Vandaag kan ik, na zes jaar, oprecht zeggen dat ik eetstoornisvrij ben. Dat ik me al een jaar lang vrij voel om te doen wat ik wil, te eten wat ik wil en te sporten wanneer ik daar zin in heb. Door anorexia nervosa heb ik jarenlang niet mezelf kunnen zijn. 

Nadat ik hersteld was, kon ik ook eindelijk het werk gaan doen dat ik altijd al wilde: vrijwillig hulpverlener worden bij de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij, de KNRM. Onlangs vond mijn medische keuring plaats. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er best een beetje bang voor was. Hoe zou ik reageren op een beoordeling van m’n lichaam, door een arts zonder bijzondere kennis van eetstoornissen? Zou hij hetzelfde zeggen als mijn behandelaren van PsyQ? Ik was nu niet meer bijzonder, maar onderdeel geworden van die grijze (dikke) massa. Oh ja, en ik ben toch een beetje te dik geworden: misschien kan er nog nét iets af? Hallo, eetstoornis!

Robbert in actie.

Ook bij mij zijn deze gedachten niet zomaar weg. Maar ik heb inmiddels geleerd om ze een plekje te geven. Een plekje waar dit soort gedachten mij geen pijn meer kunnen doen. Eetstoornisgedachten hebben alleen kracht als wij ze die kracht geven. Om die kracht weg te nemen, besprak ik mijn zorgen van tevoren met de sportarts. Na enige verwondering: "Huh, jij bent toch een jongen/man?" (JA: ook stoere mannen kunnen anorexia hebben), zag ik oprechte bewondering voor de lange weg die ik inmiddels heb afgelegd.

Een uitgebreide analyse van mijn gewicht, vetpercentage, hartslag en andere voor eetstoornisgedachten vatbare cijfers volgde. Met de eetstoornis in het achterhoofd kwamen we samen we tot een prachtige conclusie. Mijn lichaam was getransformeerd van een staat van ondervoeding en uitputting naar een sterk en weerbaar lichaam met uitstekende vitale functies en waarden in het bloed. Mijn hartslag, die tijdens de eetstoornis geregeld gevaarlijk laag was, is nu weer hersteld tot een gezond niveau.

Een eetstoornis doet je geloven dat alles draait om dat perfecte plaatje. Die vaste overtuiging dat je aan je ellende kan ontsnappen door vast te houden aan één haalbaar doel: je lichaam. Maar waarom zou je jezelf reduceren tot een rijtje getallen als je zoveel meer kan zijn?

Je lichaam is het huis waarin je woont. Het is je meest waardevolle bezit. Het is aan onszelf om daar voldoende onderhoud aan te verrichten. Als je je lichaam de liefde geeft die het verdient, dan zorgt je lichaam ook goed voor jou. Je lichaam weet dondersgoed op welk gewicht het zich prettig voelt. Tot grote verbazing van mijn sluimerende eetstoornis: mijn lichaam heeft deze balans een jaar na herstel perfect gevonden.

Het leven zonder eetstoornis is zoveel mooier dan een leven mét een eetstoornis. Ik zou voor geen goud weer terug willen, ook al word ik regelmatig nog geconfronteerd met lastige situaties. Soms is er geen ontsnappen aan: die (gevaarlijke) dieetcultuur is bijna gemeengoed geworden. Maar ik doe daar niet meer aan mee. Ik heb een nieuwe vaste overtuiging: ik kies voor mezelf; voor een gezond lichaam. Ik kies voor leven in plaats van overleven.

Doe jij met me mee?