké. Toch kan ik me soms nog wel een beetje rot voelen over wat ik allemaal heb moeten inleveren voor die eetstoornis. Op een gegeven moment besloot ik te stoppen met school om echt aan mijn herstel te werken. Het ging gewoon niet langer. Van die beslissing heb ik nog altijd geen spijt.

Wel heb ik spijt dat ik die keuze niet eerder had gemaakt. M'n middelbare school en de helft van m'n studie heb ik me eigenlijk ontzettend ongelukkig gevoelt. Daarnaast denk ik dat ik meer uit m'n studie had kunnen halen qua zelfontwikkeling. Cijfers boeiden me verder niet zo. Ik heb m'n diploma en dat is prima, maar ik had me meer willen uitspreken, meer willen doen, meer gebruik willen maken van de mogelijkheden die school me kon bieden en meer mijn eigen ding willen doen in plaats van wat ik dacht dat leraren wilden. Ook het contact met klasgenootjes is iets dat ik toch echt heb gemist.

Over deze dingen kan ik me nog altijd wat onzeker voelen, maar gelukkig groeit mijn zelfvertrouwen wat dit betreft nog altijd. Ook merk ik dat ik milder word naar mezelf. Het is nu toch gewoon goed? Ik ben gelukkig op deze weg. Ik heb fijn werk, ben best trots op de stappen die ik nu aan het zetten ben en wat het sociale gebied betreft: Als ik me goed voel ben ik gewoon leuk, maak ik makkelijk contact en merk ik ook dat mensen mij een prettig persoon vinden.

Hoe de eetstoornis Lonneke veranderde

Lonneke is ervaringsdeskundige, studeerde aan de kunstacademie en vervangt Phoi Cai tijdens haar zwangerschapsverlof.

Vast in mijn hoofd

Terugkijkend op mijn eetstoornis periode, zie ik een heel ander mens dan hoe ik mijzelf nu ken. Toen ik een eetstoornis had was er letterlijk geen ruimte meer in mijn hoofd voor andere dingen. Ik was erg op mezelf gericht en vond dit ook wel prima. Ik was constant in mijn hoofd bezig. Dit zorgde ervoor dat ik stil was. Ik berekende alles en leefde op tijdschema’s. Naar buiten toe reageerde ik erg oppervlakkig. Ik kon oprecht geen interesse meer opbrengen voor anderen. Alles wat zich buiten mijn comfort zone plaats vond, deed ik op automatische piloot of niet. Hoe meer angst ik ervoer, hoe veiliger mijn eigen wereld werd. Hierdoor werd de drempel elke keer groter om hier uit te raken.  

Lichaam zonder energie

Ook fysiek zat ik niet goed in mijn vel. Hoe obsessiever ik met mijn lichaam bezig was, hoe onzekerder ik werd. Alle vrije uren die ik had werden gevuld met bewegen. Hoe meer ik bewoog hoe sneller mijn lichaam zich transformeerde. Van fit naar futloos, want de energie had ik ondertussen allang niet meer. Mijn slechte eetpatroon zorgde onder andere voor haaruitval. Hoe meer ik afviel, hoe lelijker ik mij voelde. Hoe minder kracht ik had, hoe sterker ik mij gek genoeg voelde.

Het deed me niks meer

Deze strijd gecombineerd met school zorgde ervoor dat ik uiteindelijk stopte met alles wat ik leuk vond. Ik ben van jongs af aan een fanatieke dammer (ja echt) en wedstrijdzwemmer geweest. Ook vond ik het heerlijk om piano te spelen. Ik heb dit nog een tijd volgehouden omdat het in mijn systeem zat. Echt leuk vond ik het allang niet meer. Het deed niks meer met me. Dit waren allemaal onderdelen die mij een lange tijd gevormd hebben. Zonder pardon zette ik ze aan de kant, waar ik achteraf redelijk wat spijt van heb gehad. 

Hoe heeft de eetstoornis jou veranderd?