Ik heb jaren rondgelopen met een eetstoornis en ik hoop dat ik met mijn verhaal op zijn minst één lezer kan bereiken en een vleugje moed, herkenning, kracht of hoop kan geven. Ik heb vanaf jonge leeftijd door mijn opvoeding en ingewikkelde relatie met mijn moeder ervaren dat ik nooit goed genoeg ben en niet mag bestaan zoals ik ben. Ik werd niet serieus genomen en leerde dat mijn gevoel er niet toe doet en dat ik mij beter kon aanpassen aan de wensen van de ander.

Mijn moeder bepaalde voor mij wie ik moest zijn. Het was en is voor mij zwaar om mij tot op de dag van vandaag afgewezen te voelen door mijn moeder. In mijn puberteit heb ik van dichtbij meegemaakt dat mijn moeder een einde wilde maken aan haar leven. Deze jaren van haar psychische ziekte werd mij vooral gevraagd lief te zijn en vooral niet brutaal of irritant. De schijn; mijn glimlach, werd nog groter en nepper en mijn emoties daarachter nog minder serieus genomen door mijzelf en de ander. Ik denk dat deze onveilige en traumatiserende jaren mij allemaal een wens gaven: controle! Op een dag ontdekte ik de druppel die de emmer deed overlopen; een vetkwab. En toen nam het monstertje het over.

Ik voelde mij rond mijn 8e jaar al dik en naar en minder dan de ander. Rond mijn pubertijd ging ik samen met een vriendin proberen af te vallen met een dieet en het slikken van ‘afslankpillen'. Het begon zo onschuldig. Mijn vriendin stopte in de loop van de tijd maar ik schoot door en vond mezelf veel te dik en schaamde mij voor mijzelf. De emoties die er niet mochten zijn, niet thuis en niet in de buitenwereld, leken zich onder andere te uitten in het zoeken van controle over eten, gewicht en calorieën.

Ik sukkelde jaren voort, altijd bezig met eten, somber, koud, moe en bang om dik te worden. Aan de buitenkant viel vrij weinig aan mij te zien doordat ik een gemiddeld gewicht had en er slank uitzag. Als iemand zei dat ik er ‘goed' uitzag ging ik nog verder de eetstoornis in want dat voelde totaal niet als een compliment. En als iemand zei dat ik zo mooi dun was voelde ik me voldaan en gemotiveerd om door te gaan. Ik begon aan de laxeerpillen om meer af te vallen.

Toen ik van dichtbij een meisje leerde kennen met anorexia wist ik het. "Dat wil ik ook, zo dun zijn. Ik ga nooit meer eten. Nee, nooit." Ik was toen 17 jaar. Ik viel af maar nooit zo veel dat ik echt zo ver ging dat ik opgenomen moest worden of iets dergelijks. Ik had echt een onzichtbare eetstoornis. Maar wat kan schijn bedriegen... Heel weinig mensen weten, tot op de dag van vandaag, door welke hel ik gegaan ben. Ik durfde het niet te vertellen, bang dat ze mij niet serieus namen en uit zouden lachen. Ik zag er toch normaal uit?

Vooral doordat ik nooit een stempel ‘eetstoornis' heb gehad dacht ik dat ik dus ook geen eetstoornis had. Ik kon het goed verbergen voor de hulpverleners. Maar ik voelde op een gegeven moment zeker wel dat het monster was losgebarsten. Ik werd steeds beter in het niet eten. Las boeken en keek films over anorexia of een andere eetstoornis. Ik at zo min mogelijk. Ik was slapjes en koud, maar ik voelde mij enorm sterk en verschrikkelijk krachtig door het niet eten. Tegelijkertijd voelde ik mij depressief en heel alleen met mijn geheim. Het krachtige gevoel als ik niet at heeft mij vaak weerhouden om te herstellen en weer normaal te gaan eten. Steeds werd ik verleid om toch weer te gaan stoppen met eten.

Uit mijn dagboek:

"Ik huil omdat ik me zo eenzaam voel, eenzaam in mijn eetproblemen. Mijn eeuwige strijd in mijn hoofd over wat ik mag en wil en kan eten. Ik ben bang dat mensen mij te dik vinden, ik durf bepaalde kleding niet aan. Ik slik laxeerpillen of drink laxeerthee om vocht kwijt te raken, ik denk dat een boterham niet goed is voor me."

Ik zat op mijn 20e letterlijk klem in mijn eigen regels en in de eetstoornis. Ik wist niet meer hoe ik eruit moest komen. Ik telde calorieën, kon nergens anders aan denken, verzon smoesjes voor etentjes, woog elk moment, was futloos, maar deed alles zo onopvallend mogelijk en at netjes de avondmaaltijden mee waar anderen bij waren, waarna ik laxeerpillen nam. Ik had een steeds lager streefgewicht maar ik voelde mij nog steeds te dik. Dat is het verraderlijke van de eetstoornis: het is nooit goed genoeg.

