Toen ik een eetstoornis had was ik niet alleen veel met eten bezig, maar ook met de verwachtingen die anderen van mij hadden. Voor mijn gevoel moest ik slim, knap, grappig, beleefd, begripvol, geduldig en vriendelijk zijn, ...om maar wat te noemen. Hiernaast moet ik ook een studie afronden, een bijbaan hebben, hobby's beoefenen, sporten, mijn huishouden op orde hebben, acht uur slapen, gezond eten en een sociaal leven onderhouden. Ik dacht dat ik pas zou 'gelukt zou zijn als mens' als ik aan al deze eisen zou voldoen. Dan zou ik gelukkig zijn en rust vinden in mijn hoofd.

Boos werd ik, als het me niet lukte om aan deze torenhoge verwachtingen te voldoen. Ik werd kwaad op mezelf omdat ik 'niet gewoon normaal kon doen' en sprak met mezelf af dat ik 'maar eens wat beter mijn best moest doen'. Ik had niet door dat ik naar perfectie streefde, een onhaalbaar doel.

 foto bron

Ik was er oprecht van overtuigd dat ik pas gelukkig zou zijn als ik een bepaald eetschema wist te handhaven en het perfecte figuur zou hebben. De lat lag zo hoog, dat falen onvermijdelijk was. Bovendien maakte ik het mezelf telkens net een beetje moeilijker door mijn successen te vieren met nog strengere doelen. Jarenlang heb ik mezelf op deze manier in de weg gezeten, niet doorhebbende dat ik mezelf aan het saboteren was.

Totdat ik inzag dat het niet de verwachtingen van ander waren waar ik zo krampachtig aan probeerde te voldoen, maar dat het eigenlijk de eisen waren die ik aan mezelf stelde, waar ik zoveel waarde aan hechtte. Ik projecteerde de verwachtingen die ik van mezelf had, op de mensen om mij heen.

Toen ik dit doorkreeg ben ik langzaam gaan toetsen of de verwachtingen die van mezelf had overeenkwamen met die van vrienden en familie. Het werd al snel duidelijk dat niemand vond dat ik mijn leven tot in detail, perfect op orde moest hebben. Bovendien vond ook niemand dat ik, bijvoorbeeld, moest studeren en er altijd goed uit moest zien. Maar, het allerbelangrijkste wat ik hiervan heb geleerd was dat het, grof gezegd, niemand een moer kan schelen wat voor gewicht ik heb.

Het was erg waardevol om te ontdekken dat iedereen het beste met me voor heeft. Als ik terugkijk was het andersom eigenlijk altijd al zo. Ik verwacht ook niet dat mijn vrienden en vriendinnen er altijd goed uitzien, tonnen met geld verdienen en in een strak schoongeboend huis wonen. Ik vind het belangrijker dat ze gelukkig zijn, en doen waar ze blij van worden.

foto bron

Door me bewust te worden van de onrealistische doelen die ik voor mezelf stelde werd het mogelijk om langzaam de lat wat lager te leggen. Ik ben erachter gekomen dat dit de echte sleutel tot geluk is. Goed is goed genoeg. Om je te helpen om de lat ook wat lager voor jezelf te leggen volgen hier wat tips:

♥ Maak een lijst met alles wat je 'moet'
Als je het gevoel heb dat er veel van je verwacht wordt, kan het helpen om eens kritisch op je gedachten te reflecteren. Misschien heb je het gevoel dat er vanalles is dat je 'moet doen' en dat hier veel druk op ligt. Het kan dan fijn zijn om alle gedachten die je hebt waarin het woord 'moet' voorkomt op papier te schrijven, zodat je kunt nagaan of ze realistisch zijn. Ook kom je er dan achter van wie je eigenlijk allerlei dingen 'moet doen'. Vaak ben je namelijk zelf degene die hoge eisen stelt aan jezelf en op deze manier kan je wat 'moetjes' van de lijst afstrepen zodat de lat lager komt te liggen.

♥ Onderzoek de verwachtingen van anderen
Het gevoel dat familie en vrienden hoge verwachtingen van je hebben zou je kunnen onderzoeken door eens daadwerkelijk rond te vragen. Misschien zijn het eigenlijk de verwachtingen die je van jezelf hebt, die je projecteert op de mensen om je heen. Vragen naar de verwachtingen van anderen is dan een goede manier om uit te zoeken of de verwachtingen die je van jezelf hebt overeenkomen met die van anderen.

♥ Let op je lichaam
Je lichaam weet vaak veel eerder dan je hoofd of je de lat te hoog legt. Stress bijvoorbeeld, uit zich ook vaak eerder lichamelijk dan geestelijk. Hoofdpijn, gespannen spieren, vermoeidheid en slecht slapen zijn maar enkele voorbeelden die erop kunnen wijzen dat je de lat te hoog legt voor jezelf. Probeer na te gaan in welke situaties je lichaam welke signalen afgeeft en doe waar nodig een stapje terug.

♥ Je hoeft niet altijd de beste te zijn
Wanneer je hoge eisen aan jezelf stelt is dat vaak omdat je iets graag net zo goed, of beter dan andere mensen wil doen. Denk bijvoorbeeld aan hoge cijfers halen op school of presteren op het werk. Je meet jezelf dan aan de prestaties van anderen mensen doordat je jezelf met hen vergelijkt. Maar, vaak is het helemaal niet realistisch om jezelf met anderen te vergelijken. Iedereen is anders en we zitten ook allemaal in een andere situatie waardoor je al snel appels met peren aan het vergelijken bent.

Je hoeft niet altijd de beste in iets te zijn om trots op jezelf te mogen zijn. Je bent zoveel meer als mens dan enkel een lijst van prestaties. Je bent uniek en doet de dingen op je eigen manier. Hoe je iets doet, en of je daar plezier uit haalt, is veel belangrijker dan het eindresultaat.

Welke eisen stel jij aan jezelf?