Als je denkt aan je toekomst, dan heb je misschien wel al een idee over je droombaan. Dan denk je misschien aan kinderen, aan een eigen huisje, aan het maken van mooie reizen. Maar ik hoor nooit iemand dromen over een toekomst met een eetstoornis. Heel veel mensen met een eetstoornis laten hun eetproblemen weg wanneer ze hun toekomstbeeld beschrijven, ook al is dat zeker niet altijd realistisch. Uiteraard kan je van je eetstoornis afkomen, maar als je niet bereid bent om 100% voor herstel te kiezen, dan kan je er voor de rest van je leven in vast blijven zitten.
Wat ik vooral wil zeggen is het volgende: Er gaat niet plots een dag komen dat je wakker wordt en het eten ineens geen probleem meer voor je is. Er is geen magische oplossing. Het gaat niet opeens gemakkelijk worden.
In de eetstoorniskliniek waar ik zat, was ook een groep volwassenen patiënten. Ja, zelfs een 60-jarige dame die sinds haar kindertijd aan een eetstoornis leed. Ook zij vertelde dat ze als 18-jarig meisje nooit had bedacht dat ze zich 40 jaar later nog steeds druk zou maken over haar boterham die groter was dan de boterham van haar groepsgenootje. Ze heeft te lang gewacht op de dag dat ze ‘klaar was’ om alles los te laten. En nu, op haar 60 jaar, komt ze tot de bittere conclusie dat een eetstoornis niet magisch uit je leven slijt naarmate je ouder wordt. En het is ontzettend belangrijk dat (zeker) jongere patiënten zich hier bewust van zijn.
Of je nu last hebt van eetbuien, ongezonde manieren van compenseren, restrictief eten, overmatig sporten… Of als het eten intussen wel lukt, maar in je hoofd die strijd nog erg groot is. Of als je voortdurend met voedsel bezig bent en je bepaalde stukjes eetstoornis niet durft los te laten. Het maakt eigenlijk niet uit waarmee je worstelt, want voor iedereen geldt hetzelfde: als je in je comfort zone blijft zitten, dan zal er niets veranderen.
Je moet je angsten aangaan om ze te overwinnen. Het roer omgooien. Je eigen leven in handen nemen. Nog veel te vaak zie ik op Instagram meiden passeren die denken dat ze wel klaar zijn voor het leven. Ze laten de hulp die ze krijgen los. Met één hand grijpen ze het leven vast, maar met de andere hand houden ze hun welvertrouwde eetstoornis dicht bij zich. Alles is beter dan een terugval, dat klopt. Maar wil je echt die persoon worden die altijd zoveel om gewicht blijft geven? Of die altijd in angst voor eten leeft? Wil je de rest van je leven terugvallen, weer opklimmen, terugvallen? Wil je écht dat die eetstoornis een deel van je tijd en energie blijft kosten?
Als het antwoord ‘nee’ is, dan hoop ik dat deze blog je een beetje meer kan doen beseffen dat het aan JOU is om je toekomst naar je hand te zetten. Je moet vechten. Écht vechten. Eten, uitdagen, loslaten. Probeer niet tevreden te zijn met een half herstel. Wacht niet tot hét perfecte moment om die eetstoornis los te laten. Probeer je perfectionisme te gebruiken om te blijven knokken totdat je gewicht geen rol meer speelt, al die spanning rond eten is gaan liggen en je weer een vrij mens kunt zijn.
Als ook jij droomt over een toekomst zonder eetproblemen, dan is er geen tijd meer om te wachten. Niemand wil oud worden en beseffen dat heel haar leven in teken heeft gestaan van een eetstoornis. Maar die eetstoornis gaat er niet automatisch uitslijten. Je moet ervoor gaan. Vandaag nog.
Kon ik je maar vertellen
Je vraagt me hoe het voelt om hersteld te zijn,
hoe het voelt om het leven weer te voelen.
Ik probeer het me levendig voor te stellen,
terwijl die dagelijkse oorlog in mijn hoofd blijft woelen.
Kon ik je maar vertellen hoe ik dagelijks nog vecht,
hoe iedere maaltijd een bewuste beslissing blijft.
Ik probeer me zo gezond mogelijk te gedragen,
terwijl de angst rond eten me nog dagelijks beklijft.
Die interne strijd is nooit weggegaan,
het is eenzaam om dat gevecht op te sluiten in mijn kop.
Ik weet zelf niet eens met wat ik bezig ben,
wat levert me dit eigenlijk nog op?
Maar ik vind het ook wel fijn dat je me dit vraagt,
dat mensen minder op mijn eten letten.
Intussen wil ik ook niet meer het zieke meisje zijn,
dus is het toch beter om gewoon dit masker op te zetten?
Ik zeg je dat herstel het beste gevoel ter wereld is,
want dat is het antwoord dat je van mij verwacht.
Ik wil vooral dat niemand zich nog zorgen hoeft te maken,
mijn eetstoornis heeft al genoeg verdriet gebracht.
Toch wilt iets diep in mij naar je schreeuwen:
“Begrijp je het nu nog altijd niet?
Nee, ik hoef niet meer om een boterham te huilen,
maar dat betekent niet dat ik die eetstoornis losliet.”
Je vraagt me hoe het voelt om hersteld te zijn.
Ik verzin een antwoord over hoe lekker het leven gaat.
Kon ik je maar vertellen
dat die eetstoornis me nog altijd niet met rust laat.
Fotografie: anthonytran
Geef een reactie