Een grijs shirt en een spijkerbroek, gympen gewoon simpel zwart. Mijn haren zijn blond en zitten in een staart. Mijn gezicht is normaal, ik heb sproeten bruine ogen en roze lippen. Ik kijk in de spiegel, bekijk mezelf van beneden naar boven. Ik schud afkeurend met mijn hoofd. Ik stop bij mijn wenkbrauwen. Ze zijn ongelijk en kloppen niet. Ik weet de oorzaak, het komt doordat ik ze ooit bijna kwijt ben geweest. Daarna probeerde ik er nog wat van te maken, waardoor ik ze helemaal verziekte. Ik teken ze dus maar tegenwoordig en dan valt het niet op...

Ik kijk verder naar mijn haar wat nu weer glanst, maar toen dof en dun was. Het is weer gezond zeg ik tegen mezelf... Ik ga nog een keer van boven naar beneden, ik raak mijn huid aan die glad voelt in plaats van droog. Het heeft nu kleur, wat toen grauw en gelig was. Mijn schouders zien er normaal uit en mijn hals is gewoon een hals. Er steken geen botten meer uit. Mijn borsten passen weer bij het figuur dat ik nu heb. Mijn ogen zakken naar beneden, naar de plek waar het ooit allemaal begon. Mijn buik, ik raak mijn buik voorzichtig aan.

Mijn buik heeft al heel wat moeten doorstaan. Eigenlijk al vanaf dat ik heel jong was. Mijn buik voelt soms niet alsof het mijn buik is. Ik heb hem een soort van afgestaan. Het was nooit goed genoeg, ik was nooit tevreden. Ik wilde het niet hebben, het was te veel. En toch is daar mijn grootste geluk gaan groeien en heeft ze erin geleefd. Ook al zorgde ik niet goed voor mijn buik, het zorgde wel goed voor mij en mijn kindje. Ik kijk naar mijn bovenbenen, mijn knieën, mijn kuiten en mijn enkels die toen paars waren. Ik stop. Mijn voeten, mijn grote voeten. Ik stel mijn ogen bij. Ik kijk weer naar het geheel in de spiegel. Grijs shirt, zwarte schoenen, spijkerbroek. Onopvallend, gewoon simpel. Wil ik dit zijn?

Mijn nieuwe lijf waar ik elke dag sinds dat ik lichamelijk beter ben aan moet wennen als ik in deze spiegel kijk. Kan ik hier aan wennen? Het is maar een spiegel, een spiegel waar ik elke dag veel te lang in kijk. Het is een spiegelbeeld. Maar het is wel mijn spiegelbeeld. Mijn spiegelbeeld dat al zo vaak veranderd is en nooit goed is geweest. Hoeveel kilo ik afviel of hoeveel kilo ik bij kwam... het zal nooit goed zijn. Misschien heeft het niks te maken met dik, dun, slank of gezet, maar heeft het te maken met wie ik werkelijk ben.

Ben ik grijs met zwart en blauw? Of ben ik geel met wit en groen? Wie ben ik en wat wil ik zijn? Ik wil niet meer ziek zijn. Ik wil ook niet meer terug naar de tijd van mijn ondergewicht. Maar ik wil ook niet elke dag elk detail bekijken. Van buiten eindelijk weer normaal, maar vanbinnen soms nog zo in de war. In de war doordat ik er weer gezond uitzie. Ik heb dit lijf gekregen, niet om af te keuren of over te oordelen. Ik heb dit lijf gekregen om ervoor te zorgen en trots op te zijn.

Ik ben degene die mijn spiegelbeeld deed laten veranderen. Ik liet het veranderen op een negatieve manier. Zou ik het kunnen omgooien? Het veranderen op een positieve manier? Ik kijk naar mijn gezicht met sproeten, mijn ogen bruin van kleur. Mijn roze volle lippen en ik lach.

Ik kijk... in de spiegel en ik lach. Ik heb een mooie lach. Ik besef, het is een begin.