Het is een heilige maand, maar ineens kijk je er niet meer naar uit zoals je voorheen deed. Vroeger stond het in het teken van familie en samenzijn. Iedereen stelt het ook bijna als doel om gezamenlijk te eten, te bidden en te vasten. Voor jou staat dat (helaas) niet centraal en jij hebt hierin ook weinig tot geen mensen om je heen die zich kunnen vinden in jouw levensstijl en geloof. Tijdens Kerst viert het hele land het en wordt het standaard gevierd, maar bij islamitische feestdagen is dat niet zo, want je valt in een minderheid en je bent je eigen familie en netwerk gaandeweg kwijtgeraakt. Wat als de Ramadan niet meer als feestmaand voelt?

Ten eerste wil ik benadrukken dat je niet alleen bent in je eenzaamheid. Er zijn ontzettend veel mensen die de Ramadan of het Suikerfeest om wat voor reden dan ook alleen moeten vieren. Misschien ben je wel bekeerd en hangt de rest van je familie niet hetzelfde geloof aan, of misschien heb je geen familie meer. Hoewel ik mezelf van nature niet zo snel eenzaam voel, moet ik wel bekennen dat het deze Ramadan wel raak is. Het is een samenloop van omstandigheden die mij op dit punt hebben gebracht. Afgelopen jaren heb ik al vaak alleen of op groepen de Ramadan meegemaakt en deze keer woon ik bij mijn pleegmoeder - die niet superbekend is met de Ramadan. Ze doet haar best en wil mij bijstaan, maar tegelijkertijd is het lastig als zij het ook niet zo goed kent. Het is en blijft anders dan het vieren in een omgeving waar het breed gevierd wordt.

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma's, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag 'Farah blogt'. 

bron foto

Er zijn ook genoeg mensen die de Ramadan vieren, maar ergens toch ook wel veel kritiek krijgen vanuit hun omgeving. Er wordt ineens van je verwacht dat je een perfecte moslim bent, dus er wordt vaak gelet op je kleding, je gewoonten en je idealen. De afgelopen jaren heb ik behoorlijk wat moslims ontmoet die zich bijvoorbeeld thuis voelen in de LHBTI-gemeenschap, maar daarmee ook permanent afstand hebben moeten doen van hun islamitische gemeenschap. Er ligt een stigma op het zijn van moslim en daarbij ook deel zijn van de LHBTI-gemeenschap en dat voel je misschien wel twee keer zo hard in de Ramadan. Maar weet dat ook jij mag meedoen. Alle mensen die er zo fel op tegen zijn zijn de mensen die fout zitten, want juist dat mag niet. Tuurlijk mag je praten over onderwerpen en er een idee over hebben, maar een complete gemeenschap buitensluiten helpt uiteindelijk niemand.

Daarnaast heb je ook bekeerlingen die zich nu even extra eenzaam kunnen voelen. Jullie hebben zelf gekozen om je te bekeren en je tot de islam te wijden en je omgeving is niet in die switch meegegaan. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar dat zou wel minder eenzaam zijn. Het is fijn om familie om je heen te hebben die dezelfde feestdagen viert, het is fijn om samen te eten en samen te bidden en het is eenzaam om alles alleen te moeten doen. Ook bij jullie kan deze maand harder aankomen en dat is logisch en dat mag ook erkend worden. Je hoeft niet al je gevoelens en gedachten te maskeren, want ook jouw belevenis mag gedeeld worden. Je kan genieten van deze maand, ernaar uitkijken en tegelijkertijd soms negatieve gevoelens ervaren, want ook die horen erbij.

De afgelopen jaren heb ik enorm getwijfeld aan mijn geloof. Het werd enorm op de proef gesteld, want waarom zou God iemand zo eenzaam achterlaten? Waarom zijn er mensen die met een hele grote familie aan een grote tafel zitten en tegelijkertijd mensen die elk jaar opnieuw de vreugde enkel met zichzelf kunnen delen? Ik schaamde mij vaak voor die twijfels, want ik had het idee dat ik alles al moest weten en antwoorden moest hebben op vragen die mij gesteld werden. Maar weet dat je ook twijfels mag bespreken - het is juist goed om dat wel te doen. Je hoeft hier niet alleen mee rond te lopen, want jij hoeft niet alle zorgen alleen te dragen. Er is niks gênants of geks aan twijfels, want ook die maken je menselijk. Antwoorden kunnen je duidelijkheid geven en je geloof misschien juist wel vergroten. Uiteindelijk is het jouw geloof en jouw pad, zowel als je dit alleen doet als wanneer je dit met je omgeving doet. Geloof blijft een individuele overtuiging.

De dagen van de Ramadan gaan desondanks weer snel en het Suikerfeest komt steeds dichterbij. Ik kan mij goed voorstellen dat dit voor jou niet altijd even makkelijk is, want misschien kijk je wel helemaal niet uit naar het Suikerfeest. Misschien voelt het niet zo feestelijk voor je, vanwege de eenzaamheid en het onbegrip. Weet in ieder geval dat ook jouw stem daarin gehoord mag worden en dat je mag toegeven dat je je niet altijd fijn voelt. Voor anderen is het Kerst en Pasen en voor jou is het de Ramadan en het Suikerfeest.

Hopelijk gun je het jezelf om wel goed voor jezelf te blijven zorgen, al eet je alleen. Uitgebreide maaltijden en een extraatje bij het Suikerfeest. Hopelijk haal je troost uit je geloof en gebed, want er zijn superveel mensen die met je meedoen, al wonen ze niet allemaal onder hetzelfde dak.