Een eetstoornis slijt niet uit je leven

 

Als je denkt aan je toekomst, dan heb je misschien wel al een idee over je droombaan. Dan denk je misschien aan kinderen, aan een eigen huisje, aan het maken van mooie reizen. Maar ik hoor nooit iemand dromen over een toekomst met een eetstoornis. Heel veel mensen met een eetstoornis laten hun eetproblemen weg wanneer ze hun toekomstbeeld beschrijven, ook al is dat zeker niet altijd realistisch. Uiteraard kan je van je eetstoornis afkomen, maar als je niet bereid bent om 100% voor herstel te kiezen, dan kan je er voor de rest van je leven in vast blijven zitten.

Wat ik vooral wil zeggen is het volgende: Er gaat niet plots een dag komen dat je wakker wordt en het eten ineens geen probleem meer voor je is. Er is geen magische oplossing. Het gaat niet opeens gemakkelijk worden.

In de eetstoorniskliniek waar ik zat, was ook een groep volwassenen patiënten. Ja, zelfs een 60-jarige dame die sinds haar kindertijd aan een eetstoornis leed. Ook zij vertelde dat ze als 18-jarig meisje nooit had bedacht dat ze zich 40 jaar later nog steeds druk zou maken over haar boterham die groter was dan de boterham van haar groepsgenootje. Ze heeft te lang gewacht op de dag dat ze 'klaar was' om alles los te laten. En nu, op haar 60 jaar, komt ze tot de bittere conclusie dat een eetstoornis niet magisch uit je leven slijt naarmate je ouder wordt. En het is ontzettend belangrijk dat (zeker) jongere patiënten zich hier bewust van zijn.

Of je nu last hebt van eetbuien, ongezonde manieren van compenseren, restrictief eten, overmatig sporten... Of als het eten intussen wel lukt, maar in je hoofd die strijd nog erg groot is. Of als je voortdurend met voedsel bezig bent en je bepaalde stukjes eetstoornis niet durft los te laten. Het maakt eigenlijk niet uit waarmee je worstelt, want voor iedereen geldt hetzelfde: als je in je comfort zone blijft zitten, dan zal er niets veranderen.

Je moet je angsten aangaan om ze te overwinnen. Het roer omgooien. Je eigen leven in handen nemen. Nog veel te vaak zie ik op Instagram meiden passeren die denken dat ze wel klaar zijn voor het leven. Ze laten de hulp die ze krijgen los. Met één hand grijpen ze het leven vast, maar met de andere hand houden ze hun welvertrouwde eetstoornis dicht bij zich. Alles is beter dan een terugval, dat klopt. Maar wil je echt die persoon worden die altijd zoveel om gewicht blijft geven? Of die altijd in angst voor eten leeft? Wil je de rest van je leven terugvallen, weer opklimmen, terugvallen? Wil je écht dat die eetstoornis een deel van je tijd en energie blijft kosten?

Als het antwoord 'nee' is, dan hoop ik dat deze blog je een beetje meer kan doen beseffen dat het aan JOU is om je toekomst naar je hand te zetten. Je moet vechten. Écht vechten. Eten, uitdagen, loslaten. Probeer niet tevreden te zijn met een half herstel. Wacht niet tot hét perfecte moment om die eetstoornis los te laten. Probeer je perfectionisme te gebruiken om te blijven knokken totdat je gewicht geen rol meer speelt, al die spanning rond eten is gaan liggen en je weer een vrij mens kunt zijn.

Als ook jij droomt over een toekomst zonder eetproblemen, dan is er geen tijd meer om te wachten. Niemand wil oud worden en beseffen dat heel haar leven in teken heeft gestaan van een eetstoornis. Maar die eetstoornis gaat er niet automatisch uitslijten. Je moet ervoor gaan. Vandaag nog.

Kon ik je maar vertellen

 
Je vraagt me hoe het voelt om hersteld te zijn,

hoe het voelt om het leven weer te voelen.

Ik probeer het me levendig voor te stellen,

terwijl die dagelijkse oorlog in mijn hoofd blijft woelen.


Kon ik je maar vertellen hoe ik dagelijks nog vecht,

hoe iedere maaltijd een bewuste beslissing blijft.

Ik probeer me zo gezond mogelijk te gedragen,

terwijl de angst rond eten me nog dagelijks beklijft.


Die interne strijd is nooit weggegaan,

het is eenzaam om dat gevecht op te sluiten in mijn kop.

Ik weet zelf niet eens met wat ik bezig ben,

wat levert me dit eigenlijk nog op?


Maar ik vind het ook wel fijn dat je me dit vraagt,

dat mensen minder op mijn eten letten.

Intussen wil ik ook niet meer het zieke meisje zijn,

dus is het toch beter om gewoon dit masker op te zetten?


Ik zeg je dat herstel het beste gevoel ter wereld is,

want dat is het antwoord dat je van mij verwacht.

Ik wil vooral dat niemand zich nog zorgen hoeft te maken,

mijn eetstoornis heeft al genoeg verdriet gebracht.


Toch wilt iets diep in mij naar je schreeuwen:

“Begrijp je het nu nog altijd niet?

Nee, ik hoef niet meer om een boterham te huilen,

maar dat betekent niet dat ik die eetstoornis losliet.”


Je vraagt me hoe het voelt om hersteld te zijn.

Ik verzin een antwoord over hoe lekker het leven gaat.

Kon ik je maar vertellen

dat die eetstoornis me nog altijd niet met rust laat.

Fotografie: anthonytran

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Emma - Donderdag 13 juni 2019 13:08
Wauw! Wat een waarheid.
Anne - Donderdag 13 juni 2019 13:33
Wauw heel herkenbaar !!! Motivatie des ter meer!!!
C - Donderdag 13 juni 2019 13:43
M.i. Klopt de titel van de blog niet bij de boodschap. Als je niks doet, slijt de ES niet uit je leven. Dat is wel een belangrijk nuanceverschil met de formulering van de titel (‘een ES slijt niet uit je leven’).

