Morgen stop ik echt. Geen eetbuien meer. Ik ben er klaar mee, ik wil dit niet meer. Vandaag was de laatste keer en nu moet het eens afgelopen zijn.  Ik wil herstellen van boulimia. Ik wil geen eetbuien meer hebben. Morgen... Morgen stop ik echt. Soms lukte het me niet, soms ook wel. Maar dan lukte het me voor een dag of een week. In de mooiste gevallen zelfs bijna een maand. Yes, al 30 dagen geen eetbui! Nu ben ik er! Maar daar kwam plots de drang weer om de hoek kijken. En ik faalde om het te weerstaan. Altijd leek ik terug te vallen... En ik haatte mezelf erom.

Een eetbui heeft een functie, een eetstoornis is een ziekte

Maanden en jaren steeds weer terugvallen in eetbuien is loodzwaar. Het is het continu opvangen van keiharde klappen en in plaats van uit reflex zorg en hulp zoeken, is je eerste impuls om jezelf nog harder de grond in te stampen. Ik deed het immers zelf, die eetbuien, toch? Ik was gewoon slap, had sterker moeten zijn, is wat is dacht. Maar zo simpel is het niet. Die eetbuien hebben een functie en horen bovendien bij een ziektebeeld, niet bij een zwak karakter.

De eetbuidrang kwam opzetten als ik mijn emoties niet meer kon verdragen. Als ik me net zo waardeloos voelde als de leegte die in mij zat. Als de onzekerheid en zelfhaat het overnamen. Als een impuls, een oerkracht, een ziekte, nam het bezit van mij. Verstand op nul en gaan. Eten tot het niet meer ging. Eten tot ik niet meer voelde. Eten tot ik niet meer was. Verdrietig als het is, was dit hoe het ging en voelde. En dat heeft niets te maken met zwak zijn. Het heeft te maken met ziek zijn. Met hulp nodig hebben.

Het gaat niet in een rechte lijn

De ziekte werd erkent. Boulimia nervosa. De hulp kreeg ik. Zowel mijn omgeving als mijn behandelaren zouden zich voor me inzetten. Mij helpen waar dat kon. Maar ik moest ook zelf keihard aan de slag. Niet alleen, maar wel zelf doen. Ik moest het voelen, doorleven, mezelf leren kennen, mijn angsten onder ogen zien, ellende verwerken en vertrouwen opnieuw opbouwen. Maar wat zat het er allemaal diep ingesleten. Niet alleen de eetstoornis die telkens werd getriggerd, maar ook mijn achterliggende problematiek. Alsof ik met twee grote taken tegelijk bezig was: de eetstoornis in toom houden en intussen de oorzaak ervan aanpakken, wat ook weer z'n effect had op elkaar.

Als je het zo stelt, is dat eigenlijk best wel veel. Eigenlijk is het best logisch dat het je niet 'zomaar' lukt en dat het tijd kost. Maar tijdens die 'tijd' zal je, hoe pijnlijk het ook is, eetbuien hebben. Kan het niet gewoon over zijn vandaag? Waarschijnlijk niet, maar dat betekent niet dat het niet kan en al helemaal niet dat het het niet waard is. Eetstoornisherstel kost tijd en dat is pijnlijk, want het liefst was je gisteren al hersteld. Het zal met ups en downs gaan, evenals de eetbuidrang. Met periodes zal hij minder zijn of zal jij je sterker voelen. Soms weet je steun makkelijk te vinden en soms voelt het heel eenzaam. Soms kan je meer weerstand bieden dan de andere keer. En dat is oké. 

Steeds tegen dezelfde steen?

In de blog 'Steeds dezelfde fouten maken' schreef ik er al eerder over. Ik wist toch hoe de vork in de steel zat? Ik wist toch dat de eetbui mij niet ging helpen? Ik wist toch dat ik hier van af wilde? Waarom stootte ik me dan als een ezel steeds weer aan diezelfde steen? Ik voelde me zo zwak en dom. Als ik het weet en het alsnog niet lukt, hoe hopeloos ben ik dan?

Dat valt wel mee, hoe hopeloos je dan bent. Sterker nog, het is eigenlijk best normaal dat het zo gaat. Herstellen van eetbuien gaat niet in een rechte lijn, maar met vallen en opstaan. En al voelt het als elke keer weer tegen dezelfde steen aan stoten, je staat ook elke keer weer op. Herstel is geen kwestie van het ineens 'goed' doen, maar in onderzoeken waar je steeds tegenaan loopt en dan voor jezelf zorgen. Die zorg en aandacht is wel echt nodig. Dus zet jezelf niet zomaar weg als 'zwak' en neem jezelf niet streng voor dat je de volgende keer echt sterker moet zijn, want het gaat niet enkel over het eten. Het gaat over wat daar achter ligt.

Wat daar achter ligt kan voor iedereen verschillend zijn, maar vaak zijn het diepgewortelde zaken, gerelateerd aan trauma of een laag zelfbeeld. Aan denkfouten en negatieve kernovertuigingen. Soms met een duidelijk aanwijsbare oorzaak, soms langzaam ontwikkeld tot een groot zwart monster van angst. Want dat is vaak wat eronder zit: angst. 

Zelfzorg, geen zelfhaat

Dus wees niet boos op jezelf als het vandaag niet is gelukt. Of als het volgende week een keertje misgaat. Het is ook niet zo dat je niet je best hoeft te doen, want natuurlijk maakt het uit, maar je doet ook je best! Je bent hard aan het werk, maar zelfs al werk je op je allerhardst, een terugval is niet altijd te vermijden. Herstellen van eetbuien gaat niet in een rechte lijn. Ook dat, net als veel andere dingen, gaat met ups en downs. Laat je niet ontmoedigen. Laat de zelfhaat niet winnen. Want juist de zorg en liefde - al dan niet met een kritische blik naar de eetstoornis - gaat je verder helpen in dit proces.

Ontdek wat de functie van jouw eetbuien is. Heb interesse in jezelf, zorg voor jezelf, trek aan de bel en laat voor je zorgen. Blijf er niet alleen mee rondlopen, want het is ook veel en het is niet simpel. Maar weet, het is niet onmogelijk. En weet dat je er mag zijn. Met eetbuien, zonder eetbuien, op welk gewicht dan ook. Dat het leven niet pas begin na een eetstoornis en dat jij, ziek of niet ziek, een waardig mens bent. 

♥

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.