Ik heb in mijn leven van verschillende eetstoornissen last gehad. Ik ben bekend met zowel anorexia, BED als boulimia, in die volgorde. Toen ik veel last had van boulimia en dus veel braakte maakte ik mij onwijs veel zorgen over de gevolgen van het braken. Ik had veel last van mijn keel, pijn bij het ademhalen waardoor sporten niet lekker ging en ik wist wat een aanslag al dat zuur op m'n tanden moest zijn. Ik speurde het internet af op zoek naar tips tegen de gevolgen hiervan.

Vooral dat m'n tanden hier erg op achteruit zouden kunnen gaan vond ik een verschrikkelijk idee. Ik was obsessief bezig met het poetsen van mijn tanden en overige mondverzorging, maar wist dat het een kwestie van tijd zou zijn tot het braken zijn sporen achter zou laten. Regelmatig had ik nachtmerries waar mijn tanden afbraken of uit m'n mond vielen vanwege het vele braken. Het was dus letterlijk en figuurlijk een van mijn grootste nachtmerries. Continu keek ik in de spiegel om te checken of ze al geler waren of dat een ander slecht teken mij op zou vallen. 

Elk half jaar ga ik met mijn vader en broertje naar de tandarts voor controle. Dat deed ik toen ook al. Ik had het er al eens met mijn moeder over gehad dat ik zo bang was voor de gevolgen van het braken met betrekking tot mijn tanden. Ze vertelde dat ik dat dan maar aan de tandarts moest vragen. Die zou daar wel iets zinnigs over te zeggen hebben. Dit vond ik natuurlijk doodeng en al helemaal waar mijn broertje en vader bij waren. Pas toen ik mijn eerste gaatje had gekregen was de angst voor slechte tanden zo groot geworden dat ik het wel moest vragen van mezelf. Ik had in mijn eentje een vervolgafspraak om iets aan het gaatje te laten doen en aan het einde van de behandeling flapte ik de woorden er zo uit. Mijn hart zat in mijn keel en mijn hoofd werd knalrood, maar de tandarts reageerde niet zoals ik had gehoopt. Hij haalde zijn schouders op en mompelde: "Ja, dat is niet goed natuurlijk. Je ziet het wel een beetje, maar het is nog niet zo erg hoor."

Achteraf begrijp ik best dat mijn tandarts zich misschien ook een beetje ongemakkelijk voelde en niet zo goed wist wat hij moest zeggen, maar toen had ik daar geen begrip voor. Ik belde boos mijn moeder op om even flink te klagen over de tandarts. Ik was kwaad en verontwaardigd dat mijn tandarts zo reageerde. Ik moest maar gewoon goed poetsen en hopen dat ik van mijn eetstoornis af kwam? Maar al die tijd dat ik nog niet van mijn eetstoornis af was gekomen? Wat moest ik dan doen? Waarom kon hij me niet gewoon vertellen dat het wel goed kwam? Dat er een oplossing was? Dat was namelijk wat ik eigenlijk had willen horen en het maakte me verdrietig en gefrustreerd dat de tandarts mij dat niet kon vertellen. 

Ik deed vanalles om de gevolgen van het braken zo veel mogelijk te beperken. Ik spoelde mijn mond met melk na het braken, omdat ik dacht dat dat het zuur zou neutraliseren. Ik probeerde zo snel mogelijk na het eten over te geven, zodat het maagzuur nog niet zo veel met het eten was gemengd. In plaats van meteen mijn tanden te poetsen kauwde ik kauwgom, anders zou ik het zuur juist in m'n tanden poetsen. Pas na een uur ging ik echt mijn tanden poetsen. Ik kocht dure tandpasta, speciaal voor gevoelige tanden. Dit mengde ik dan met whitening-tandpasta, zodat ik de effecten van beide zou hebben. Dit sloeg natuurlijk helemaal nergens op, maar toch deed ik het, gewoon voor de zekerheid. Ik was ten einde raad. Eventuele oneffenheden kraste ik van mijn tanden af met een mesje. Dat was natuurlijk ook helemaal niet goed, maar ik wilde gewoon heel erg graag mijn gezonde, witte tanden behouden. Daar wilde ik ver voor gaan. Ik had zelfs al helemaal opgezocht hoeveel het zou kosten als ik uiteindelijk implantaten moest nemen en of die dan niet ook konden beschadigen. 

Ik zocht liever een manier om de gevolgen te vermijden dan daadwerkelijk iets aan mijn eetstoornis te doen en dat was waar ik fout zat. Hierdoor gaf ik mijn eetstoornis vrij spel. Een reden om te blijven bestaan. Als ik de gevolgen nou maar kon oplossen, dan was die eetstoornis geen probleem meer. Ik betrapte mezelf erop dat deze gedachte, ergens achterin mijn hoofd, mijn beweegreden was. De enige, echte manier om iets aan de gevolgen te doen, is om keihard aan die eetstoornis te werken en hem de baas te worden. Laat het niet willen hebben van de negatieve gevolgen je motiveren er echt iets aan te doen. De gevolgen van boulimia, van welke eetstoornis dan ook, zijn niet mis en ze zijn het al helemaal niet waard. Gelukkig is het bij mij bij dat ene gaatje gebleven en vind ik dat mijn tanden er nog prima uitzien. Wel zijn ze nog altijd gevoelig voor warm en koud. Ook mijn slokdarm werkt niet altijd naar behoren en als ik na het eten te snel beweeg komt er nog wel eens iets omhoog. Zorg voor jezelf, niet voor je eetstoornis. Zoek redenen waarom jij er mag zijn, niet waarom je eetstoornis er mag zijn. Ga het gevecht aan, het is het meer dan waard en het is zeker mogelijk. 

♥ Liefs,
Irene 

Fotografie door Mateus Lunardi Dutra