Als je je ES aanpakt, heb je kans dat de ES wél slijt. Ook dat wordt in de blog aangegeven. Voor een platform dat herstel aanmoedigt en ondersteunt, vind ik dit wel een belangrijk nuanceverschil.

Verder eens met de strekking van de blog: je moet je angsten aangaan, de tijd nemen voor herstel etc
Livelifewell - Donderdag 13 juni 2019 16:51
Wauwwww wat een eyeopener!
Maria - Donderdag 13 juni 2019 17:01
Vechten is niet de weg; dat is vooral een mentale kwestie. Belangrijker is om contact te maken met je gevoel. Meer naar je gevoel luisteren dan naar je emoties. Emoties hebben te maken met je denken. Zelf nu bij een therapeut, die onder andere werkt met de verloren tweelinghelft, wat een hoop puzzelstukjes op zijn plek zet.
Floor - Donderdag 13 juni 2019 19:24
Goeie blog!
R - Donderdag 13 juni 2019 19:26
Prachtig geschreven en zo herkenbaar weer. Tijdens mijn opname heb ik ook een goede band opgebouwd met een vrouw van in de 60. Ik was toen 21 jaar en het was voor mij enorm confronterend, om stil te staan bij het feit dat dit ook mijn toekomst kon worden, als ik niet de hulp aangreep en mijzelf niet zou gaan verzetten tegen de eetstoornis.
Lisanne - Donderdag 13 juni 2019 19:41
Prachtig gedicht! ♥️
Anoniem - Donderdag 13 juni 2019 19:43
Het is niet altijd een keuze. Ook al vecht je voor 1000%, de eetstoornis kan ook te diep zitten. Te laat de juiste hulp gekregen, trauma die te diep zit...is iemand niet bereid om voor herstel te kiezen..? Niemand wil een leven met eetstoornis, helaas laten de cijfers ook zien dat 100% herstel niet altijd haalbaar is. Dat proud2bme zich focust dat je kunt genezen en herstellen is mooi, als dat niet lukt is niet altijd aan de persoon
S* - Vrijdag 14 juni 2019 19:53
True
Nicolet - Donderdag 13 juni 2019 19:59
Ik ben al 52 en heb mijn ES al heel lang, ik heb veel therapie gehad maar niets heeft gezorgd dat ik ES-vrij ben. Wel ben ik meer ES-bestendig, heb ik geen ondergewicht meer en heb ik heel veel 'coping tools' om een fijn leven te hebben. Ik heb een verantwoordelijke baan, een echtgenoot, hobbies en vrienden, Ik leef mijn leven met ES, en natuurlijk zou ik liever zonder ES door het leven gaan, maar ik geef mijn energie nu liever aan het leven mét, dan het strijden tegen. Mijn manier van ermee omgaan werkt voor mij, dit is zeker niet voor iedereen het geval en strijden tegen de ES, hulp zoeken en zorgen dat je beter wordt zijn natuurlijk voor de meeste mensen met een psychische aandoening van levensbelang! Ik ben ik, en iedereen is anders en ervaart de ES anders, gedraagt zich anders en wanneer het leven er niet meer fijn door is moet je er ECHT IETS AAN DOEN!
w - Donderdag 13 juni 2019 20:18
Tja als je wilt dat de eetstoornis je met rust laat, moet je toch nog iets verder uit je comfort zone en zit je kennelijk nog niet op de 100% herstel. Om dit soort woorden en zinnen al word ik laaiend. Gelukkig lees ik nergens dat ik ook nog uit de slachtofferrol 'moet'.

Het doet me beseffen nog weer meer, dat herstel voor een ieder met een eetstoornis zeer persoonsgebonden is... gelukkig (er is toch nog hoop)
S* - Vrijdag 14 juni 2019 19:52
Herstel is persoonlijk. Helemaal met je eens. Waarbij herstel ook een heel andere definitie heeft dan genezen. Soms ervaar ik het alsof de redactie dit toch gelijk aan elkaar stelt, ondanks hun eigen beeld zoals beschreven onder kopje herstel.
Corinne - Donderdag 13 juni 2019 21:14
Wat een goed geschreven artikel. Het komt echt even binnen want het is zo waar en tegelijkertijd zo herkenbaar om genoegen te nemen met minder dan 100% herstel. Want ach, het gaat nu toch ook? Ik kan toch ‘alles’ weer maar die eetstoornis blijft toch altijd op de loer. Wachtend op een moment van zwakte. Goede eyeopener dit!
Femm - Donderdag 13 juni 2019 21:41
wel jammer dat je meestal ruim voordat de eetstoornis op zo'n punt is al wordt weggestuurd. dan heb je een gezond gewicht en kan je redelijk eten en laten ze je gaan. terwijl je dan nog zo hard hulp nodig hebt.
Filo - Vrijdag 14 juni 2019 00:01
Ik denk dat dit zeker wanneer er sprake is van comorbiditeit toch wel genuanceerder ligt dan hier beschreven wordt. Ik vind enkel moeten ‘vechten’ niet helemaal recht doen aan de complexiteit van problematiek waar eetstoornissen soms onderdeel van uitmaken.

Overigens heb ik zelf de ervaring dat voor het laatste stuk eetstoornis de term ‘uitslijten’ juist wel heel erg van toepassing was.
Starchild - Vrijdag 14 juni 2019 00:55
Het leven is te kort om een eetstoornis te hebben en niet van pizza en chocola te kunnen genieten
Cindy - Vrijdag 14 juni 2019 19:34
Mooi!dank je