Een nieuwe week breekt aan en we nemen, zoals elke maandag, met de groep het weekend door. Wat heeft iedereen gedaan en hoe heeft iedereen gegeten. Ik kijk hier al de hele ochtend tegenop, want ik moet weer uitleggen dat ik drie eetbuien heb gehad en alles eruit heb gegooid. Ik heb het gevoel alsof ik vreselijk heb gefaald. Als ik mijn groepsgenootje hoor vertellen dat haar weekend eetbui-vrij is geweest, voel ik mij ontzettend jaloers. Hoe krijgt zij het voor elkaar om een heel weekend lang zo sterk te zijn? Waarom lukt het haar wel? En belangrijk nog; waarom lukt het mij niet?

Groepstherapie heeft altijd twee kanten en het is heel erg persoonlijk of het voor jou werkt. Natuurlijk krijg je te maken met andere mensen en andere verhalen en dat kan heel erg triggerend zijn en juist averechts werken. Aan de andere kant kan dat vergelijken ook helpen om iets meer te relativeren en ik vond het heel helpend om elke dag in contact te zijn met meisjes die precies wisten wat ik doormaakte. We konden ons ook op een positieve manier aan elkaar optrekken. Hoe lief we waren voor elkaar, kregen we direct teruggekoppeld en bij mij kwam dat in zo’n kring toch veel meer binnen. Ook hielp dat contact met anderen om niet te veel in mijn eigen eetstoornis bubbel te blijven. Na mijn herstel was het ook weer de bedoeling om veel met anderen te zijn en moest ik ook met eventuele triggers kunnen omgaan.

In het begin was het ontzettend eng en onwennig, om ineens in een groep te zijn en hier ook nog eens te praten over problemen waar ik eerder nooit open over durfde te zijn. Misschien ben ik wel de dikste? Ben ik straks de enige die zich wel echt aanstelt en geen echte eetstoornis heeft? Het is ongelofelijk onbelangrijk en zonde van mijn energie geweest, maar tegelijkertijd was dat het enige waar mijn eetstoornis toen op focuste. Ik wist nog niet wat ik hieraan kon hebben en zag alleen maar concurrentie.

Iedereen heeft altijd zijn eigen herstelproces, daar zijn nou eenmaal geen regels of handboeken voor. Dat het proces bij iedereen verschilt wordt extra duidelijk tijdens groepstherapie. Je wordt elke dag direct geconfronteerd met elkaars uitdagingen en overwinningen. Hoe oneerlijk het ook is, je vergelijkt bijna altijd je eigen proces met die van een ander. Ik deed dat in ieder geval wel en het kon mij soms best jaloers en onzeker maken. Ik was erg gedreven bezig geweest met mijn eetstoornis zo goed mogelijk doen en met diezelfde gedrevenheid had ik mijn herstel aangegrepen. Het moest goed en het moest perfect. Hierin wilde ik stiekem ook graag beter zijn dan de rest. Het is geen mooie eigenschap, maar wel een hardnekkige.

Het kan ongelofelijk frusterend zijn om te horen welke stappen iemand zet, als het bij jou nog helemaal niet zo goed gaat. Mijn eerste reactie was meestal om meteen naar mijn eigen tekortkomingen te kijken. Ik had gefaald, want mij was het niet gelukt. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet gefaald had. Ik zat nog midden in een proces van kleine stapjes waarbij er helemaal geen sprake was van falen, maar waarbij ik nog altijd hard aan mijn herstel aan het werken was. Elke dag was winst. Zij had het gewoon goed gedaan, maar dat deed niets af aan mijn proces.

In plaats van het mijzelf aanrekenen kon ik het dus ook als een soort toekomstperspectief zien. Zij zat hier ook, dus eigenlijk verschilde wij niet zo veel van elkaar. We kwamen in ieder geval vanaf hetzelfde eetstoornis-punt. Als zij daar kon komen, met dezelfde therapie als ik, was die kans bij mij misschien wel net zo groot. Het is heel verleidelijk en zelfs vertrouwd om jezelf naar beneden te praten in zo’n situatie. Om te denken dat het anderen wel lukt en jou nooit. Maar die kans is eigenlijk veel kleiner. Het enige wat je voelt is het gebrek aan vertrouwen dat je hebt in jezelf en dan kan alles daarin een bevestiging zijn.

Iedereen bewandelt zijn of haar eigen weg. In het leven, maar ook tijdens herstel. De stappen die een ander zet, zeggen niets over de weg waar jij op zit. Het maakt jouw stappen niet minder en de stappen van de ander niet beter. De weg is sowieso goed, want het is de goede weg voor jou. Je doet jezelf tekort als je je laat afleiden door de prestaties van anderen. Begrijpelijk dat het iets met je doet, maar het sluit niet uit dat jij dezelfde stappen kunt zetten. Jij behaalt net zulke goede overwinningen en wanneer je je laat afleiding door anderen, vergeet je die misschien. 

 Hoe ga jij om met groepstherapie?

Fotografie: oleksandr