"Ik heb met Kerst niet mee gedaan met gourmetten, want dat durfde ik niet. Ik heb maar een halve oliebol op, meer durfde ik niet te eten. Ik zou vandaag eigenlijk mijn hele lijst moeten eten, maar ik kan het niet. Ja, ik weet dat ik het mijn ouders gisteren eerlijk zou vertellen, maar ik durfde niet. Ja, ik zou eigenlijk hulp moeten zoeken, maar dat vind ik eng. Ik durf daarnaast ook niet te stoppen met overgeven, want dan ben ik bang dat ik aankom in gewicht."

Allemaal heel begrijpelijk hoor, maar met alleen maar roepen dat je het niet kan, eng vindt en niet durft, kom je natuurlijk niet verder. Sterker nog, je blijft zitten waar je zit of je gaat nog verder achteruit. Natuurlijk kan verandering heel eng zijn. De zogenaamde controle loslaten is niet eenvoudig. Je weet nu wat je hebt, maar wat krijg je ervoor terug?

Stel dat je de uitdaging aangaat en bijvoorbeeld aankomt in gewicht of gezond en weer normaal eet, gaat het dan beter met je? Of gaat het dan even slecht en voel je je dan zelfs nog rotter omdat je jezelf dik vindt geworden of omdat je niet meer kan vluchten in het rommelen met eten? Als je mensen vertelt over je eetstoornis, nemen ze dan niet jouw geheim van je af, jouw vluchtroute, jouw "veilige" leventje? En als je hulp zoekt, wat dan? Heb je dan nog wel zorg en aandacht van de mensen om je heen nodig als je professionele hulp hebt? En moet je dan veranderen?

En als je hulp hebt, betekent dit dan dat je over een tijdje weer moet gaan leven zoals ieder ander?

Je hebt het gevoel dat je dat helemaal niet kan. Je ziet als een berg op tegen de toekomst en hebt geen idee waar te beginnen. Nu hoef je het nog niet, want je hebt een eetstoornis en hebt dus een reden waarom je het leven nog niets helemaal aan kan. Maar straks, als je geen eetstoornis meer hebt, wat dan? Moet je dan alles alleen aankunnen?

Allemaal vragen waarop je het antwoord nog niet weet. En je zal het antwoord ook niet écht te weten komen, zolang je de vragen zelf niet beantwoordt door de uitdaging aan te gaan.

En eigenlijk... wat heb je te verliezen? Heb je nu zo'n tof leven? Zit je nu zo goed in je vel? Ben je nu zo gelukkig? Ik denk dat het antwoord op deze vragen NEE is. Dus wat let je om wat anders uit te proberen? Misschien word je leven wel beter...

Het is erg makkelijk om het aangaan van jouw angsten maar uit te blijven stellen door te zeggen dat iets te eng is of door te zeggen dat je het nog niet kan. Natuurlijk moet je niet te snel alles proberen op te lossen, maar let er daarentegen op dat het ook niet te traag gaat doordat je maar blijft uitstellen. Zeggen dat je iets niet kan of dat je iets te eng vindt zijn namelijk ook makkelijke excuses die op het forum soms te pas en te onpas worden gebruikt. Je doet hier niemand mee kwaad, alleen jezelf. Want door het aangaan van je angsten uit te stellen, stel je indirect het aangaan van een leuk leven ook uit.

Het is nu heel makkelijk om te zeggen "Maar wie zegt dat ik een leuk leven krijg, dat heb ik al jaren niet?!". Tsja, op die manier kan je blijven zitten waar je zit, hoef je niets te doen. Maar op die manier zal je er ook nooit achter komen dat er wel degelijk ook een leuk leven voor jou weggelegd is.

Ga die angsten aan. Zeg: "Ik vind het doodeng, maar DOE het wel" heeft ook te maken met verantwoordelijkheid nemen voor jezelf, voor je eigen leven. Het is jouw leven, jouw toekomst. Als jij een beter leven wilt, als jij wilt veranderen, als jij van die eetstoornis af wilt, dan heb je voor een deel zelf de sleutel in handen.

Stop met uitstellen, stop met enkel zeggen dat iets eng is. Benoem je angst en ga de uitdaging aan.

Vanavond (02-01) is er tussen 20:00 - 21:00 uur een themachat over durven & doen