Als je niet oplet of niet op tijd ingrijpt, zou je er zo elke dag van je leven mee bezig kunnen zijn: eten, niet eten, diëten. Een oordeel hebben over alles waar je jezelf mee voedt. Er zijn zoveel meningen, zoveel onderzoeken en daarbovenop zoveel gedachtes van jezelf waar je in eerste instantie al je handen vol aan had. Je kunt er je hele leven mee bezig zijn. Maar dat hoeft gelukkig niet. Je hoeft niet het dieet van je leven uit te schrijven, telkens het wiel opnieuw uit te vinden en je er elke dag druk om te maken. Het dieet van je leven bepaal jezelf.

Het woordje dieet is een afgeleide van het Griekse woord Diatia. Vrij vertaald betekent dat leefregel. Regels om naar te leven. Regels om naar te eten, waar we ons behoorlijk druk over kunnen maken. Een regel betekent voor mij automatisch dat er dingen wél mogen, maar ook dat er dingen fout kunnen zijn. Keuzes die niet volgens de regels zijn, zijn minder goede keuzes. Anders had het wel in het dieet gestaan, toch?

Maar voor hoe lang dan? Is dat voor een bepaalde periode, of voor je hele leven? Wat ik eigenlijk altijd om me heen zag, is dat een dieet een soort houvast werd voor mensen om tijdelijk structuur en hopelijk meer gezondheid mee te creëren. Maar waarom zou iets waar je achter zou moeten staan, waar je je lichaam in meeneemt, maar tijdelijk zijn? Geeft dat tijdelijke - wat een dieet vaak is - niet al aan dat het niet iets is voor de lange termijn? Als je er écht zo gelukkig van zou worden en het alle gezondheid van de wereld mee zou brengen, had je dat toch allang gedaan? En zou het dan niet iets zijn wat je gewoon elke dag zou willen, in plaats van moeten? Want iets dat je elke dag moet, zou ik inderdaad ook geen lange periode volhouden.

Wat ook meteen in mij opkomt is dat diëten vaak gaat over iets heel goed doen, over iets het liefst perfect doen. Iets perfect opvolgen, om zo een perfect resultaat te bereiken. In een mensenleven is dat denk ik helemaal niet haalbaar en bovendien helemaal niet nodig. Iets wat altijd perfect moet en waar niets aan mag schorten, is geen leven lang vol te houden. Het kan je bovendien juist wijzen op tekortkomingen. Tekortkomingen die niet erg hoeven te zijn of daarvoor helemaal niet bestonden. Een mens, een heel leven, is nu eenmaal niet perfect. Dus het ‘perfecte dieet’ zou daar eigenlijk perfect op aan moeten sluiten. Zo imperfect mogelijk eigenlijk, anders doe je jezelf eigenlijk tekort.

Het dieet van mijn leven, de leefregels van mijn leven, moeten naar mijn mening dus hele fijne regels zijn. Regels waar ik mij elke dag opnieuw in kan vinden. Wat dus eigenlijk geen echte regels zijn. Die ik mag verbreken en dat het dan nog steeds goed is. Wat wil ik eigenlijk dat daar in zit? Waar moet dat dieet van mijn leven uit bestaan? Zodat ik eigenlijk alleen nog maar te wegen ben in geluk en dat mijn leven alleen nog maar te meten is in tevredenheid. 

Ik ben er natuurlijk nog niet uit. Dat dieet van mijn leven is een eindeloos project dat ik mijn hele leven mag bijschaven. Iets wat ik op elk moment mag bijstellen naar mijn behoeften en verlangens. Dat gaat over veel meer dan eten; dat gaat over het voeden van mijn leven. Gek genoeg merk ik, hoe verder ik daarmee kom, hoe makkelijker het is om het eten daarbij aan te sluiten. En zoals met elk dieet, gaat het ook bij mij de ene dag beter dan de andere dag. Maar dat is niet erg en het voelt niet alsof ik faal. Het is iets dat ik wil, niet iets dat ik moet. Dat kan het leerproces zoveel leuker en makkelijker maken.

Ik begin de dag met een kopje tijd. Tijd die ik goed kan gebruiken om te kijken wat ik wil met deze dag. Hoe voel ik me en waar heb ik behoefte aan? Als ik dat weet, kan ik beginnen aan een handjevol zelfzorg. Alles doen, of laten, waar ik mij die ochtend mooier en blijer door voel. 

’s Middags is het tijd voor een stapel boterhammen of een stapel pannenkoeken, volgepropt met trots. Trots op de dingen die achter mij liggen, maar ook met nieuwe energie om alle toekomstige uitdagingen aan te gaan. Met dezelfde portie trots, hoewel ik daar de ene dag ruimer mee beleg dan de andere dag.

Elke dag heb ik een grote slok vergevingsgezindheid nodig, om mild naar mezelf te kunnen blijven. Niemand is perfect, dus ook ik hoef dat niet te zijn. Vandaag hoeft het wederom niet perfect en dat is misschien wel de belangrijkste dorst om te lessen.

Tussendoor gezonde porties verdriet. Soms een handjevol, soms hele borden. Wanneer dat nodig is, of wanneer er geen ontkomen meer aan is. Verdriet, of eigenlijk elke emotie, voelt soms als een dorst of honger die zich aan je opdringt. Waar ik op elk moment van de dag, zo vaak als nodig is, naar mag luisteren en handelen.

Af en toe een scheetje angst, een boertje onzekerheid en een denkfoutje hier en daar. Want ook dat mag, ook dat hoort erbij. Dat hoeft niet weg, ook niet in een hersteld leven. Soms valt een maaltijd verkeerd of kan het ongelofelijk borrelen in je lichaam; ook dat mag er allemaal zijn. Tegelijkertijd mag ik al die ongemakken met een korreltje zout nemen, omdat ik me er niet door hoef te laten leiden. Ik mag er natuurlijk ook wat extra chocopasta op smeren, omdat je jezelf altijd mag trakteren. Omdat een leven vol imperfecties, ongemakkelijkheden en onzekerheden ook een feestje mag zijn. Niet alleen als een dieet je dat voorschrijft, maar omdat je dat elke dag verdient. 

Wat mag er niet ontbreken in jouw dieet van je leven?