Ik was geen echte anorexia patiënt vond ik en dat verweet ik mezelf. Waarom viel ik nou niet meer af? Ik deed niet genoeg mijn best. Ik wilde niet meer zo verder. Maar hoe kon ik dan leven? Ik had het gevoel dat ik alleen maar mocht bestaan als ik dun was. Soms probeerde ik toch te vertellen aan iemand dat ik me zo naar en dik voelde. Vaak kreeg ik de opmerking: "Ja maar je bent helemaal niet te dik". Ja, dat zal allemaal wel dacht ik, maar ik voel het heel anders. Ik voelde me onbegrepen.

Uit mijn dagboek:

"Vorige week vroeg Ilse toen ze wegging of het wel goed met me ging. Ik was zo bang dat ze mij te dik vond. Later hoorde ik dat ze vond dat ik zo mager was en dat ze zich afvroeg of het wel goed met me ging. Ik zie dus echt iets anders als ik naar mijzelf kijk?! Ik voel me echt dik maar wordt niet zo gezien door anderen. Ik was echt wel heel blij om te horen dat ik mager was."

Toen ik 25 was zat ik nog midden in mijn eetstoornis. Wat moest ik zonder? Het zat er zo ingebakken na al die jaren dat ik niet meer zonder kon. Ik voelde mij echt verslaafd aan het niet eten.

Uit mijn dagboek:

"Vandaag heel de dag niets gegeten, het is nu kwart voor 5 en ik heb de hele dag boodschappen gedaan, huis schoongemaakt, gekookt, en nu net ff een wortel op. Ik had even een knorrende maag maar verder geen honger gehad en vooral beetje licht in mijn hoofd."

Tot het moment waarop ik ineens niet meer menstrueerde. Ik schrok, dit wilde ik niet. Ineens leek het of ik mezelf tóen pas eventjes serieus nam: ‘Dit is echt niet goed voor mij, zo leven!' Ik was die tijd ook overspannen en kreeg een hulpverlener. Deze nam mij serieus en is de eerste persoon geweest die mijn eetstoornis, anorexia of in welk hokje je het ook wilt stoppen, serieus nam. Als ik terugkijk ben ik toen langzaam gaan herstellen van mijn eetstoornis.

Uit mijn dagboek:

"Ik ben beter aan het worden en misschien ben ik het al wel! God zij dank, dat ik heb geleerd dat er meer is in het leven dan dun en mooi zijn, dan controle over stomme cijfertjes en dat een paar kilo meer mij absoluut niet minder mooi maken, misschien wel mooier! Ik vind het wel eng om op de weegschaal te staan nog. Dan wint de weegschaal en de angst het nog wel, merk ik. Maar nooit meer dat ik minder ga eten!"

Ik was op de goede weg en ik ontdekte deze site. Ik herstelde langzaam, en nee, niet alleen door ‘gewoon te gaan eten'. Maar door het ontdekken van de onderliggende redenen. Ik leerde dat als ik mij dik voel, dat ik dan niet echt dik ben maar dat dit een signaal is van een bepaalde pijn in mij. Juist dan was het belangrijk lief en mild te zijn voor mezelf. Ik ontdekte wat ik niet echt in mijn jeugd had meegekregen: Ik hoef niet perfect te zijn, ik ben goed genoeg, ik mag bestaan, ik mag mijn emoties voelen. Ik hoef niet dun te zijn, ik mag mezelf serieus nemen, ik hoef niet mooi, aardig en perfect te zijn. Ik mag mijn eigen weg gaan en mijn eigen dromen hebben: Ik mag bestaan! Nog elke dag is dit een enorme strijd voor mij, maar zonder de eetstoornis die daar een rol bij speelt.

Ik ben geen slaaf meer van de weegschaal, eet waar ik zin in heb en heb daarnaast de balans gevonden tussen ongezond en gezond eten. Ik kan weer genieten van eten, van twee borden avondeten, chips, pizza, koekjes, ijs, een lekker wijntje. Vooral geniet ik van de stilte die ik ‘hoor' in mijn hoofd als ik eet. Het monstertje is gaan zwijgen en ik ben vooral heel erg dankbaar dat ik deze hel heb overleefd. En als ik soms toch nog een keertje het monstertje hoor fluisteren als een echo uit mijn eetstoornis: "Ze houden pas van je als je dun bent". Dan doorzie ik deze pijn en leugen en ik huil even want ik weet dat dit monstertje de pijn weerspiegelt van mijn littekens. Dan roep ik terug: "Nee die tijd is voorbij, nu is het mijn tijd, wat anderen ook van mij vinden, ik ben goed genoeg!".

Fotografie: Thejaan