30 dagen braakvrij

 

Mijn eetstoornis begon ooit als anorexia nervosa, maar veranderde langzaam via binge eating disorder naar boulimia nervosa. Mijn dagen bestonden op gegeven moment alleen nog maar uit eetbuien en braken en eetbuien en braken. Het één lokte het ander weer uit en er leek geen einde te komen aan het vicieuze cirkeltje. Toch moest ik het een keer zien te doorbreken en ik kan je vertellen dat dat is gelukt.

Dit ging natuurlijk niet vanzelf. Ik heb een hoop therapie gehad en ik ben wel duizend keer gevallen en heb wel duizend keer moeten opstaan. Soms ging het een tijdje goed, dan dacht ik dat ik het echt onder controle had, maar een week of twee weken later ging het toch weer mis. Terwijl ik me eerst zo krachtig had gevoeld, zonk de moed me even later weer in de schoenen. Ik werd doodmoe van die wisselingen in mijn stemming en heb me regelmatig afgevraagd of het me ooit allemaal wel zou lukken.

Ik ging elke week naar therapie waar ik nieuwe doelen stelde, mijn eetpatroon besprak en aan de achterliggende gedachten van mijn eetstoornis werkte. In groepsverband had ik cognitieve gedragstherapie, gesprekken met de psycholoog en psycho motorische therapie (PMT). Ook zag ik elke week een dietist met wie ik mijn wekelijkse eetdagboek doornam. Therapie was hard werken, maar ook naast therapie was ik dagelijks keihard aan het vechten tegen mijn eetstoornis. De ene dag met wat meer en de andere dag met wat minder motivatie.

Om mezelf te motiveren had ik een kalender aan de muur hangen waarop ik bijhield hoeveel dagen ik eetbui- en braakvrij was. Wanneer ik geen eetbui had gehad en niet had gebraakt tekende ik en grote, groene, breed lachende smiley op de kalender. Op dagen dat ik wel een eetbui had gehad, maar niet had gebraakt een gele smiley met een recht mondje en op de dagen dat ik had gebraakt, na een eetbui of niet, een rood, verdrietig gezichtje.

Wanneer ik zag dat ik al een aantal groene dagen had, vond ik het makkelijker om mezelf te motiveren dit vol te houden. Soms werkte de rode en gele dagen wat demotiverend, maar ik vond het wel belangrijk dat ik niet ontkende dat deze mindere dagen er ook tussen zaten. Op gegeven moment merkte ik op dat, al ging het voor m'n gevoel niet fantasisch, de meeste van mijn dagen toch wel groen waren. Ik was echt vooruit gegaan in mijn herstel en als ik daar dan even bij stilstond voelde ik me ook echt wel beter dan eerst.

De tijd ging verder en de dagen versleten. Met ups en downs hield ik me staande, tot ik plots opmerkte al twee groene weken op mijn kalender te hebben staan. Zo ver had ik het eerder nog niet geschopt. Kom op Irene, nu volhouden. In de volgende week moest ik helaas een keer een gele dag noteren. Ik had een eetbui gehad, maar het was me gelukt om niet te braken. Nu niet opgeven. Eind van de week nog een gele dag, maar ik herpakte me en liet me niet gek maken. Nog twee weken verder stond ik met een grijns van oor tot oor voor m'n kalender. Ik had al 30 dagen niet gebraakt.

Ik moet zeggen dat het heel dubbel voelde. Natuurlijk was ik ongelooflijk blij, zo'n prestatie had ik in de loop van mijn herstel nog niet eerder gezet. Die twee eetbuien waren jammer, maar dat ik niet had gebraakt was op dat moment het belangrijkste. Die eetbuien van twee weken geleden voelde ik al lang niet meer in of aan mijn lichaam. Toch voelde ik me ook een beetje verdrietig. Ik ben al jaren aan het proberen om te herstellen van mijn eetstoornis en ik heb nu pas 30 dagen niet gebraakt.

Een oneerlijke gedachte, een oneerlijkge vergelijking. Ja, ik heb al een lange tijd een eetstoornis, maar weet je wat voor mij ook lang is? 30 dagen niet braken. Dat was echt een prestatie waar ik hard voor heb gevochten. Het was helemaal niet makkelijk, maar ik heb het gedaan. Ik wist mezelf te overtuigen van mijn kracht, maar de volgende twijfel ramde zich genadeloos in mijn gedachtegang: "En nu?"

En nu? Ik voelde me zowel blij als teleurgesteld, maar ik was ook best een beetje bang. Wat nou als het nu weer mis ging? Of wat nou als het nooit meer mis ging? Ik wilde wel herstellen van mijn eetstoornis, heel graag zelfs, maar mijn eetstoornis was ook mijn veilige plek. Wat nou als dat nu weg zou zijn? De gedachte geen eetstoornis meer te hebben voelde bevrijdend, maar die vrijheid vond ik ook best wel eng.

Ik denk dat heel veel mensen met dit soort gedachten te maken krijgen in hun herstel. Het is ook helemaal niet zo'n gekke gedachte. Je eetstoornis heb je niet voor niks, maar brengt het je werkelijk net zo veel als dat het je kost? Nee, in geen geval is een eetstoornis de moeite waard. Het is niet erg als de gedachte je soms overvalt, maar houd je ogen op de weg, weet waar je het voor doet en blijf voor herstel kiezen. Dus dat deed ik en ik kwam weer terug bij die andere vraag. Wat als het nu mis ging?

