Het lastige van een eetstoornis met eetbuien is dat je niet kan zeggen: "Als eten niet goed gaat, doe ik het maar even niet meer." Je moet eten, je moet er een weg in vinden. Ik vond dat zo lastig. Want de kleinste dingen, die voor een ander heel normaal waren, konden bij mij al eetbuidrang veroorzaken. Beginnen aan mijn ontbijt was bijvoorbeeld heel spannend, want het kon zomaar de start van een eetbui zijn. Een stuk taart op een verjaardag? Oh ja, dan had ik zeker thuis een eetbui. Sommige eetmomenten kan je misschien eventjes vermijden, maar toch moet je... Je lichaam heeft eten nodig. En uiteindelijk wilde ik me ook vrij kunnen voelen om wél dat stuk taart te nemen en niet daarna meteen eetbuidrang te krijgen. Een ogenschijnlijk simpel eetmoment kan behoorlijk wat gedachtes losmaken die leiden tot een eetbui. Herken jij deze gedachtes?

"Ik heb het toch al verpest, nu kan ik net zo goed een eetbui hebben."

Om maar in de geest van het stuk taart op een verjaardag te blijven, indertijd was taart in mijn ogen iets slechts. Vol goede moed en ook wel zin in een stuk taart zei ik: "Ja, lekker!" Maar daarna kwamen de schuldgevoelens en borrelde een intense paniek op. Ik heb het verpest. Ik ga hier dik van worden. Iedereen gaat me haten. Ik ben waardeloos. Met als conclusie voor dat moment: ik heb het nu toch al verpest, dus nu kan ik net zo goed een eetbui hebben. Onderweg naar huis gieren de zenuwen door mijn lijf en ga ik vliegensvlug naar de supermarkt. Ik stop mijn mandje vol met alles wat ik mezelf normaal gesproken niet toesta. Het hek is van de dam. De drang is zo groot. De druk was zo hoog opgebouwd en nu kan het niet anders dan ontploffen. Voor even voelt het als een enorme opluchting om alles te mogen eten, maar dan komen de schuldgevoelens weer. 

bron foto

"Dit smaakte lekker en nu wil ik meer."

Na zo'n eetbui compenseerde ik het door te braken of door de volgende dag weer extreem streng te zijn voor mezelf. Ik mag geen taart. Ik mag geen snoep. Ik mag geen vettigheid en geen snacks. Als het eetbuigevoel was gezakt, verdwenen die strenge regels niet mee. Ik was altijd heel streng voor mezelf en wilde zo min mogelijk eten buiten wat als 'noodzakelijk' voelde. Ik stond mezelf heel weinig toe. Maar wanneer je jezelf zo weinig toestaat, ben je eigenlijk nooit echt voldaan en trekken de verboden producten en maaltijden alleen maar meer. Als ik mezelf dan wel iets toestond dat ik eigenlijk niet mocht, maakte dat heel veel los. Wat een sensatie. Het was zo bijzonder dat ik direct meer wilde. Alsof mijn lichaam en geest ervaarden: Hee, het is er wel, het kan. Ik heb een inhaalslag te maken! Die inhaalslag, hoe groot of klein ook, voelde als falen, als controleverlies. Nu moet alles op. Eetbuidrang. 

"Ik ben nog niet voldaan, maar ik durf niet nog iets te pakken."

Dan at ik maar iets dat ik niet zo lekker vond, dan was er ook geen kans om door te slaan, toch? Quiz buzzer gaat af. Wrong answer! Helaas werkte het ook niet zo. Uiteindelijk werd het gemis en de drang zo groot, dat ik toch weer met hartkloppingen richting de supermarkt snelde. Ik kan me voorstellen dat het voor een buitenstaander heel bizar en idioot kan klinken, maar een eetstoornis is dan ook een ziekte, dat gaat niet meer over logisch nadenken. Het is zo'n extreem gevoel. De strenge, strakke teugels golden voor mijn eetgedrag, maar op zo veel meer vlakken in mijn leven. Ik uitte het vooral in het eten en door zo te focussen op mijn lichaam. Dat is wat een eetstoornis is. Ik miste de grip op het leven en zocht mijn controle in een eetstoornis. Maar hoe harder ik vasthield aan alles, des te meer ik een uitlaatklep nodig had. Als een pan die op het punt stond om over te koken, maar ik wist niet hoe ik het gas lager moest zetten. Een eetbui voelde als een enorme opluchting, al was het maar voor even. Niets was sterker dan dat gevoel. 

"Nog één keer een eetbui, en dan stop ik echt."

Soms kon ik dan ook zin hebben in een eetbui. Het was een vaag soort zin, want ik wist wel dat het niet echt goed was, maar de opluchting kon zó groot zijn en dat wist ik ook. Ik hield mezelf dan voor dat dit echt de laatste keer zou zijn. Nog één keer helemaal los, om het af te leren, en daarna is het klaar! Maar wie hield ik voor de gek? De opluchting gold even, maar ik loste niet op waar het werkelijk over ging. Een eetstoornis - eetbuien - heb je niet voor niets. Daar gaat van alles achter schuil dat je er bewust of onbewust mee weg probeert te drukken. Een laag zelfbeeld, onzekerheid, emoties, trauma... Waar gaat het echt over? Niet over eten. Waar het echt over gaat, daar moet je mee aan de slag. 

"Het kan me niet meer schelen, ik wil gewoon eten."

Makkelijk gezegd, dat je dan maar met het achterliggende aan de slag moet, maar pff... Dat is ook niet niks. Het is immers niet voor niets dat je dat allemaal wegstopt met een eetstoornis, zwaar geschut. Soms was de motivatie ver te zoeken en zag ik door de bomen het boos niet meer. Was ik de moed totaal verloren. Weet je, laat maar, ik ben het vechten moe. Ik wil gewoon eten. Even niet vechten tegen de eetbuidrang, even alles maar laten gaan, het voelde als een enorme - verdrietige - opluchting. Maar ik kwam er helaas geen steek mee verder. Ik heb vaak gedacht dat herstel voor mij niet mogelijk was. Zo zie je maar weer dat je blijkbaar echt meer kan dan je nu denkt.

Hoe kom je van eetbuien af?

Waarschijnlijk zijn deze gedachtes voor heel veel mensen die last hebben van eetbuien herkenbaar. Weet dat je niet de enige bent met dit soort gedachtes. Dat het erbij hoort en dat het dus niet gek of zwak is, maar dat je je situatie wel serieus mag nemen en goed voor jezelf mag zorgen. Om je daarbij te helpen zijn al meerdere blogs geschreven met tips tegen eetbuien. Bijvoorbeeld 'Tien tips tegen eetbuien' en 'Eetbuien: voordat je toegeeft' Hopelijk helpen die tips je weer een stukje verder. Weet dat het een proces is dat tijd kost en met vallen en opstaan gaat, maar ook dat het iets is dat je niet alleen hoeft te doen. Meer blogs over eetbuien kan je hier lezen.

Ik weet als geen ander hoe je je kan schamen voor je eetbuien en hoe het voelt alsof je 'maar wat meer ruggengraat moet kweken'. Was het maar zo simpel. Een eetstoornis is een psychische ziekte, die mag je heel serieus nemen en je mag er dus ook hulp bij vragen. Je hoeft je er ook niet voor te schamen. Er zijn heel  veel mensen die met hetzelfde rondlopen en het helpt om erover te praten. Er zijn behandelingen die je kunnen helpen om van je eetbuien en eetstoornis af te komen. Je kunt een afspraak met je huisarts maken hiervoor. Zorg goed voor jezelf. 

Is dit voor jou herkenbaar?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021