Een eetstoornis, dat gun je niemand. Toch kan het vreselijk lastig zijn om een eetstoornis los te laten als het je eenmaal zelf is overkomen. Het is gek en dubbel. Aan de ene kant weet je dat het niet goed is, voel je ook dat het niet goed is, maar toch zit er iets in je dat het niet goed los kan laten. Iets dat herstellen wil uitstellen. Angst speelt hierin een heel grote rol. Een eetstoornis heb je immers niet voor niets, het brengt je ook iets. Het fungeert als een pleister op een wond; maar wel een pleister vol viezigheid, die de wond misschien afdekt maar zeker niet heelt. Toch maakt de pleister ervanaf halen en die wond open en bloot leggen, je heel kwetsbaar. Het liefst wil je herstellen nog even uitstellen.

Van uitstel komt afstel

Herstellen van een eetstoornis is eng en moeilijk. Je kan niet zomaar even een knop omzetten, waarna je er geen last meer van hebt. Het loslaten van een eetstoornis, betekent het openleggen van de wond die daaronder zit. Geschaad door trauma's, angsten en onzekerheid. Je eetstoornis loslaten betekent dat je dat allemaal weer moet gaan voelen. Dat is niet niks. Daarom stelde ik het liever uit. Morgen begin ik echt, alleen vandaag nog. Het was heus niet altijd zo'n weloverwogen keuze om dat te doen. Het waren vaak gekke sprongen, als die van een kat in het nauw, maar soms ook verdoofd door de zware wanhoop die op me rustte. Morgen begin ik echt... Je zal het vast ook wel eens gedacht hebben. Maar we weten allemaal dat van uitstel afstel komt. Het gaat morgen niet makkelijker zijn en overmorgen ook niet. Er is geen perfect moment. Begin vandaag, voor morgen, voor alle dagen die volgen.

Het is overweldigend

Begin vandaag; dat is natuurlijk makkelijk gezegd. Natuurlijk begrijp je dat wel. Begrijp je wel dat het morgen heus niet makkelijker gaat zijn en dat je juist vandaag die morgen kan veranderen. Maar waar moet je beginnen? Herstellen van een eetstoornis vond ik ontzettend overweldigend. Er komt zo veel op je af. De weg naar herstel is voor iedereen anders. Sommigen gaan hun trauma aan tijdens een intensieve opname, anderen dagen hun eetstoornis uit door all-in te gaan of de Minnimaud methode te volgen. Weer anderen hebben er juist baat bij om het in kleinere stapjes te doen. Ook daarin is geen one size fits all. Praat met je omgeving en behandelaren over hoe je je voelt. Of trek aan de bel als jij hier nog geen hulp bij hebt. Je hoeft het niet alleen te doen en ook als je wel hulp hebt, mag je altijd blijven aangeven hoe het voor je voelt. Dat is zeker geen falen, maar juist goed om aan te geven, zodat de hulp beter kan worden afgestemd. Nogmaals, geen one size fits all!

Angst om controle te verliezen

Wat dat betrof gaf mijn eetstoornis mij een bepaalde houvast. Een gevoel van controle. En ik was als de dood om dat te verliezen. Dit uitte zich in de angst om bij het herstellen van mijn eetpatroon door te slaan en dik te worden. Maar achter het gedrag en de gedachten over eten, gaat altijd zo veel meer schuil. De angst om te mislukken, om slecht gevonden te worden. De angst om de controle te verliezen op het leven, die ik daarom zo obsessief in het eten zocht. Of dat nou tijdens mijn anorexia was, toen ik de controle voor mijn gevoel wel had, of tijdens boulimia, toen ik het extreem zwaar vond dat ik ondanks mijn verwoede pogingen, toch mijn controle verloor in eetbuien. Misschien wel juist omdat het tekortdoen van mijn lichaam niet houdbaar was. Al hielden de eetbuien op hun beurt ook weer mijn emoties onder controle, aangezien ze die verdoofden. Hoe je het ook wendt of keert: uiteindelijk is controle, op wat voor manier ook, een belangrijk onderwerp bij een eetstoornis. Maar wie heeft nu de controle? Jij of de eetstoornis? 

Bang om het fout te doen

Ik was ook bang om het verkeerd te doen. Misschien klinkt dit heel gek, maar ik was bang dat ik mezelf en anderen teleur zou stellen als ik hersteld was. Bang voor de hoge verwachtingen die anderen dan misschien weer van me zouden hebben. Bang dat als ik geen eetstoornis meer had, anderen mij ook niet meer zouden excuseren als iets niet helemaal zou lukken. Bang dat ik het ook van mezelf niet kon accepteren. Want als ik niet ziek ben, dan ben ik blijkbaar 'gewoon' niet goed genoeg. Mijn eetstoornis was een vlucht, niet omdat ik niet wilde leven, maar omdat ik bang was dat ik het niet zou kunnen. Wat dat betreft voelde ziek zijn - onveilig en schadelijk als het was - ook best veilig. 

Het blijft een fantasie

Je kijkt ontzettend veel filmpjes en posts op sociale media van mensen die hersteld zijn of daarmee bezig zijn. Je volgt posts van coaches, recovery warriors en Proud2Bme. In je hoofd ben je veel bezig met herstellen, maar als je nu eens kritisch naar jezelf kijkt, zet je die gedachten en verlangens dan ook om in daden? Of blijft het een fantasie? Ook dit gegeven heeft voor mij veel met uitstellen te maken. Dit wordt ook benoemd in de Proud Podcast met ervaringsdeskundige eetgedragscoach Ivo de Ruijter. Het is alsof de fantasie het daadwerkelijke werk vervangt. Net als dat ik mijn honger probeerde te vervangen door aan broodjes te ruiken en supermarktbladen door te bladeren. 

En nu?

Met deze blog wil ik niet met mijn vingertje wijzen en zeggen wat jij verkeerd doet. Nee, als je jezelf in één of meerdere van deze punten herkent, doe je het niet verkeerd. Het zijn allemaal begrijpelijke punten, want herstellen van een eetstoornis is ook moeilijk, eng, veel... Maar als je doorhebt wat jou nou zo tegenhoudt hierin, kan je ook beter je vinger leggen op wat je eigenlijk nodig hebt. Schrijf erover voor jezelf, maak het bespreekbaar, zorg voor jezelf en geef jezelf wat je nodig hebt. Herstellen van een eetstoornis is ook eng en zwaar, maar uiteindelijk krijg je er zo veel meer voor terug: je leven.