Zoals je misschien wel had verwacht, ging het inderdaad mis. In de loop van de volgende week tekende ik weer een rood gezichtje op mijn kalender. Mijn eerste reactie was dat ik alles had verpest, maar na goed gesproken te hebben met mijn psychologen en omgeving wist ik het toch in een ander daglicht te zien. Die 30 braakvrije dagen pakt niemand mij meer af. Dat is en blijft een prestatie waar ik hard voor heb gewerkt en het liet duidelijk mijn vooruitgang zien. Ik ben nog best een paar keer hard onderuit gegaan wat braken en eetbuien betrof, maar ik wist dat ik het kon, dat ik herstellende was en dat ik vol moest blijven houden.

Wat je doel ook is, elke dag dat het goed gaat is weer een nieuwe dag en die mag je in je zak steken. Tel niet slechts de dagen dat het je niet is gelukt. Misschien wegen die in jouw ogen het zwaarst, maar is dat werkelijk zo? Ik denk dat de positieve dagen zouden moeten zwaarder wegen, omdat je daar echt hard voor hebt moeten knokken. Je bent sterker dan je denkt. Elke dag dat het goed gaat is weer een stapje dichter bij je doel: Herstel. 

Fotografie door Vic Xia

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Wiets - Maandag 15 januari 2018 16:24
Oh zoo herkenbaar! Goed idee van die kalender!
Ga ik ook proberen, om zo de motivatie te blijven behouden!
We zijn het waard!
Breadfish - Maandag 15 januari 2018 17:54
Ik vind kalenders eigenlijk niet helpend, omdat ik me dan vooral ga schamen voor mijn gedrag. In ieder geval als andere mensen het zien.

Maar ik hou vaak wel de laatste dag bij dat ik geautomutileerd heb, dat vind ik wel helpend. Niet dat ik op die dag bewust noteer welke datum het is, meer dat ik een week of een paar weken later ineens denk "He, hoe lang was het eigenlijk?" en dan zoek ik het op. ("De dinsdag na het scheikundepracticum waarin de gaskraan bleef branden." bijvoorbeeld, en dan denk ik: waar ging dat practicum ook alweer over? en dan zoek ik op op welke dag dat was, en weet ik de datum. En ik mail vaak mijn therapeut en/of psychiater als het mis is gegaan, gewoon om aan te geven dat het is gebeurd, dus ik heb ook wel eens naar de data van die mail gekeken)
Roos01 - Maandag 15 januari 2018 18:45
Ik vind het mooi dat er benadrukt word dat slechte dagen mogen, dat terugvallen er bij hoort.. Wanneer ik terugval focus ik al lang niet meer op de goede dagen.. thanks:)
Maria - Maandag 15 januari 2018 20:49
Ik vind het ook dubbel. Het is toch meer 'do not count the days, but make every day count'.
Aan de andere kant is het (naar mijn eigen mening) makkelijker vol te houden als je een bepaald punt bent gepasseerd. Na 5 weken begon de drang te zakken..

15 weken heb ik het volgehouden. Toen is er mij iets vreselijks overkomen en heb ik terug gegrepen naar wat ik het beste ken.
MAAR, niemand zal mij die 15 weken afnemen, en op den duur zal ik weer 'terug op het paard klimmen'.
Black Tiger - Maandag 15 januari 2018 21:21
Dankjewel voor deze blog.
Weer even een eyeopener :)
Ik ben nu 20 dagen zonder!
Liefs
G. - Maandag 15 januari 2018 21:40
:) Thnx en heel herkenbaar. Een paar jaar geleden had ik never nooit niet kunnen bedenken dat ik nu max 14 dagen 'zonder' kan. En zelfs als ik het typ dan lijkt het niet realistisch. HOEZO is het voor mij een overwinning als ik 7 dagen of 14 dagen niet braak. Dat klinkt/voelt zo zo zo bizar. Maar het is de werkelijkheid en al een paar jaar. Raar hoe iets zo echts, toch altijd zo ver weg/niet echt kan voelen.

Bij mij gaat het heel langzaam; het ongemerkt steeds iets beter/langer zonder kunnen en WILLEN :) je wil niet meer je helemaal kapot voelen. Dat geeft me hoop dat ik mijn eigen rollercoaster kan stoppen :):)

Vraag:
Heb je nu nog wel eens een terugval - of komt dat helemaal niet meer voor?
Ik vraag het omdat ik me afvraag of je jezelf als hersteld kan zien terwijl je heel incidentele nog een terugval hebt.
Justme - Maandag 15 januari 2018 22:50
Wat een fijne blog! Je blogs over BED & boulimia ervaar ik echt als helpend, dankjewel hiervoor.
britneyangel - Dinsdag 16 januari 2018 09:17
ik vind het knap van je 30 dagen niet braken
Vlien - Dinsdag 16 januari 2018 12:21
Ik was 39 dagen braakvrij en op dag 40 ging het fout. Nu weer 2 dagen braakvrij en gelukt om het niet meerdere dagen te hebben, maar het te beperken tot 1 dag. Die winst is zo fijn om te zien! Deze blog motiveert me weer verder om te kijken naar die 39 dagen braakvrij en niet die 1e foute dag. Thanks!