Bij Proud2Bme is, zowel voor als achter de schermen, genoeg werk te doen. Daarom kom ik vanaf vandaag het team versterken en stel ik mij hier even voor. Inmiddels ben ik nu zo'n tweeënhalf jaar vrijwilliger bij dit online platform. Je zou mij dus zomaar al eens in chats of op het forum gesproken kunnen hebben. Of misschien heb je een blog van mij gelezen, bijvoorbeeld deze over de aanloop naar mijn bruiloft. Ik help mensen graag bij het herstel van hun eetstoornis of aanverwante problematiek. Daarom geeft het vrijwilligerswerk bij Proud2Bme mij veel voldoening en zet ik nu graag een stapje extra. Je zult mij vooral in de chats en op het forum tegenkomen.

Laat ik maar beginnen met het toelichten van mijn naam: Lisanne D. Ik heet gewoon Lisanne, maar de afgelopen jaren zijn er nogal veel Lisannes bij Proud2Bme werkzaam geweest. Om verwarring bij medewerkers, leden en lezers te voorkomen, heb ik de eerste letter van mijn achternaam achter mijn voornaam geplakt. Misschien niet zo origineel, maar wel functioneel.

Toen ik 15 jaar was ontwikkelde ik een eetstoornis. Er is nooit een officiële diagnose gekomen, maar door de kennis die ik de afgelopen jaren heb opgedaan, ben ik vrijwel zeker dat het anorexia nervosa was. Ik was namelijk obsessief bezig met eten, bewegen en mijn gewicht en viel te veel af. Later kwamen er (subjectieve) eetbuien bij.

Alles bij elkaar heeft volledig herstellen van mijn eetstoornis zo'n tien jaar geduurd. Niet dat het tien jaar lang zeer ernstig was. Ik had ook betere periodes. Maar echt volledig herstellen, dus ook mentaal, dat kostte tijd. Ik heb geen professionele behandeling gehad. Dat kwam doordat de huisarts, mensen in mijn omgeving en ook ikzelf mijn probleem niet serieus genoeg namen. In die tijd ben ik ook wel eens op Proud2Bme beland, maar ik was niet actief op het forum of in de chats. Ik bagatelliseerde namelijk mijn probleem; het viel allemaal wel mee, ik had geen hulp nodig, ik kon het zelf wel.

Daar ben ik allemaal op teruggekomen. Want ja, meedraaien in 'het gewone leven' heeft mij geholpen in herstel, maar voor echt volledig herstel had ik ook hulp en steun nodig van mensen om mij heen. Pas toen ik die kreeg kon ik de eetstoornis echt achter mij laten.

En nu ben ik een gezonde vrouw van 29 jaar. Ik woon samen met mijn man, hondje en twee parkieten. Ik heb Communicatie- en Informatiewetenschappen gestudeerd en heb intussen heel was (bij)banen gehad. Ik kijk graag een serie, documentaire of zap wat rond op tv of YouTube. Ik vermaak mij ook zeker met mijn huisdieren, het huishouden, familie en vrienden. En zowaar kom ik af en toe ook nog eens toe aan een goed boek.

Zo, dat was ik in een notendop. Ik kijk ernaar uit om jullie (nog) beter te leren kennen en hoop jullie te kunnen steunen in herstel. Want: je hoeft het écht niet alleen te doen. Samen staan we sterker.