Het feest dat solliciteren heet
Eindelijk is het zover, je bent afgestudeerd, klaar met je studie! Er ligt een hele wereld voor je open. En nu? De keuze is reuze. Je kunt verder gaan studeren, reizen, gaan voor dat geweldige traineeship of toch maar op zoek naar die droombaan. Voor mij was de keuze snel gemaakt. Aangezien ik mijn reisdroom net vervuld had, een tweede studie niet normaal duur is en mijn geldpotje, vanwege die vervulde reisdroom, nagenoeg leeg was, besloot ik voor mijn droombaan te gaan.
Mijn zoektocht werd opgevrolijkt door bemoedigende begrippen als ‘the quarter life crisis', ‘keuzestress' en mensen die terneergeslagen spraken over onze ongekend krappe arbeidsmarkt. Daadkrachtig als ik was besloot ik me niet door dit soort berichten uit het veld te laten slaan en begon ik enthousiast met het zoeken naar vacatures. Ik wist immers heel goed waar ik naar op zoek was. Dacht ik...
Op vacaturesites komen er elke dag honderden vacatures bij, wat op zich veelbelovend lijkt. Dan is het alleen nog een kwestie van kiezen uit de wirwar van categorieën en vakgebieden. Zo vulde ik alle mogelijke zoektermen in, paste ik keurig de regio en het niveau van opleiding aan en hopla... ‘Er zijn 0 vacatures gevonden'. Hoera, welkom in de wonderlijke wereld van de werkzoekenden.
Ondertussen vraagt iedereen of je al werk hebt, probeert met je mee te denken, oppert wat nieuwe vakgebieden en knikt met medelijden en vol begrip als je zegt nog niks te hebben. ‘Geeft niks meid, jouw tijd komt nog wel...'
Vol goede moed besloot ik daarom de vacaturesites links te laten liggen en me te richten op het zogeheten netwerken. Ik pimpte mijn linkedin pagina, voegde wat interessant ogende mensen toe als connectie en vertelde wie het maar wilde horen dat ik op zoek was naar een leuke startersfuntie. Zoals iedereen al zei, mijn tijd moest vast nog komen.
Maar als de zoveelste brief onbeantwoord blijft, een geweldig gesprek uitloopt op een fiasco, je keer op keer afgewezen wordt wegens een gebrek aan ervaring (en hoe precies denk ik dat op deze manier te gaan krijgen?), zakt de moed je aardig in de schoenen en daalt je zelfvertrouwen ongemerkt tot een nieuw dieptepunt.
Hoe ik dit werk zoeken tot een goed einde ga breien? Eerlijk gezegd heb ik nog geen flauw idee. Ik heb besloten me te richten op de dingen die ik leuk vind om te doen, plan m'n week vol met vrijwilligerswerk en ben begonnen met mijn werkervaringsplek. En ja inderdaad, dat is dus 2 dagen in de week werken voor noppes.
Toch heeft dit hele solliciteeravontuur me ook nog wel wat gebracht: ik besef meer en meer dat wat voor werk je doet of welke opleiding je ook hebt, niet bepaalt wie jij bent of hoe blij je door het leven gaat. Natuurlijk is het fijn om anderen te kunnen vertellen over jouw baan. En ook ik droom ervan om genoeg geld op de bank te hebben om die mooie nieuwe tas te kopen of dat weekendje weg te boeken. Maar ook zonder een imposante baan en een fancy functietitel op linkedin kun je heel gelukkig zijn.
Ik ben heel benieuwd naar jullie solliciteer- en werkverhalen! Hebben jullie die droombaan gevonden of worden jullie vooral gelukkig van andere dingen? En voor de werkzoekers onder ons, wat doet dat solliciteren met jullie zelfvertrouwen?
Gerelateerde blogposts
Reacties
En het is gewoon zo, dat er weinig werk is in je eigen droombaan.
Maar ik ga ervoor,
Werken moeten we nog vele jaren. Net daarom wil ik iets doen waar ik me voor de volle 100´% voor kan inzetten
Maar soms overvalt mij ook plots een gevoel van onzekerheid en zelfmedelijden: Waarom lukt het nou niet? Het leven is oneerlijk! Wie ben ik zonder mijn droombaan? Ik wilde al bijna dit artikel niet lezen uit angst om met dat gevoel geconfronteerd te worden. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik begon ook al langzaam dat inzicht te krijgen dat je baan maar een heel klein gedeelte is van wie je bent en waar je voor staat in het leven. Het is alleen zo jammer dat de maatschappij dat niet zo ziet... Ik word op mijn huidige werk door klanten soms ook behandeld op een manier waar vooroordelen uit doorschemeren: dat ik minderwaardig of minder slim ben dan hun bijvoorbeeld...
Eigenlijk vind ik bijna alle andere levensgebieden belangrijker, als ik er zo aan denk. Een lieve vriend, fijne familie en goede vrienden. Dat heb ik allemaal. Ik ga me daar voortaan elke dag bewust van zijn, dan voel ik me vast een stuk minder onzeker. Relativeren is de redding :)
Ik zit in dezelfde positie als jou!
En om eerlijk te zijn ben ik echt alles behalve vrolijk op het moment erdoor.
Toch prettig te weten dat er meer mensen mee kampen.
Succes!
En nu nog even de laatste stap zetten en mijn ontslag aanvragen.
Oke, het is inderdaad een onzekere tijd, maar he, jouw geluk staat toch voorop! Vind het heel dapper van je dat je de stap gaat nemen! Succes ermee!
En fijn dat anderen dit herkennen, ben ik toch niet alleen in mijn gevoel.. ;-)