Al langere tijd had ik het idee voor deze blog, maar toch bleef ik het schrijven ervan uitstellen. Bang voor oordelen, bang dat mensen me raar vinden. Maar ook omdat ik vaak het gevoel heb dat ik de enige ben die deze gevoelens heeft, dat de lezers van Proud dit niet herkennen. Maar ook dit hoort erbij. Dit is ook onderdeel van mijn verhaal, van mijn leven. En het is iets waar ik eigenlijk meer mee zit dan ik durf(de) toe te geven.

Ik ben onzeker over hoe dun ik ben, maar ben ook bang om aan te komen.

Als ik in de spiegel kijk, word ik niet blij: ik vind mezelf te dun, mager en wil graag groter en gespierder worden, maar toch vind ik (vet) aankomen moeilijk en eng: dat er dan straks meer van 'mij' is, is lastig. Mijn hele leven heb ik mezelf geprobeerd op allerlei manieren kleiner te maken en om dat nu los te laten, is een heel proces.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Naast het 'enge' is er ook een heel groot verlangen. Ik vind krachttraining bijvoorbeeld heel leuk, maar dit brengt ook andere kanten met zich mee: het constant slap en klein voelen in de sportschool, heel graag spiermassa op willen bouwen, opkijken tegen bodybuilders en andere mensen met brede en gespierde lichamen. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik mezelf vergelijk met anderen: anderen zijn gespierder, knapper, mannelijker.

Door deze tegenstrijdigheid, voel ik me vaak in de war: wat moet ik doen? Wat is het beste? Wat wil ik écht? Deze vragen gaan constant door me heen, alleen het daadwerkelijk stappen zetten? Dat vermijd ik nog vaak.

Ergens weet ik ook wel dat een ander fysiek plaatje me niet gelukkiger gaat maken, dat geluk van binnen komt en niet door het uiterlijk dat je hebt, maar toch heb ik stiekem nog de hoop dat, als ik een 'betere' bouw heb (wat dat ook moge betekenen) ik me zelfverzekerder voel, dat dingen me makkelijker afgaan en dat ik het leven wat beter aankan.

Het is een constante strijd tussen bang zijn om 'dik' te worden en het haten om 'dun' te zijn. Deze blog schrijven vind ik daarom ook lastig: omdat ik weet dat mensen me zien als dun, dat ik geen recht van spreken heb, dat ik geen 'echte' vent ben of dat ik geen competitieve bodybuilder ben.

Maar toch doe ik het. Ik voel me namelijk enerzijds heel erg verbonden met Proud, anderzijds heel erg met de fitness-community, en de grens tussen gezond en ongezond kan zo dun zijn. Muscle dysmorphia en bigorexia zijn termen die regelmatig voorbijkomen en waar ik me ook behoorlijk in herken. Maar nogmaals: het voelt alsof ik geen recht van spreken heb, dat ik me aanstel, om bovenstaande redenen.

Wat ik hier precies mee wil bereiken, weet ik niet precies. Ik denk dat het voornaamste doel was om een ander beeld te laten zien, van hoe eetstoornissen er óók uit kunnen zien. Dat het niet alleen maar gaat om 'dunner willen worden'.

Ik wil aankomen, heel graag zelfs, maar vind het supereng. Daarom wil ik het toch delen, al moet ik hier zelf mee om leren gaan.

Zelf, maar niet alleen, daar is Proud2bme voor.