De arts die mij de diagnose kwam vertellen, raadde me aan eerst rustig te gaan zitten. We bevonden ons in een witte steriele kamer. De arts was niet jong meer en ik zag aan zijn houding dat hij nerveus was. Er was ook een verpleegster bij. Dat klopte niet. Ik voelde onheil en greep angstvallig de onderkant van mijn stoel vast. Hij schraapte zijn keel en begon: ‘U heeft borstkanker en wij gaan proberen tijdens de operatie alle verkeerde plekken weg te halen. Helaas kunnen wij uw borst niet sparen. En uw tijd van overleven zal niet zo lang zijn.’

Het is vreemd, maar plotseling kwam er iets in mij naar boven van balorigheid. Ik zei: ‘Hoelang ik leef bepaal ik zelf.’ De arts keek mij niet-begrijpend aan en vroeg of zijn boodschap wel goed bij mij was overgekomen. Het was het lange proces van mijn eetstoornis waar ik doorheen was gegaan dat mij hielp zo adequaat te reageren. Daarmee was het gesprek afgelopen.

Bron foto

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier. Dit is deel 3 van haar vierdelige reeks over het gevecht tegen kanker alsmede een eetstoornis. Lees hier deel 1 en 2.

Na de operatie kreeg ik een diagnose van zes maanden mee. Inmiddels leef ik al acht jaar. Artsen, oncologen, niemand begrijpt dat ik nog leef. Toch ben ik ongeneeslijk ziek. Vanwege de pijn loop ik met een kastje op mijn rug dat de morfine regelt. Twee keer in de week komt een zuster de lijn met morfine wisselen. Normaal kan dit niet buiten het ziekenhuis om. Zowel artsen, zusters als andere mensen stellen mij veel vragen. Is er een verband tussen een eetstoornis en kanker? Zijn er overeenkomsten tussen eetstoornis en kanker? Zijn er ook verschillen? Wat heb jij van je eetstoornis geleerd dat je kunt gebruiken bij de kanker? 

Aan de ene kant zijn er overeenkomsten tussen anorexia en kanker, aan de andere kant zijn er ook grote verschillen. Bij beide staat het leven op zijn kop en komen er heftige gevoelens los. Een groot verschil is dat ik bij de eetstoornis nooit de zorg heb gehad dat ik dood zou gaan. Bij de uitgezaaide kanker loerde en loert de dood door de kieren van mijn bestaan. Soms waait er een kille koude wind door mij heen. Een ander groot verschil is dat bij kanker de emotionele betrokkenheid van de mensen om je heen groter is dan bij een eetstoornis. Bij een eetstoornis duwde ik bewust of onbewust mensen van me af. Ik droeg immers een geheim in me mee en voelde me erg alleen. Bij kanker komen de meeste mensen juist naar me toe. Ze vinden het erg en willen wel een poosje met me optrekken.

Toch blijf ik zeggen dat de eetstoornis mij geleerd heeft positief in het leven te staan. In plaats van mij te isoleren (niet eten of overeten) leerde ik te communiceren. Mijn leermeester met wie ik alles deelde, stelde vragen die ertoe deden. Hij vroeg mij onder andere wat de betekenis van mijn leven was. Ik wist het niet. Door diep te graven kwam ik tot prachtige antwoorden. Hierdoor kreeg ik een ander zelfbeeld. Ik leerde anders naar mezelf te kijken. Met meer respect. Liefdevoller, in plaats van met die eeuwig afstraffende blik. Toen ik kanker kreeg, dreigde even de oude valkuil voor mij op te doemen.

Overeenkomsten tussen eetstoornis en kanker zijn er genoeg. Bij beide voelde ik een diepe leegte en ik stond bij beide voor de vraag hoe ik die leegte moest opvullen. Omdat ik een grote angst voor de leegte heb, liep ik het gevaar deze te vullen met niet-eten of overeten. De leegte leerde ik te vullen met liefde. Hoe? Door mezelf niet te zien als een geïsoleerde vrouw, maar als deel van een groot geheel. Ik legde verbinding met vrienden en vriendinnen, communiceerde, waardoor het gevoel van eenzaamheid werd opgelost. De eetstoornis had mij geleerd te zeggen dat ik mooi was. Bij de kanker werd dat besef nog sterker. Ik wist dicht bij mezelf te blijven en te zeggen dat ik de moeite waard was. De goede spiritualiteit leert mij staande te blijven in deze ongeneeslijke ziekte. In de volgende blogs zal ik het geheim van deze heling verder uit de doeken doen.

Drie keer heb ik geschreven over kanker en eetstoornis. Ik weet niet of het boeit of dat het onder jullie leeft. Ik hoor het graag. Er valt nog zoveel over dit onderwerp te schrijven. Ik doe het graag. Als het boeit, wil ik graag het geheim prijs geven van de spanning tussen eetstoornis en kanker.

♥

Elisabeth